Κάποτε ήταν τρία μικρά γουρουνάκια που ζούσαν ξέγνοιαστα κι ευτυχισμένα με τη μαμά τους. Όταν μεγάλωσαν, τους είπε η μαμά τους “τώρα παιδιά μου μεγαλώσατε και πρέπει να πάτε να ζήσετε τη ζωή σας χωρίς εμένα.
γράφει η Χαρμπέα Ιωάννα (συγγραφέας/κοινωνιολόγος)
Θα πάρει, λοιπόν, καθένα τα πράγματά του και θα πάτε να φτιάξετε από ένα σπίτι να ζήσετε. Και προσοχή ε! Το σπίτι που θα χτίσετε πρέπει να είναι γερό για να μη μπορεί να το γκρεμίσει ο κακός ο λύκος και σας φάει”.
Πήρε, λοιπόν, το κάθε γουρουνάκι το δρόμο του. Το πρώτο συνάντησε έναν κύριο που πουλούσε άχυρα. Σκέφτηκε, λοιπόν, “γιατί να κάθομαι να δουλεύω σαν το σκυλί, ας φτιάξω μάνι μάνι ένα σπίτι με άχυρα”. Κι έτσι αγόρασε τ’ άχυρα κι έφτιαξε ένα σπίτι.
Το δεύτερο γουρουνάκι βρήκε πρόχειρα κάτι ξύλα. Σκέφτηκε κι αυτό “τα ξύλα γερά δεν είναι, με αυτά θα φτιάξω το σπιτάκι”.
Το τρίτο γουρουνάκι, όμως, το πιο γνωστικό απ’ όλα, κάθισε κι έχτισε ένα σπιτάκι με τούβλα.
Τα γουρουνάκια ζούσαν ευτυχισμένα στα σπίτια τους και τα χρόνια περνούσαν, παντρεύτηκαν έκαναν παιδιά και είδαν εγγόνια και ζούσαν όλοι μαζί. Οι σύγχρονες οικονομικές συγκυρίες, βλέπετε, δεν επέτρεπαν κάτι διαφορετικό. Τα εγγόνια άνεργα δεν μπορούσαν να χτίσουν το δικό τους σπιτικό και τα ίδια γερασμένα γουρουνάκια (οι παππούδες) είχαν μπει για λίγο σε ένα γηροκομείο αλλά ξαναβγήκαν, γιατί η σύνταξη που έπαιρναν ήταν βοήθημα για όλη την οικογένεια εφόσον (όπως ήδη είπαμε) τα εγγόνια ήταν άνεργα και οι δουλειές των γονιών τους δεν πήγαιναν καλά.
Παρόλα αυτά συνέχιζαν να ζουν ευτυχισμένα. Έκοψαν τις εξόδους, μαζεύονταν πλέον στα σπίτια και το διασκέδαζαν, καλλιεργούσαν λαχανικά μόνοι τους. Εκείνο δε το γουρουνάκι που είχε σπίτι με τούβλα διώροφο και δεν είχε άλλη έκταση τα καλλιεργούσε σε γλάστρες! Τέρμα τα λουλούδια τα πολύχρωμα. Τη θέση τους είχαν πάρει, πλέον, οι ντοματούλες, οι πιπεριές και τα αγγουράκια. Τέλεια ήταν! Εκεί που καθόταν στη βεράντα το βραδάκι έφτιαχναν και με μια φρέσκια φρέσκια σαλατούλα.
Φάρμακα για τους παππούδες δεν έπαιρναν στην αρχή τα μείωσαν μετά τα έκοψαν. Δε συμφέρει βρε παιδιά! Με τόσα λεφτά που κάνουν τα φάρμακα για την καρδιά, βάζεις καινούρια! Άσε και αυτές οι συνταγές που χρεώνονται πλέον. Άστο καλύτερα ώσπου τους έχει ο θεός.
Εξάλλου στα παλιά χρόνια τι φάρμακα είχαν; Κανένα Αλγκόν είχαν για παυσίπονο. Μάθαμε τώρα στα ντεπόν, παναντόλ και στα αναβράζοντα δισκία! Ε, έλεος! Εξάλλου τόσα βότανα έχουμε στην όμορφη Ελλάδα μας, ας τα ψάξουμε. Θα είναι ευκαιρία για περπάτημα να συνηθίσουμε, γιατί εκεί που έφτασε η βενζίνη πολύ ποδήλατο θα κυκλοφορεί και το πεζό δύο!!!
Και, όμως, πάλι ευτυχισμένοι ζούσαν οι ήρωες της ιστορίας μας. Την ευτυχία δεν τη φέρνουν τα λεφτά βρε! Βέβαια, που και που ανησυχούσαν για κάποιους ξαφνικούς θανάτους νέων από εγκεφαλικά και εμφράγματα, ανησυχούσαν από τις συχνές αυτοκτονίες, αλλά έλεγαν ότι όλα αυτά είναι έξω από το σπιτάκι τους και η ζωή συνεχιζόταν…
Ώσπου κάποια μέρα άρχισε να φυσάει δυνατά, πολύ δυνατά. Βγαίνει έξω το πρώτο γουρουνάκι από το σπίτι με τα τούβλα και ρωτάει: Ποιος είσαι εσύ και τι θες; Θα μου γκρεμίσεις το σπίτι ευτυχώς που προνόησα και το έκανα με τούβλα!
