Ηταν από τα παιδιά που ξεχώρισαν μέσα από την τηλεοπτική τους παρουσία. Η Χριστίνα Ιουστίνα Αρχοντή ήταν η τηλεοπτική «Μπουλίτσα» στο σίριαλ «Καφέ της Χαράς» που προβλήθηκε στον ΑΝΤ1
Όπως είναι λογικό 15 χρόνια μετά και η μικρή «Μπουλίτσα» έχει γίνει ολόκληρη γυναίκα. Μάλιστα έκανε την εμφάνισή της μπροστά τις κάμερες που μιλούσε η τηλεοπτική της μητέρας Τζόυς Ευείδη.
Η ηθοποιός μάλιστα δεν μπορούσε να κρύψει τη χαρά της που την έβλεπε.
«Αυτό το παιδί το ξέρετε; Είναι το παιδί μου, η Μπουλίτσα! Που μεγάλωσε. Το παιδί μου. Και βάφεται κιόλας. Θα τρελαθώ. Ήξερε τα λόγια καλύτερα από τους ηθοποιούς. Και όταν κάναμε λάθος μας έδινε στεγνά», είπε, μεταξύ άλλων, στις κάμερες η Τζόυς Ευείδη.
Η αλήθεια είναι δύσκολα θα την αναγνωρίζαμε. Η αλλαγή στο χρώμα των μαλλιών αλλά και στα χαρακτηριστικά της μετά από τόσα χρόνια την κάνουν δύσκολα αναγνωρίσιμη.
Ένα έγκλημα που εξακολουθεί να στοιχειώνει 22 χρόνια μετά το νοσοκομείο της Μεσογείων και προκαλεί μέχρι και σήμερα ανατριχίλα
9 Δεκεμβρίου 1996. Το νοσοκομείο «Σωτηρία» στη Μεσογείων καλείται να αντιμετωπίσει ένα πρωτοφανές περιστατικό ωμής βίας, όταν ένας 25χρονος σε κατάσταση αμόκ εισβάλλει στο εσωτερικό του και οδεύει προς τους θαλάμους των γυναικών ασθενών με μια καραμπίνα ανά χείρας. Όσοι προσπαθούν να τον εμποδίσουν, καταλήγουν πεσμένοι στο πάτωμα, με τον ίδιο να μοιάζει αποφασισμένος να σκοτώσει. Θα τα κατάφερνε.
Το όνομα αυτού, Βασίλης Μουζακίτης. Ταξιτζής στο επάγγελμα, 25 ετών και φανερά προβληματικός χαρακτήρας στο περιβάλλον του, κατάφερε να οδηγήσει δύο ανθρώπους στον θάνατο και ακόμα δύο να μεγαλώσουν χωρίς γονείς. Η υπόθεση Μουζακίτη ήταν κάτι περισσότερο από ένα έγκλημα πάθους. Ήταν και εξακολουθεί να είναι μία οικογενειακή τραγωδία από τις λίγες.
Στον θάλαμο 160 της Θωρακοχειρουργικής Κλινικής του νοσοκομείου «Σωτηρία» νοσηλευόταν το τελευταίο 24ωρο η εν διαστάσει σύζυγός του, Δέσποινα Κώτση, έχοντας τραυματιστεί σοβαρά από τον ίδιο.
Ήταν εκείνος που σε μία προσπάθεια «να τα βρουν» βγήκε εκτός εαυτού και τη μαχαίρωσε, όταν η ίδια και η μητέρα της σε μία συνάντηση στο σπίτι της δεύτερης στα Ιλίσια με τον Μουζακίτη και τη δική του μητέρα, του ζήτησαν να απομακρυνθεί από την οικογένειά τους. Ήξερε ότι οι δυο τους δεν είχαν σκοπό να αλλάξουν γνώμη. Η σύζυγός του τον χώριζε και δεν έμοιαζε πρόθυμη να δώσει ακόμα μία ευκαιρία στον γάμο τους. Τη μαχαιρώνει και τρέπεται σε φυγή.
Η γυναίκα διακομίζεται άμεσα στο «Γενικό Κρατικό» για τις πρώτες βοήθειες, ενώ στη συνέχεια μεταφέρεται στο «Σωτηρία» για νοσηλεία. Από εκεί, δεν βγήκε ποτέ. Όχι ζωντανή τουλάχιστον.
Όσοι γνώριζαν το ζευγάρι έκαναν λόγο για έναν εξαιρετικά οξύθυμο νέο που δεν δίσταζε να χτυπά τη σύζυγό με ασήμαντη αφορμή. Αιτία; Η ζήλεια του. Παρά το γεγονός πως η 20χρονη ουδέποτε είχε δώσει αφορμές για τέτοιου είδους σκέψεις για το πρόσωπό της, εκείνος συνήθιζε να την αμφισβητεί και να την «τιμωρεί» με κάθε πιθανό τρόπο. Η λεκτική, ψυχολογική και σωματική βία που η Δέσποινα δεχόταν, την ανάγκασε να πάρει τα δύο τους παιδιά και να αναζητήσει καταφύγιο στο σπίτι της μητέρα της.
Εκείνος, επιθυμούσε διακαώς την επανασύνδεση. Η άρνησή της ήταν εκείνη που οδήγησε την κατάσταση στα άκρα. Ακόμα και μετά τον τραυματισμό της με μαχαίρι, ο δράστης δεν το έβαλε κάτω. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, επέστρεψε στο σπίτι της πεθεράς του με μια καραμπίνα στο χέρι για να τελειώσει ό,τι άρχισε. Διαπιστώνοντας πως σύζυγος και πεθερά απουσίαζαν, άρχισε να τις αναζητά σε όλα τα νοσοκομεία της πόλης, ενώ δεν αποχώρησε από το σπίτι χωρίς να διαλύσει πρώτα την είσοδο με αλλεπάλληλους πυροβολισμούς.
Επόμενος σταθμός, το νοσοκομείο «Σωτηρία». Εισβάλλοντας στον θάλαμο 160, πυροβολεί σχεδόν εξ επαφής δύο φορές τη σύζυγό του, η οποία πεθαίνει ακαριαία. Την ίδια τύχη είχε και η μητέρα της, Μαρία, στο κορμί της οποίας καταλήγουν τέσσερις σφαίρες, όταν εκείνη προσπαθεί να προστατεύσει το παιδί της. Χρειάστηκαν οκτώ ώρες για να καταλήξει…
Μόλις ο Μουζακίτης βεβαιώνεται πως καμία ελπίδα δεν υπάρχει για τις δυο τους, τρέπεται ξανά σε φυγή. Μπαίνει στο αμάξι του και οδηγεί μέχρι τους Αμπελοκήπους στη συμβολή της Μεσογείων με τη Φειδιππίδου, όπου και εντοπίστηκε λίγη ώρα αργότερα.
Δεν αργεί να ομολογήσει την πράξη του. Ωστόσο, ουδέποτε παραδέχτηκε πως μπήκε στο νοσοκομείο με σκοπό να σκοτώσει.
«Ναι, εγώ το έκανα αλλά ήμουν μεθυσμένος. Ήμουν εκτός εαυτού. Δεν ήθελα να τις σκοτώσω. Ήθελα μόνο να τις τρομάξω γιατί με είχαν πονέσει πολύ. Μακάρι να υπήρχε η θανατική ποινή να τελείωνα εδώ. Δεν αντέχω άλλο», αναφέρεται στην ομολογία του. Κανείς δεν τον πίστεψε…
Αιτία του διπλού φονικού, το οποίο θα μπορούσε να έχει αποτραπεί αν είχε λειτουργήσει στοιχειωδώς η Αστυνομία, ήταν τα οικογενειακά προβλήματα που αντιμετώπιζε το ζευγάρι.
Τα νοσοκομεία ειδοποίησαν την Αστυνομία ότι αντιμετωπίζουν τραυματισμό ατόμου από επικίνδυνο άτομο, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται δεν έγινε απολύτως τίποτε για τον εντοπισμό του. Χωρίς να συναντήσει κανένα εμπόδιο, άρχισε να ψάχνει το θύμα του από θάλαμο σε θάλαμο, απειλώντας και τους ασθενείς που πήγαν να τον σταματήσουν», έγραψε εφημερίδα της εποχής.
Η υπόθεση Μουζακίτη μεταφέρθηκε στη μικρή οθόνη σε επεισόδιο της «10ης Εντολής» του Πάνου Κοκκινόπουλου με τίτλο «Εμμονή». Πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα επεισόδια των σειρών του αγαπημένου σκηνοθέτη, στα οποία η υπόθεση ενός εγκλήματος παρουσιάστηκε αναλλοίωτη, χωρίς πρόσθετα στοιχεία και αλλαγές με σκοπό να «μπερδέψουν» τον τηλεθεατή. Πρωταγωνιστές, η Ιωάννα Παππά και ο Γιάννης Στάνκογλου.
Συγκλονιστικότερο όλων; Σε ένα από τα σχόλια που μπορεί να διαβάσει κανείς κάτω από το συγκεκριμένο επεισόδιο στο YouTube, βρίσκει μια «κατάθεση» των γεγονότων από κάποιον που μοιάζει να γνωρίζει πολύ καλά την ιστορία και τις λεπτομέρειες αυτής. Κάποιον, που –όπως υποστηρίζει- είναι ο ένας εκ των δύο γιων του ζευγαριού, 23 και 25 ετών εν έτει 2018, που μέχρι σήμερα αδυνατούν να συγχωρήσουν τον πατέρα τους.
«Δυστυχώς, αυτή είναι πραγματική ιστορία. Είμαι το ένα από τα δύο παιδιά που άφησε πίσω ορφανά αυτός ο άνθρωπος (αν μπορεί να τον αποκαλέσει κανείς έτσι). Εύχομαι να μη συμβεί σε κανέναν αυτό που έχουμε περάσει εγώ και ο αδερφός μου, πραγματικά. Χειρότερη τραγωδία δεν υπάρχει.
Ο άνθρωπος που αυτοαποκαλείται «πατέρας» ΜΟΥ, προσπαθεί εδώ και περίπου 10 χρόνια να μας κάνει να τον συγχωρέσουμε, με δυστυχώς αυτό δεν μπορώ να το συγχωρήσω και ούτε πρόκειται. Εγώ και πόσο μάλλον ο αδερφός μου που αυτή τη στιγμή είμαστε σε ηλικίες 23 και 25 ετών. Περισσότερα δεν μπορώ να αναφέρω αν και υπάρχει ένα τεράστιο ιστορικό.
Σίγουρα δεν είναι φταίχτης ούτε η μάνα μου ούτε η γιαγιά μου, αλλά ο πρώην σύζυγος της μάνας του πατέρα μου, γιατί πριν κρίνουμε ψάξαμε και κρίθηκαν τα άτομα που έπρεπε από εμάς και την ανατροφή που πήραμε μέσα από όλα όσα περάσαμε»…
Όνειρό του ήταν να γίνει καπετάνιος. Αντί αυτού, κατέληξε να θεωρείται ο πιο επικίνδυνος κακοποιός της Ελλάδας
«Γνωρίζω ότι το να πεθάνω ή να μπω στη φυλακή με ισόβια έχει να κάνει με τον λογικό υπολογισμό των πιθανοτήτων». Και δεν έπεφτε έξω.
Ο Κώστας Πάσσαρης –ελληνικής και ρουμανικής καταγωγής- θα κατέληγε έγκλειστος σε φυλακές υψίστης ασφαλείας, έχοντας στο ενεργητικό του δεκάδες τραμπουκισμούς, ληστείες μετά φόνου, διαρρήξεις και ανθρωποκτονίες από πρόθεση.
Ήδη από την ηλικία των 15 ετών η παραβατική του συμπεριφορά προμήνυε ότι ο μεγαλόσωμος νεαρός με τα ξανθά μαλλιά και τα γαλανά μάτια θα απασχολούσε τις Αρχές για πολύ καιρό. Κανείς, ωστόσο, δεν γνώριζε τότε πως είχε μπροστά του τον άνδρα που σε μερικά χρόνια θα γινόταν ο φόβος και ο τρόμος των Ελλήνων πολιτών.
Η δράση του μέχρι το 1995 περιελάμβανε κυρίως κλοπές και ληστείες, ενώ είχε ήδη εκτίσει ποινές στο αναμορφωτήριο για την τάση του να αρπάζει ό,τι θεωρούσε πως μπορεί να γίνει δικό του.
Για κλοπές κατηγορήθηκε ακόμα και κατά τη στρατιωτική του θητεία στο 29ο Σύνταγμα Πεζικού στην Κομοτηνή με αποτέλεσμα να περάσει Στρατοδικείο και να καταδικαστεί σε ποινή φυλάκισης στις στρατιωτικές φυλακές της Αυλώνας. Ούτε αυτό κατάφερε να τον σταματήσει.
Η απόδρασή του αποτέλεσε γρήγορα γεγονός –σε έναν περίπου χρόνο- με τον ίδιο να κηρύσσεται λιποτάκτης.
Η φήμη του άρχισε να μεγαλώνει. Καταζητούνταν. Και η παράνομη δράση του συνεχιζόταν.
Από ληστής, δολοφόνος
Στα τέλη του 1996 τα πράγματα σοβαρεύουν και ο Πάσσαρης ξεκινά πλέον να αντιμετωπίζεται από τις Αρχές ως «δημόσιος κίνδυνος. Οι ληστείες γρήγορα εξελίχθηκαν σε ανθρωποκτονίες, με τον δραπέτη να παρουσιάζεται από τις Αρχές και τα Μέσα ως «ο πιο επικίνδυνος κακοποιός της χώρας».
Όλα ξεκίνησαν όταν συνελήφθη έχοντας ληστέψει υπό την απειλή όπλου μια γυναίκα που πουλούσε φρούτα έξω από τον Ηλεκτρικό Σταθμό της Καλλιθέας. Η καταδίωξη που ακολούθησε τον έριξε στα χέρια της Αστυνομίας, με τον ίδιο –στα 21 του τότε χρόνια- να μη διστάζει να ανοίξει πυρ εναντίον των ανδρών της Ασφάλειας.
Δεν ήθελε απλά να ξεφύγει. Ήθελε να σκοτώσει
Εκείνη την ημέρα, δεν τα κατάφερε. Θα του δίνονταν, όμως, κι άλλες ευκαιρίες…
Ύστερα από αυτό, οι πύλες των Αγροτικών Φυλακών Κασσάνδρας στη Χαλκιδική άνοιξαν για εκείνον. Αυτό που δεν γνώριζε η Αστυνομία, ήταν πως η παραμονή του εκεί θα τον έκανε πολύ χειρότερο. Τόσο από άποψη θυμού προς τους αστυνομικούς όσο και από άποψη γνωριμιών με άλλα επικίνδυνα κακοποιά στοιχεία που βρήκαν στο πρόσωπο του Πάσσαρη έναν «κολλητό» έτοιμο για όλα.
Οι ρουμανικές του ρίζες τον είχαν φέρει γρήγορα κοντά με τον επίσης ρουμανικής καταγωγής κατάδικο Nικολάε Γκόρεα, τον οποίο ο Κωνσταντίνος γνώριζε από τα 15 του χρόνια και ο οποίος δύο περίπου χρόνια αργότερα, τον Νοέμβριο του 1999, αποφυλακίστηκε και περίμενε τον φίλο του για «δουλειές» εκτός φυλακής.
Έναν μήνα αργότερα, στις 4 Δεκεμβρίου, αφήνεται ελεύθερος και ο Πάσσαρης. Η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά. Τα δύο αγόρια συναντιούνται, ελεύθερα πλέον, ύστερα από μήνες κοινής κράτησης στο αναμορφωτήριο και τις φυλακές ενηλίκων.
Οι δυο τους όχι μόνο δεν είχαν συνετιστεί μα είχαν βάλει στόχο ζωής να μην ξαναπεράσουν την πόρτα των φυλακών. Με όποιο κόστος. Παρόλα αυτά, γνώριζαν καλά πως η εγκληματική τους δράση δεν θα μπορούσε να σταματήσει. Αυτό ήξεραν να κάνουν καλύτερα από οτιδήποτε άλλο. Στη σπείρα τους μπαίνει ακόμα ένας ομοεθνής τους, ο Ίον Βασίλι.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα από την Ασφάλεια, από τις 31 Ιανουαρίου μέχρι και τις 17 Φεβρουαρίου του 2000 οι τρεις τους μέτρησαν πληθώρα ένοπλων ληστειών σε υπερπολυτελή ξενοδοχεία, ανταλλακτήρια συναλλάγματος και ταξιδιωτικά γραφεία του κέντρου Αθηνών. Δύο ημέρες αργότερα, ο Κώστας θα γινόταν το «θηρίο» για το οποίο έκαναν λόγο οι αστυνομικοί που είχαν κληθεί να τον αντιμετωπίσουν.