Ο ΕΝΦΙΑ είμαι… ήρθα να εισπράξω το φόρο για το σπίτι και τα ακίνητα! Πάλι; Μα, τόσο χαράτσι πλήρωσα στη ΔΕΗ. Άλλο αυτό; Αυτό ήταν ο πατέρας μου εγώ είμαι ο ΕΝΦΙΑ ο γιός νέος και ωραίος! Μοντέρνος με καινούριος κωδικούς και με το πάτημα ενός κουμπιού έχει κοστολογηθεί η αξία του καθενός.
Μα τι πράγματα είναι αυτά; Νομίζαμε ότι θα κλείναμε τις εκκρεμότητες με τον πατέρα σου! Και εγώ πώς θα ζήσω; Είμαι νέος και πρέπει να εισπράξω και εγώ! Εντάξει, εντάξει, του απαντά το πρώτο γέρικο πλέον και σοφό γουρουνάκι, θα δούμε πώς θα το κανονίσουμε και αυτό. Μόνο, σε παρακαλώ, μην πας στα αδέρφια μου, γιατί είναι πιο χάλια οικονομικά από μένα -και αν πας και φυσάς έτσι, θα τους γκρεμίσεις τελείως τα σπίτια! Ο ένας το έχει χτίσει με ξύλα και ό άλλος με άχυρα, όποτε καταλαβαίνεις θα κινδυνεύσουν στα αλήθεια.
Δε με νοιάζει, απάντα ψυχρά ο ΕΝΦΙΑ. Εξάλλου έχουν ειδοποιηθεί ήδη για τα χρωστούμενα με email στο λογιστή τους. Τώρα ήρθα να εισπράξω και δεν κάνω πίσω. Μα, τι να πάρεις από τους μη έχοντες; Σου εξηγώ τα σπίτια τους είναι τόσο χάλια, σαν καλύβες. Δεν ξέρω αν είναι καλύβες, ο κωδικός τα έδειξε παλάτια! Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να βάλω τα χρωστούμενα σε δόσεις. Σε δόσεις; Τι να κάνουμε, δόσεις, να δούμε πώς θα τις δώσουμε και αυτές…
Αυτά, λοιπόν, φεύγω και θα επανέλθω σύντομα για είσπραξη, είπε ο ΕΝΦΙΑ και έφυγε σα σίφουνας όπως ήρθε. Μετά από λίγο έβρεξε και το γέρικο γουρουνάκι που είχε βγει στο δρόμο να πάρει λίγο καθαρό αέρα, γιατί με όλα αυτά ένιωσε δύσπνοια, άρχισε να κλαίει. Τα δάκρυά του έγιναν ένα με τις στάλες της βροχής. Ευτυχώς έτσι δε θα καταλάβαινε κανείς ότι έκλαιγε. Τα δάκρυα του τα έφεραν οι αρνητικές σκέψεις που ήρθαν στο μυαλό του. Δε νοιαζόταν, πλέον, για τον εαυτό του, τα παιδιά του και τα εγγόνια του σκεφτόταν!
Κάποτε η ζωή μας ήταν κοντά στη φύση. Δεν είχαμε μεγαλεία αλλά δε μας ένοιαζε κιόλας. Ξέραμε ότι οτιδήποτε αποκτούσαμε μας ανήκε για πάντα. Και, όμως, η ατιθάσευτη απληστία, η λαιμαργία για ολοένα και περισσότερα, μας οδήγησε να βάζουμε δόσεις για να αποκτήσουμε το ένα, δόσεις για το άλλο, και φτάσαμε σε σημείο να πληρώνουμε δόσειςακόμα και για αυτά που είναι δικά μας, και τα έχουμε χρυσοπληρώσει ξανά και ξανά.
Δεν το σκεφθήκαμε καλά, είπε το γέρικο γουρουνάκι μονολογώντας. Δόσεις – δόσεις – δόσεις, τώρα πρέπει να δεχτούμε τις δόσεις, δεν γίνεται αλλιώς! Έχουμε βάλει τη ζωή μας την ίδια σε δόσεις… Αυτά σκέφτηκε και ξαναγύρισε στο σπίτι του θλιμμένο, πλέον. Σπίτι του είπα; Συγνώμη, χρυσοπληρωμένο κλουβί ήθελα να πω…
Τελικά, ήρθε η εποχή που ο άνθρωπος τα έχει όλα αλλά τίποτα δε μπορεί να απολαύσει και απλώς υπάρχει, δε ζει, η ίδια του η ζωή είναι μια δόση και αυτή!
Και να με θυμηθείτε, όταν κάποτε γεράσει και ο ΕΝΦΙΑ στις συνειδήσεις μας, την πόρτα μας θα χτυπήσει ο γιός του, ο νεότερος ΕΝΦΙΑ, που δεν ξέρω πώς θα βαπτισθεί. Να είμαστε όλοι καλά ως τότε για να μπορέσουμε να ανοίξουμε την πόρτα και να διαπραγματευτούμε και με αυτόν.