Ένα συμβάν θα τον γέμιζε με ακόμα περισσότερη οργή προς του «μπάτσους» και θα τον έκανε να ορκιστεί για εκδίκηση. Καθαρά δεν σκεφτόταν ούτως ή άλλως, αφού οι ποσότητες κοκαΐνης που κατανάλωνε σε καθημερινή βάση ήταν τεράστιες. Βρισκόταν σε συνεχή υπερδιέγερση και αισθανόταν παντοδύναμος. Δεν είχε και άδικο, αφού και οι ίδιοι οι άνδρες της Ασφάλειας ακριβώς έτσι τον αντιμετώπιζαν.
Αυτός και η συμμορία του κυκλοφορούσαν βαριά οπλισμένοι, ενώ ανάμεσα στα «αξεσουάρ» τους βρίσκονταν και αρκετές χειροβομβίδες έτοιμες να σκορπίσουν τον θάνατο.
19 Φεβρουαρίου 2000: Πεδίο μάχης η Πλατεία Βάθης
Ένας έλεγχος ρουτίνας της ομάδας «Σίγμα» της Άμεσης Δράσης στο αυτοκίνητο που επέβαινε η σπείρα, στάθηκε αφορμή για αιματοκύλισμα. Παρότι αρχικά οι τρεις του φάνηκαν να συνεργάζονται με τους αστυνομικούς, δεν άργησαν να δείξουν τις προθέσεις τους.
Ξεκίνησαν να πυροβολούν κατά των αστυνομικών, καταφέρνοντας να τραυματίσουν δύο εξ’ αυτών στα άνω και τα κάτω άκρα, με τα αλεξίσφαιρά τους να τους σώζουν τη ζωή σαν από θαύμα. Ο Ίον Βασίλι δεν στάθηκε το ίδιο τυχερός και «έσβησε» χτυπημένος από τα πυρά του νόμου.
Πάσσαρης και Γκόρεα καταφέρνουν να διαφύγουν μετά τη συμπλοκή, τελικά όμως δεν γλιτώνουν τη σύλληψη. Αμέσως μετά, ο Πάσσαρης τηλεφωνεί στον ραδιοφωνικό σταθμό ALPHA, ανακοινώνοντας αντίποινα. «Θα σκοτώσω τρεις αστυνομικούς», είπε κατά λέξη.
Τρεις ημέρες αργότερα, ο ίδιος συλλαμβάνεται σε μπαρ της Πλατείας Αμερικής – φορώντας καπέλο και έχοντας αφήσει λίγο μούσι προκειμένου να μην αναγνωρίζεται- και ο συνεργός του πέφτει νεκρός στην Πετρούπολη από σφαίρα αστυνομικών η οποία σφηνώθηκε στο κεφάλι του, ύστερα από άρνησή του να παραδοθεί.
Είχε κάνει ληστεία σε τράπεζα της οδού Δωδεκανήσου, φορώντας αλεξίσφαιρο γιλέκο. Ήταν οπλισμένος και επικίνδυνος. Το ίδιο και ο Πάσσαρης, πάνω στον οποίο βρέθηκε μια χειροβομβίδα κι ένα γεμάτο εννιάρι το οποίο –για καλή τύχη των ανδρών της αστυνομίας- δεν πρόλαβε να χρησιμοποιήσει.
Το «θηρίο» ξυπνά και εκδικείται με αίμα
Η επόμενη μέρα της σύλληψής του αποδείχτηκε καταστροφική για τον ψυχισμό του. Μόλις συνειδητοποιεί πως και οι δύο συνεργοί του –εκ των οποίων ο ένας ήταν αδερφικός του φίλος- είναι νεκροί, δεν μπορεί να ελέγξει τον θυμό του. Ορκίζεται να πάρει εκδίκηση και θέτει σε εφαρμογή το σχέδιό του.
Ένα σχέδιο που θα βύθιζε δυο οικογένειες στον πένθος και θα μετέτρεπε το Γενικό Κρατικό σε πεδίο μάχης. Το τεράστιο μένος του για τη Δικαιοσύνη χαρακτηρίστηκε ως αποτέλεσμα της χρόνιας εξάρτησής του από τα σκληρά ναρκωτικά αλλά και το σοκ που υπέστη μετά τον θάνατο των συνεργών του. Ωστόσο, ήταν σαφές πως ο χαρακτήρας του είχε διαμορφωθεί πολύ νωρίτερα.
Με πρόφαση τις κρίσεις επιληψίας, μεταφέρεται στις 08:10 το πρωί της 16ης Φεβρουαρίου του 2001 στο Γενικό Κρατικό συνοδεία δύο Αρχιφυλάκων του Τμήματος Μεταγωγών και του ειδικού φρουρού του υπουργείου Δικαιοσύνης, Ανδρέα Φυσκέκη, 33 ετών.
Μαζί του είχε πάρει και 100.000 δραχμές που είχε σηκώσει από τον προσωπικό του λογαριασμό μέσα στις φυλακές. Η κίνησή του δεν υποψίασε κανέναν… Και τα λάθη συνεχίστηκαν.
Αν και η εντολή μεταγωγής έκανε λόγο για έναν εξαιρετικά επικίνδυνο κρατούμενο, το προσωπικό που επιλέχθηκε για τη μεταφορά του ήταν μάλλον ακατάλληλο, αν σκεφτούμε πως επρόκειτο για δύο αστυνομικούς που ετοιμάζονταν να βγουν στη σύνταξη.
Ο λόγος για τον 49χρονο Αρχιφύλακα Διονύση Αλεβιζόπουλο –ο οποίος εκτάκτως ανέλαβε τη μεταφορά, χωρίς να γνωρίζει περί τίνος πρόκειται- και τον 47 ετών Aθανάσιο Δρακόπουλο.
Οι δυο τους βάδιζαν στον θάνατο και δεν είχαν ιδέα. Ο Πάσσαρης, βλέπεις, δεν βγήκε άοπλος από τις φυλακές. Πριν διαμαρτυρηθεί για κρίσεις επιληψίας, είχε οργανώσει τόσο καλά το σχέδιό του μαζί με συνεργούς του εκτός φυλακών, που είχε καταφέρει να εξασφαλίσει το όπλο που θα του άνοιγε τις πόρτες για την ελευθερία.
Με το που μπαίνει στο νοσοκομείο και φορώντας χειροπέδες, πιάνει το πιστόλι, πυροβολεί σχεδόν εξ’ επαφής τους δύο Αρχιφύλακες και τραυματίζει τον ειδικό φρουρό, καταφέρνοντας να αποδράσει.
Αλεβιζόπουλός και Δρακόπουλος κατέληξαν, ενώ ο Φυσέκης έζησε και αργότερα κατάφερε να κερδίσει αποζημίωση ύψους 100.000 ευρώ, σύμφωνα με απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών. Το Δημόσιο έφερε ευθύνη για τον τραυματισμό του και ο ίδιος διεκδίκησε όσα δικαιωματικά του ανήκαν.
Σε αντίθεση με ό,τι περίμεναν οι Αρχές, μετά την αιματηρή απόδρασή του ο κακοποιός – πληγή για την ΕΛ.ΑΣ δεν σπεύδει να κρυφτεί για να εξαφανίσει τα ίχνη του. Η οργή του είναι τεράστια και συνεχίζει την παράνομη δράση με κλοπές οχημάτων, ληστείες τραπεζών και δολοφονίες που σκόρπισαν τον τρόμο στην Αθήνα.
Ανάμεσα στα θύματά του ένας υπάλληλος πρακτορείου της ΔΕΗ που ο Πάσσαρης λήστεψε, ο οποίος βρέθηκε μα μία σφαίρα καρφωμένη στον δεξιό του πνεύμονα και η 22χρονη ιερόδουλη Μπλάγκα Σλάβχεβα την οποία, αφού συνευρέθηκαν ερωτικά και απομακρύνθηκαν από το ξενοδοχείο ημιδιαμονής, οδήγησε στο άλσος του Τροκαντερό και πυροβόλησε στο κεφάλι. Υποψιαζόταν ότι τον είχε αναγνωρίσει από τις φωτογραφίες του που έπαιζαν ολημερίς στα Μέσα. Δεν μπορούσε κανείς να του εγγυηθεί πως δεν θα τον κατέδιδε.
Η ενέδρα και το φιάσκο της ΕΛ.ΑΣ
Η Αστυνομία φτάνει στα ίχνη του μερικούς μήνες αργότερα. Ο διαβόητος κακοποιός είχε βρει καταφύγιο σε διαμέρισμα της οδού Ιππάρχου στον Νέο Κόσμο.
Οργανώνεται ολόκληρη επιχείρηση, με τους αστυνομικούς να πραγματοποιούν έφοδο και να συλλαμβάνουν τον 24χρονο συγκάτοικο του Πάσσαρη με τον οποίο –όπως αποδείχτηκε αργότερα- είχαν βρεθεί μαζί στη φυλακή. Ο ίδιος παραδέχτηκε ότι ο επικίνδυνος δραπέτης τον επισκεπτόταν συχνά. Επτά άνδρες της Αντιτρομοκρτικής στήνουν ενέδρα στον Πάσσαρη μέσα στο διαμέρισμα. Τα λάθη, όμως, συνεχίζονται.
Με το που ακούνε το κλειδί στην πόρτα, ένας εξ’ αυτών φωνάζει «Ακίνητος!» πριν καν εκείνος ανοίξει την πόρτα.
Εκείνος, καταφέρνει να τελικά να διαφύγει φεύγοντας… σαν κύριος από το κτήριο, αφού οι άνδρες ασφαλείας που βρίσκονταν απ’ έξω τον πέρασαν για τρομοκρατημένο ένοικο που απλά έτρεξε να σωθεί από τους πυροβολισμούς.
Οι δολοφονίες του Πάσσαρη συνεχίζονται
Ο Κωνσταντίνος συνεχίζει να εκφράζει τον θυμό του μέσω θανατηφόρων επιθέσεων. Μέχρι να καταφέρει να διαφύγει στη Ρουμανία έχει τραυματίσει με το όπλο του μια νεαρή κοπέλα στην ωμοπλάτη και μία φαρμακοποιό την οποία πυροβόλησε μαζί με μία γιατρό από απόσταση μισού μέτρου.
Όλα αυτά μέσα σε ένα φαρμακείο στην περιοχή της Κυψέλης. Η γιατρός δεν κατάφερε να επιβιώσει.
Οι τελευταίες ζωές που στέρησε ήταν εκείνες που του στοίχισαν την ελευθερία του. Οι δολοφονίες αυτές έλαβαν χώρα τον Νοέμβριο του 2001 στο Βουκουρέστι, κατά τη διάρκεια μιας ληστείας ανταλλακτηρίου συναλλάγματος στο οποίο εισέβαλλε με δύο Ρουμάνους συνεργούς του.
Εντέλει συλλαμβάνεται στη χώρα της μητέρας του –η οποία πέθανε όταν εκείνος ήταν 6 ετών- και μεταφέρεται στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της πόλης Κραϊόβα όπου εκτίει ποινή δις ισόβιας κάθειρξης για τη ληστεία μετά διπλού φόνου στο Βουκουρέστι.
Η δίκη του για τα υπόλοιπα αδικήματα έχει εξελιχθεί σε θρίλερ αφού λόγω ασυνεννοησίας των Αρχών των δύο χωρών (ο ίδιος και οι οικογένειες των θυμάτων του επιθυμούν να δικαστεί στην Ελλάδα) πάει από αναβολή σε αναβολή, με την επόμενη ημερομηνία εκδίκασης της υπόθεσης να είναι η 17η Απριλίου του 2019.
Αν μια ακόμα αναβολή λάβει χώρα, οι οικογένειες που θρήνησαν και εξακολουθούν να θρηνούν τα θύματά τους ενδέχεται να έρθουν αντιμέτωπες με την… παραγραφή των αδικημάτων του, την ώρα μάλιστα που οι περισσότεροι μάρτυρες έχουν, τόσα χρόνια μετά, φύγει από τη ζωή.
Από δολοφόνος… αφοσιωμένος στον Θεό
Σήμερα, στα 43 του χρόνια και όντας έγκλειστος στις φυλακές για 17 ολόκληρα χρόνια, ο Κωνσταντίνος Πάσσαρης δηλώνει μετανιωμένος και ζητά συγχώρεση από τις οικογένειες των θυμάτων του. Πλέον, δεν βρίσκεται στην πτέρυγα υψίστης ασφαλείας, αλλά έχει μεταφερθεί στη γενική πτέρυγα των φυλακών.
Έχοντας βρει παρηγοριά στην αγκαλιά του πνευματικού του, Πατέρα Γερβάσιου, δηλώνει αλλαγμένος εσωτερικά και περνάς πολλές ώρες στο εκκλησάκι των φυλακών. Εξομολογείται καθημερινά. Κάτι που υποστηρίζει και ο Αρχιμανδρίτης που δεν έφυγε στιγμή από το πλευρό του.
Πρόσφατα, μάλιστα, έκανε και μνημόσυνο στα θύματά του, ενώ κάθε βράδυ –όπως χαρακτηριστικά λέει ο πνευματικός του- «κάνει 100 εδαφιαίες μετάνοιες για κάθε σκοτωμένο του». Σύμφωνα με τον ίδιο είναι «ένας τέλειος Χριστιανός».
Ο γέροντας υποστηρίζει πως ο κατάδικος που σκόρπισε τον τρόμο σε Ελλάδα και Ρουμανία επιθυμεί να γίνει Μοναχός στο Άγιον Όρος και να περάσει την υπόλοιπη ζωή του δίπλα σε ανθρώπους του Θεού.
Σενάριο που δεν μοιάζει εφικτό, καθώς είναι βέβαιο πως δεν θα βγει ποτέ από τη φυλακή…
Μέχρι σήμερα όλοι τον θυμούνται ως το «αγρίμι» που μίσησε θανάσιμα αστυνομία και δημοσιογράφους, δηλώνοντας πως όλοι τους τον αδίκησαν πολύ. Οι μεν λόγω της βίας που του άσκησαν και οι δε λόγω του ότι τον παρουσίασαν σαν «κτήνος», χωρίς να υπολογίσουν για ποιο λόγο έκανε ό,τι έκανε. Τόνιζε δε πως αν τις δικές τους πράξεις είχε κάνει αστυνομικός, το θέμα θα περνούσε «στα ψιλά».
Όσο για τις οικογένειες των θυμάτων; Κανείς δεν πιστεύει σε αυτή του την αλλαγή, χαρακτηρίζοντας την ως «έναν ακόμη δόλο για να δραπετεύσει και να κάνει χειρότερα»…
Η σχέση τους είναι σχετικά πρόσφατη και οι δύο τους γνωρίστηκαν ενώ ήταν σε διακοπές στην Μύκονο
Ο Μπούλος μεγάλωσε στο Λάγος, την μεγαλύτερη πόλη της Νιγηρίας – μια χώρα που ο πατέρας της, ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, είχε χαρακτηρίσει «χώρα του κ@λου».
«Η Τίφανι είναι χαρούμενη που μέχρι στιγμής έχει καταφέρει να κρατήσει την σχέση της κρυφή από τον κόσμο» εξήγησε η πηγή στο Page Six. Αλλά τον παρουσίασε ήδη στην οικογένειά της, την Ημέρα των Ευχαριστιών. Ο Μάικλ είναι ένας πολύ ευφυής νεαρός άνδρας από μια σπουδαία οικογένεια. Δεν υπήρξε καμία αναφορά στο ατυχές σχόλιο του προέδρου για τα αφρικανικά έθνη».
Ποιος είναι ο Μπούλος
Η οικογένειά του κατάγεται από τον Λίβανο. Ο Μπούλος φοίτησε σε ένα ελίτ διεθνές σχολείο στην Νιγηρία ενώ ο αδερφός του Φάρες, είναι ηθοποιός και ράπερ που παίζει με το όνομα Farastafari.
Η οικογένεια του Μπούλου ίδρυσε τις επιχειρήσεις Boulos Enterprises και τον δημόσιο ελεγχόμενο όμιλο SCOA Nigeria, ο οποίος έχει συμφέροντα στον τομέα των λιανικών πωλήσεων, των κατασκευών, των οχημάτων και του εξοπλισμού. Η έδρα του νεαρού δισεκατομμυριούχου είναι στο Λονδίνο.
Η Τίφανι και ο Μπούλος γνωρίστηκαν κατά την διάρκεια του καλοκαιριού ενώ έκαναν διακοπές στη Μύκονο. Η Τίφανι ήταν στο νησί μαζί με την Λίντσεϊ Λόχαν. Μάλιστα, είχε χωρίς από τον προηγούμενο σύντροφό της, τον Τος Μεκάνικ, με τον οποίο ήταν πολλά χρόνια ζευγάρι, την περασμένη άνοιξη.
Το νεαρό ζευγάρι έκανε και την πρώτη του δημόσια εμφάνιση μαζί τον Σεπτέμβριο σε μια επίδειξη της Taoray Wang κατά τη διάρκεια της εβδομάδας μόδας της Νέας Υόρκης.
Δήλωση με αφορμή τη διαιτησία του Κοτσάνη στο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ έκανε ο Αλέξης Κούγιας, ο οποίος τόνισε ότι αύριο θα καταθέσει στον πρόεδρο της ΕΠΟ όλα τα δελτία της ΑΕΛ
Μετά τις τέσσερις ανακοινώσεις που εξέδωσε η ΠΑΕ ΑΕΛ με αφορμή τη διαιτησία του Κοτσάνη στο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα, ο ιδιοκτήτης των «βυσσινί», Αλέξης Κούγιας προχώρησε σε μια προσωπική δήλωση. Σε αυτήν αναφέρει ότι αύριο θα καταθέσει «στον εξυγιαντή του ελληνικού ποδοσφαίρου κ. Γραμμένο όλα τα δελτία της ΑΕΛ.
«Είμαι επιστήμονας με σύστημα αξιών, υπηρετώ την Ελληνική Δικαιοσύνη επί 45 χρόνια, δεν είμαι ούτε λαθρέμπορος πετρελαίου, ούτε λαθρέμπορος τσιγάρων, ούτε ζω από το στοίχημα» αναφέρει μεταξύ άλλων.
Αναλυτικά αναφέρει:
Έχω δώσει πολύ μεγάλους αγώνες από το 1996 και μετά για να ξεβρωμίσει το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Επί 4 χρόνια με προστάτευε η Ελληνική Αστυνομία γιατί κατήγγειλα τους κακοποιούς του ελληνικού ποδοσφαίρου και το πλήρωσα πολύ ακριβά και με τον ΠΑΣ Γιάννινα και με την Παναχαϊκή και αγωνιστικά και οικονομικά.
Έχω πληρώσει για όλες τις αλήθειες που έλεγα, γιατί δήθεν με τις δηλώσεις μου δυσφήμιζα το ελληνικό ποδόσφαιρο, περισσότερα από 750.000€ πρόστιμα.
Όλα αυτά τα έκανα για να ξεβρωμίσω το ελληνικό ποδόσφαιρο, όχι για να το παραβρωμίσω.
Δυστυχώς όχι μόνο δεν ξεβρώμισε, αλλά με αναγκάζει αυτό που συμβαίνει να καταθέσω αύριο στον εξυγιαντή του ελληνικού ποδοσφαίρου κ. Γραμμένο όλα τα δελτία της ΑΕΛ.
Το είχα δηλώσει ότι θα το κάνω μετά το παιχνίδι στην Ξάνθη και τη χυδαία διαιτησία του Λάμπρου και του Γιαννίκου.
Είμαι επιστήμονας με σύστημα αξιών, υπηρετώ την Ελληνική Δικαιοσύνη επί 45 χρόνια, δεν είμαι ούτε λαθρέμπορος πετρελαίου, ούτε λαθρέμπορος τσιγάρων, ούτε ζω από το στοίχημα.
Δυστυχώς οι οικονομικές μου δυνατότητες δεν μου επιτρέπουν να είμαι ιδιοκτήτης ούτε του ΠΑΟΚ, ούτε του Ολυμπιακού, ούτε της ΑΕΚ, ούτε του Παναθηναϊκού, αλλά δεν επιτρέπω σε κανένα υποκείμενο να με προσβάλλει, να προσβάλλει την ιστορική ομάδα μου με ένα Πρωτάθλημα και δύο Κύπελλα και τους χιλιάδες οπαδούς μας.
Ντρέπομαι γιατί δυσφημίζομαι σαν προσωπικότητα συνυπάρχοντας με όλα αυτά τα υποκείμενα.
Ελπίζω ο Λουτσέσκου να μην βρίσει τον Κρίστινσον στη Λάρισα στο δεύτερο γύρο.
Δεν κατεβαίνουμε να παίξουμε με την ΑΕΚ του κακοποιού του ελληνικού ποδοσφαίρου του Γιάννη Παπαδόπουλου, γιατί το ελληνικό ποδόσφαιρο δυστυχώς δεν μπορεί να το σώσει ούτε ο Βασιλειάδης, ούτε η επιτροπή της FIFA, ούτε ο Αλέξης Δέδες, ούτε ο εξυγιαντής του δικηγόρος κ. Γραμμένος.
Αν υπήρξε κάποτε κάποιος που να υποστήριξε ότι οι άντρες δεν κλαίνε, είχε δίκιο. Όντως, δεν κλαίμε. Μόνο πλαντάζουμε στο κλάμα. Το κάνουμε σπάνια δυστυχώς, αλλά όταν συμβεί γίνεται με ένταση…
Αν υπήρξε κάποτε κάποιος που να υποστήριξε ότι οι άντρες δεν κλαίνε, είχε δίκιο. Όντως, δεν κλαίμε. Μόνο πλαντάζουμε στο κλάμα. Το κάνουμε σπάνια δυστυχώς, αλλά όταν συμβεί γίνεται με ένταση. Το ευχαριστιόμαστε όσο δεν πάει. Το παράξενο με εμάς είναι ότι αφήνουμε εντελώς τις άμυνες μας εκεί που ίσως δεν το περιμένει κανείς.
Μπορεί να δούμε για παράδειγμα ένα παιδάκι στο δρόμο και να μη νιώσουμε κάτι. Αλλά μπορεί να δούμε μια ταινία, ένα fiction σενάριο και να μην κλείνουν με τίποτα οι κάνουλες. Πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι πέντε animation ταινίες που «κατεδάφισαν» όλα τους τα θύματα.
Lion King
Είναι ο λόγος που τα θυμηθήκαμε όλα. Το trailer που κυκλοφόρησε για την live action ταινία του Τζον Φαβρό έφερε στην επιφάνεια των ματιών όλα τα δάκρυα που έπεσαν τη στιγμή που ο Μουφάσα σκάει στο έδαφος. Από κει και μετά δεν υπάρχει τίποτα να μας συγκρατήσει.
Ο Σίμπα πάνω από το νεκρό σώμα του πατέρα του. Μετά ο Σίμπα μεγάλος συνομιλεί με την αύρα του Μουφάσα κι εκείνος του λέει Remember. Πόσα να αντέξει πια ένας πιτσιρικάς 5 χρονών; Πόσα να αντέξει πια ένας πιτσιρικάς 25 χρονών;
Inside Out
Μιλάμε για ένα από τα πιο συγκροτημένα και πιο έξυπνα animation όλων των εποχών. Τόσα τρομερά μηνύματα και τόση διδαχή σε μικρά παιδιά με τον πιο απλό τρόπο. Πρόκειται για μια ως επί το πλείστον μελαγχολική ταινία. Σου μαθαίνει πράγματα που ως μεγάλος δεν μπορείς να τα διαχειριστείς. Ένα παιδί τα δέχεται πιο εύκολα. Όλοι βέβαια πήραμε αγκαλιά ένα μαξιλάρι όταν εξαϋλώθηκε από το υποσυνείδητο ο Bing Bong.
Coco
Εδώ μιλάμε για έναν ορυμαγδό στιγμών που δεν σου αφήνουν περιθώριο να μην αρχίσεις να πιπιλάς το δάχτυλο σου και να ζητάς τη μαμά σου. Το πρώτο ισχυρό σοκ έρχεται στη σκηνή στα παραπήγματα του κόσμου των νεκρών. Εκεί που ο Έκτορ Ριβέρα παίζει κιθάρα μπροστά στον Μιγκέλ και αφιερώνει ένα τραγούδι στον φίλο του Τσιτσαρόν. Ο Τσιτσαρόν δεν έχει άνθρωπο να τον θυμάται και να βάλει τη φωτογραφία του στην οφρέντα. Χάνεται για πάντα από τη μνήμη.
Το δεύτερο και πιο ισχυρό σοκ έρχεται φυσικά με την επιστροφή του Μιγκέλ στον κόσμο των ζωντανών. Η στιγμή που ένα παραμύθι μας μαθαίνει τη δύναμη της μνήμης και πόσο περίπλοκα, αλλά και όμορφα λειτουργεί. Η προγιαγιά του Μιγκέλ δεν ανταποκρίνεται στη λέξη «μπαμπάς». Ανταποκρίνεται όμως στο τραγούδι που έλεγε μαζί του, το Remember Me.
Ακόμα και στην animation αποτύπωση, ένα γερασμένο πρόσωπο περιέχει τόση ομορφιά, τόσο μεγαλείο. Βλέπεις τον παππού και τη γιαγιά σου που είναι πια ανήμποροι, αλλά συνεχίζουν να σου προσφέρουν τη φροντίδα τους.
https://www.youtube.com/watch?v=p43fx_smRGE
Toy Story 3
Και τα τρία Toy Story ενδείκνυνται για κλάμα γοερό. Όμως το τρίτο είναι η κορυφή. Αν μάλιστα τα δεις στη σειρά, τότε στο τέλος θα πας στο πατάρι να αναζητήσεις πού είναι τα παιχνίδια που έπαιζες μικρός.
Το ιδιαίτερο με το Toy Story είναι ότι δεν σε προδιαθέτει για τόσα συναισθήματα στο τέλος. Μέχρι το σημείο της απόδρασης από το Sunnyside είναι σαν μια περιπέτεια επιστροφής στο σπίτι. Μετά εμφανίζεται ένα συναίσθημα συγκίνησης γεμάτο με χαρά. Χαίρεσαι για τα παιχνίδια στον παιδικό σταθμό που ζουν χαρούμενα και βρήκαν τρόπο να αντιμετωπίσουν τα ατίθασα παιδιά.
Χαίρεσαι και συγκινείσαι που ο Άντι βρήκε έναν άξιο διάδοχο για τα παιχνίδια του και αυτά ενώθηκαν με τα άλλα παιχνίδια και σχημάτισαν μια ακόμα μεγαλύτερη και πιο όμορφη παρέα. So long partner!
Up
Το Up είναι από την αρχή μέχρι το τέλος του ένα σκουπιδάκι στα μάτια. Ένα κρεμμύδι που το καθαρίζεις. Η απογείωση των δακρύων έρχεται στο flashback της ζωής του Καρλ με την Έλλη. Βλέπεις μια ζωή πως βρέθηκε στο σημείο του γήρατος και μιας μοναξιάς που τελικά δεν ήταν μοναξιά. Ήταν συντροφιά άλλης μορφής.
Έφτασε η στιγμή για το μαγικό χάπι των Χριστουγέννων
Αυτό που μας εισάγει σε έναν αστραφτερό κόσμο πασπαλισμένο από κάθε λογής απόχρωσης χρυσόσκονη. Τα φωτεινά λαμπιόνια κάνουν τη νύχτα τόσο ελκυστική που γοητεύει ακόμα και τον πιο σκληρό…
Το καθημερινό στρες και η αγχωτική ανάσα που κουβαλάει στις πλάτες της όλες εκείνες τις υποχρεώσεις, κλειδώνονται για λίγο σε ένα σεντούκι με μια ευκολία που τις υπόλοιπες εποχές του χρόνου φαντάζει σχεδόν ουτοπική!
Είναι εκείνη ακριβώς η περίοδος που θέλεις τόσο πολύ να χουχουλιάσεις στην αγκαλιά της φουντωτής κουβέρτας σου και να βυθιστείς στον καναπέ συντροφιά με τα φωτάκια που αναβοσβήνουν ρυθμικά και επίμονα για να σου υπενθυμίσουν ότι τα Χριστούγεννα είναι εδώ!
Τι καλύτερο, λοιπόν, από τις στιγμές αυτές χαλάρωσης;
Μα να παρακολουθείς το αγαπημένο σου «Μόνος στο Σπίτι» που κάθε χρόνο νιώθεις ότι η είναι η πρώτη φορά. Διαχρονικό μα πάντα αγαπημένο αποτελεί τη συνήθεια που έγινε υπερ-λατρεία και μελώνει τις βραδιές που περιμένουμε ανυπόμονα το «the most wonderful time of the year». Οι λόγοι πολλοί.
Οι γραφικές στολισμένες γωνιές του αρχοντικού μας δίνουν την οικεία αίσθηση ότι γνωρίζουμε κάθε γωνιά του σπιτιού αυτού, από την σοφίτα που τιμωρήθηκε ο Kevin, έως και την υπόγεια αποθήκη που τον τρόμαζε ως τότε, γεμίζοντάς μας με την θαλπωρή των οικογενειακών γιορτών.
Το χιόνι έβαψε λευκό το τοπίο σε αρμονική αντίθεση με τα φωτισμένα δέντρα, τις πλατείες και τη φάτνη έξω από την εκκλησία της γειτονιάς. Όλα αυτά σε ρυθμό «Άγιας Νύχτας» χαϊδεύουν την ευάλωτη ψυχολογία μας, μεταφέροντας μας ίσως σε αναμνήσεις της παιδικής μας ηλικίας.
Όταν τραγουδούσαμε και εμείς αυτό το τραγούδι σε σχολικές γιορτές , όταν εξερευνούσαμε την φάτνη και βγάζαμε με λαχτάρα φωτογραφίες στις παλιές εκείνες μηχανές που ανυπομονούσαμε μέχρι να τις εμφανίσουμε για να δούμε εάν το χαμόγελό μας αποτύπωνε όλη αυτή τη χαρά που ξεχείλιζε από μέσα μας.
Η απογείωση, όμως, φτάνει με το πολυπόθητο Merry Christmas που ηχεί ως η υπέρτατη ανταμοιβή στα αυτιά όλων. Δύο λέξεις σε έναν τόνο φωνής ατόφιας , αληθινής. Σαν να θέλουν να πουν τόσα πολλά, γυμνές από την μηχανικότητα της καθημερινότητας αλλά τόσο πλούσιες από την ειλικρίνεια της ψυχής.
Γιατί; Αφού τίποτα δεν έχει νόημα αν δεν τα χαιρόμαστε μαζί με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Την οικογένεια, τους φίλους και όλους όσους ξεχνάμε καθημερινά να τους δείχνουμε πόσο σημαντικοί είναι για εμάς.
Στιγμές που αντιλαμβανόμαστε πως σε αυτόν τον κόσμο δεν πορευόμαστε μόνοι μας και πως όσο κι αν διαφωνούμε και σπάμε ο ένας τα νεύρα του άλλου, η αγάπη, αυτή η μαγική λέξη, θα μας ενώνει και θα είναι το συναίσθημα που θα μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί!
Ορισμένα γεγονότα μπορεί να μην έχουν τη θέση που τους αρμόζει στην ιστορία αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν αξίζουν τη δική τους, ξεχωριστή αναφορά
Μιλτιάδης Ιατρίδης είναι ένα ιστορικό πρόσωπο που δεν έχει την αναγνώριση που του αρμόζει με βάση το βιογραφικό του. Παρά το γεγονός ότι o ρόλος του κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου υπήρξε κομβικός για το ελληνικό στρατόπεδο και ειδικά κατά την περίοδο του ελληνο-ιταλικού πολέμου. Και όμως, περισσότεροι είναι εκείνοι που γνωρίζουν το όνομα του υποβρυχίου που διοικούσε παρά τον ίδιο.
Ο Ιατρίδης ήταν ο διοικητής του θρυλικού υποβρυχίου «Παπανικολής», του σκάφους που είχε γίνει φόβος και τρόμος των Ιταλών εκείνη την εποχή και που είχε πάρει το όνομά του από τον Ψαριανό πυρπολητή Δημήτριο Παπανικολή. Το συγκεκριμένο υποβρύχιο έμεινε στην ιστορία για τις επιχειρήσεις του κατά τη διάρκεια του πολέμου: συνολικά, εκτέλεσε 14 πολεμικές επιχειρήσεις το συνολικό εκτόπισμα των αντίπαλων σκαφών που βύθισε άγγιζε τους 13.000 τόνους.
Το μεγαλύτερο… highlight του «Παπανικολής» ήταν η βύθιση του ιταλικού εμπορικού πλοίου «Firenze», που έλαβε χώρα τα Χριστούγεννα του 1940. Η συγκεκριμένη επιχείρηση ήταν πολύ δύσκολη καθώς το «Firenze» ταξίδευε υπό τη συνοδεία μπόλικων αντιτορπιλικών. Παρ’ όλα αυτά το «Παπανικολής» όχι μόνο έκανε την επίθεση αλλά έριξε και τέσσερις τορπίλες που βρήκαν όλες στόχο! Χωρίς αμφιβολία, ένα μεγάλο κομμάτι της φήμης του, το «Παπανικολής» το οφείλει σε εκείνη την αποστολή.
Είναι ξεκάθαρο λοιπόν, ότι η ιστορία δεν έχει φερθεί και πάρα πολύ καλά στο στρατηγικό μυαλό που ήταν πίσω από τις επιτυχίες που πέτυχε το «Παπανικολής» κάτων από τη μύτη των αντιπάλων του: το όνομα του Ιατρίδη έχει περάσει στα ψιλά. Και μαζί με αυτό και ένα από τα πιο παράτολμα κόλπα που θα μπορούσε να σκεφτεί άνθρωπος σε μια τέτοια θέση, μια απόφαση που έκανε πολλούς από τους άνδρες του να θεωρήσουν πως πρόκειται για σίγουρη αυτοκτονία – και φυσικά έπεσαν έξω.
Ο Ιατρίδης είχε καταγωγή από το Σοφικό, ένα μικρό χωριό στα σύνορα της Κορινθίας με την Αργολίδα, χαρακτηριστικό σημείο του οποίου είναι ένας μικρός όρμος. Ο συγκεκριμένος όρμος ονομάζεται «Σελόντα» και όσοι τον γνωρίζουν μπορούν να επιβεβαιώσουν την ανυπέρβλητη ομορφιά του. Πρόκειται για έναν μακρόστενο κόλπισκο με γαλανά νερά, πλαγιές γεμάτες φυτά και όψη που παραπέμπει στα νορβηγικά φιορδ.
Ο Ιατρίδης πήρε μια μέρα την απόφαση το υποβρύχιό του να «παρκάρει» μέσα στη Σελόντα σε μια συνθήκη που το κυνηγούσαν οι Ιταλοί. Το «Παπανικολής» βρέθηκε σε μια φυσική θέση που το ίδιο το τοπίο της τοποθεσίας το έκανε αόρατο στα μάτια του εχθρού. Έμοιαζε απίστευτο και όμως ήταν αληθινό: το υποβρύχιο δεν έκανε καμία προσπάθεια να κρυφτεί αλλά το ίδιο το σημείο το «έκρυβε».
Πολύ σύντομα το Σελόντα είχε γίνει στρατηγικό σημείο για το υποβρύχιο του Ιατρίδη. Το «Παπανικολής» ήταν μονίμως αραγμένο στο σημείο: από εκεί ξεκινούσε τις επιθέσεις του, εκεί άραζε μετά από κάθε επιχείρηση με το τοπίο να το «καμουφλάρει» ενώ πολύ σύντομα το Σοφικό είχε γίνει για τα καλά ένα κρησφύγετο Άγγλων και Νεοζηλανδών σαμποτέρ που μεταφερόντουσαν στο σημείο από το υποβρύχιο.
Για του λόγου το αληθές, να και ένα βίντεο που αποτυπώνει την φυσική ομορφιά του εν λόγω μέρους. Του μέρους που ο Μιλτιάδης Ιατρίδης κάποτε επιχείρησε και πέτυχε να υλοποιήσει το πιο παράτολμο σχέδιο της καριέρας του στο πολεμικό ναυτικό:
Τραγωδία σημειώθηκε σήμερα το απόγευμα στην Επανομή του δήμου Θερμαϊκού όταν ένας 59χρονος άνδρας καταπλακώθηκε από δέντρο
Σύμφωνα με πληροφορίες ο άτυχος άνδρας έκοβε δέντρα, στην οδό Τεμπών, μαζί με τη γυναίκα του είχαν πάει για να κάψουν ένα δέντρο μία ηλικιωμένης που τους το είχε ζητήσει, όταν για άγνωστο λόγω μέχρι στιγμής ένα από αυτά τους καταπλάκωσε.
Άμεσα στο σημείο έσπευσε η πυροσβεστική υπηρεσία με δύο οχήματα και έξι πυροσβέστες, οι οποίοι κατάφεραν μετά από λίγη ώρα να τον ανασύρουν δυστυχώς νεκρό, ενώ η γυναίκα του τραυματίστηκε. Και οι δυο μεταφέρθηκαν με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ στο εφημερεύον νοσοκομείο.
Τα κέρδη των παικτριών του reality μόδας του ΣΚΑΪ έρχονται ξανά στο προσκήνιο.
Πόσα παίρνει η καθεμιά εξ αυτών;
Τα κέρδη των παικτριών του ριάλιτι μόδας του ΣΚΑΪ έρχονται ξανά στο προσκήνιο.
Την προηγούμενη εβδομάδα ο Στέλιος Κουδουνάρης έθεσε στον αέρα του «My Style Rocks» το ζήτημα της πληρωμής των κοριτσιών, όντας φανερά συγχυσμένος που ένα εξ αυτών επέλεξε να εμφανιστεί με το ίδιο φούτερ λέγοντας πως… απευθύνεται στις γυναίκες που δεν μπορούν να ξοδεύουν συνεχώς χρήματα για ρούχα.
Κάτι εντελώς άτοπο, αν σκεφτούμε πως όλες τους παίρνουν ένα σεβαστό ποσό κάθε εβδομάδα για να αγοράζουν τα ρούχα με τα οποία θα εμφανίζονται.
Κάτι που -αξίζει να σημειωθεί- οι περισσότερες δεν κάνουν, καθώς έχουν κλείσει συμφωνίες με μαγαζιά για promo, με αποτέλεσμα και τα ρούχα τους να βρίσκουν και τα χρήματα της παραγωγής να τους μένουν.
Για τι ποσά μιλάμε, όμως;
Όπως έγινε γνωστό από τον περσινό κύκλο, κάθε εβδομάδα τα κορίτσια λαμβάνουν το ποσό των 500 ευρώ, κάτι που μεταφράζεται σε 2.000 ευρώ τον μήνα, αν καταφέρουν να μείνουν στο παιχνίδι και να μην αποχωρήσουν αμέσως.
Λάθος τόσο κραυγαλέο που θα το… ζήλευαν και αρκετοί διαιτητές έγινε στην Κύπρο και στον αγώνα της Αλκής με την Ομόνοια (0-2)
Στο 78’ ο ρέφερι Γιάννης Αναστασίου έδειξε την άσπρη βούλα για χέρι που αφενός δεν έγινε ποτέ, αφού η μπάλα φαίνεται να βρίσκει ώμο και αφετέρου σε φάση που σημειώθηκε ξεκάθαρα εκτός περιοχής.
Ο Ισπανός γκολκίπερ Ούρκο Πάρντο, που έχει περάσει από Ολυμπιακό και Ηρακλή, δεν κατάφερε να αποκρούσει και έγραψε οργισμένος στο instagram: «Το σημερινό πέναλτι στο κυπριακό πρωτάθλημά μας. Είμαι τόσο κουρασμένος από τα ίδια πράγματα κάθε εβδομάδα. Δεν θα τα παρατήσω ποτέ και θα αντιμετωπίσω οποιονδήποτε βρεθεί μπροστά μου.
Αυτά τα “πράγματα” με ωθούν όλο και περισσότερο όσο είναι δυνατόν. Ελπίζω κάποιος να παίρνει σημειώσεις από όλα αυτά τα σε βάρος μας “λάθη” που έχουμε να αντιμετωπίσουμε σε κάθε παιχνίδι, ξανά και ξανά. Αν κάποιος ήθελε σήμερα να περάσει ένα μήνυμα, αυτό εδώ είναι το δικό μου μήνυμα».
Oι αλλαγές που ετοιμάζει ο Acun, για την 2η επιστροφή του Survivor με τον 3ο κύκλο τον Ιανουάριο, είναι πολλές με πιο σημαντική αυτή της ύπαρξης δύο αντίπαλων εθνικών ομάδων, αφού πλέον αντί για Μαχητές και Διάσημους θα έχουμε Μπλε (Ελλάδα) και Κόκκινους (Τουρκία).
Τον ρόλο του κεντρικού παρουσιαστή αναμένεται να κρατήσει για τρίτη φορά ο Σάκης Τανιμανίδης, ένα πρόσωπο έκπληξη όμως, σύμφωνα με πληροφορίες του περιοδικού «Λοιπόν» θα είναι αυτό που θα τον πλαισιώσει.
Η Κωνσταντίνα Σπυροπούλου δοκιμάστηκε πέρυσι σαν παίκτρια, η οποία μπήκε λίγες ημέρες μετά την πρώτη φουρνιά παικτών, δίνοντας ώθηση στα νούμερα τηλεθέασης του ριάλιτι.
Μέσα στη χρονιά τη βλέπουμε να παρουσιάζει το καθημερινό ριάλιτι μόδας του ΣΚΑΪ, επίσης παραγωγής Acun Medya. Η επιτυχία της στον ρόλο αυτό μάλλον την σπρώχνει προς το Survivor σε ρόλο έκπληξη.
Σύμφωνα με το περιοδικό, θα τη δούμε σε συμπληρωματικό ρόλο, πιθανότατα στα παρασκήνια της εκπομπής καθώς όπως είπαμε η θέση του κεντρικού παρουσιαστή έχει κλειδώσει.
Στον ΔΟΛ και στην υπόθεση της εξαγοράς, χρησιμοποίησης και στην συνέχεια χρεοκοπίας και μεταβίβασής του το σύστημα λογάριασε “χωρίς τον ξενοδόχο” και την αποφασιστική δύναμη και στρατηγική των ανεξάρτητων εργαζόμενων της “Δράσης Προάσπισης Εργασιακών Δικαιωμάτων” και όσους μετέπειτα την ακολούθησαν.
Θεώρησαν ότι το παιχνίδι, όπως το είχαν προετοιμάσει και σχεδιάσει τράπεζες και κεφαλαιούχοι (πραγματικοί ή εικονικοί) θα είχε για αυτούς το απόλυτα αίσιο τέλος. Το συγκρότημα θα έπαιζε τον συστημικό του ρόλο ως κάτοχος ΜΜΕ που θα αναπαρήγαγαν την λογική των μνημονίων και της ενίσχυσης μόνο των τραπεζών ως απόλυτη ανάγκη, ενώ παράλληλα θα ανατρέπονταν υπέρ αυτών και εις βάρος του Δημοσίου και των εργαζομένων τα νόμιμα προνόμια ικανοποίησης. Στην συνέχεια και με συνοπτικές διαδικασίες που φτιάχτηκαν για τέτοιους σκοπούς, θα υπήρχε εκποίηση με χαμηλό τίμημα σε κάποιον συστημικό ολιγάρχη, ώστε να εξακολουθήσει να ασκείται ο ίδιος ρόλος από τα ΜΜΕ του ομίλου. Την μερίδα του λέοντος από το όποιο τίμημα για την εξαγορά και πάλι υπολόγιζαν κατά τον σχεδιασμό τους. ότι θα το καρπώνονταν οι ίδιοι. Έχοντας τεράστια συστημική πολιτική ισχύ και επιρροές σε κάθε χώρο και έχοντας απονευρώσει το συνδικαλιστικό κίνημα με αρκετές από τις ενώσεις των εργαζομένων να κινούνται σε θολά νερά, πίστευαν ότι θα διεξάγουν έναν υγιεινό περίπατο χωρίς μάλιστα αντίπαλο.
Εμείς στην αντίπερα όχθη, αφού συγκροτήσαμε το ανεξάρτητο στρατόπεδό μας, αφήσαμε τον χώρο στον αντίπαλο για να θεωρήσει ότι δεν υπάρχει ουσιαστικά ούτε πόλεμος, ούτε μάχη, ούτε αντίσταση. Εκμεταλλευτήκαμε την χαλαρότητα που σκόπιμα προκαλέσαμε και την δεδομένη απληστία και αδηφαγία τους.
Από ένα σημείο και μετά περάσαμε στην αντεπίθεση και τους έχουμε τρέψει σε άτακτη φυγή εκμεταλλευόμενοι στην στρατηγική μας τα εγγενή γνωρίσματά τους και τις αντιθέσεις που δημιουργούνται μεταξύ τους όταν κάποιος καλείται τελικά (και ανέλπιστα για αυτούς) να πληρώσει τον λογαριασμό. Η δικαιοσύνη σοφά σκεπτόμενη και βλέποντας τους τεράστιους συστημικούς τριγμούς που είναι δυνατόν να προκαλέσει η έκβαση του πολέμου αλλά και η προβολή του στον λαό, πήρε τις αποφάσεις που όφειλε, ώστε να σταματήσει κάπου εδώ ο πόλεμος με αποτέλεσμα που συμφέρει μάλλον όλους. Οι τραπεζίτες και τα όργανά τους δεν εννοούν να το καταλάβουν, δεν προσέρχονται στην υπογραφή της “συνθήκης ειρήνης” και σχεδιάζουν αντεπίθεση εκθέτοντας και θυσιάζοντας αξιωματικούς και πύργους στην σκακιέρα αυτή και θεωρώντας ότι ο ανθρωπισμός των εργαζομένων θα τους κάνει “φιλάνθρωπους” έναντι των ανθρωποθυσιών τους, ότι οι εργαζόμενοι δεν θα προχωρήσουν στην ανάλωση ανθρώπων που χρησιμοποιούν οι αντίπαλοι. Τους το λέμε από τώρα, είναι πολύ γελασμένοι. Οποιαδήποτε κίνηση, πλέον, που προσβάλει τα δικαιώματα των εργαζομένων θα απαντηθεί με την χρήση “καταστρεπτικών επιθετικών” όπλων, που οι εργαζόμενοι έχουμε στην φαρέτρα μας και με την σειρά και την ένταση που εμείς θα επιλέξουμε.
Προειδοποιούμε τώρα και με την προειδοποίηση αυτή αποδεικνύουμε αλλά και εξαντλούμε τον ανθρωπισμό μας. Από εκεί και πέρα θα πρέπει να καταλάβουν όλοι το πόσο έχουν εκτεθεί και πόσο θα εκτεθούν, ακόμα και πολύ περισσότερο, αν πράξουν το παραμικρό εναντίον των δικαίων μας και όσων μέχρι σήμερα μας αναγνωρίστηκαν.
Πολιτική πόλωση στο φόντο των προβλημάτων που δημιούργησε η οικονομική κρίση καταγράφει η δημοσκόπηση της Κάπα Research που δημοσιεύει σήμερα το «Εθνος της Κυριακής», τη στιγμή που καταγράφεται μείωση της «ψαλίδας»
Σκηνικό πόλωσης πολύ μακριά από ένα γόνιμο έδαφος για πολιτική συνεννόηση και συναινέσεις είναι η τάση που υπερισχύει στην ελληνική κοινωνία, την ίδια στιγμή που καταγράφεται μείωση της «ψαλίδας» μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.
Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο της έρευνας είναι αναμφισβήτητα τα κριτήρια με τα οποία οι ψηφοφόροι θα επιλέξουν ή θα απορρίψουν ένα από τα δύο μεγαλύτερα κόμματα. Κεντρικό και βασικό ζήτημα δεν είναι η πολιτική πρόταση του κάθε πολιτικού φορέα, αλλά η… απέχθεια απέναντι στον αντίπαλο
Χαρακτηριστικό είναι, για παράδειγμα, ότι οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ αξιολογούν πολύ χαμηλά τη «ναυαρχίδα» της πολιτικής επιχειρηματολογίας της κυβέρνησης (που δεν είναι άλλη από την «έξοδο από τα μνημόνια») και δηλώνουν πως θα στηρίξουν το κυβερνών κόμμα πρώτιστα για να μην έρθει στην κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία.
Αντίστοιχα, στους ψηφοφόρους της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι κυρίαρχο το «να φύγουν αυτοί». Αξιολογείται ως πολύ πιο σημαντικό από τη στάση του κόμματος στο θέμα της ΠΓΔΜ, που αντίστοιχα βρίσκεται στην κορυφή των πολιτικών ζητημάτων τα οποία προβάλλει η Νέα Δημοκρατία. Οι ψηφοφόροι που δεν επιλέγουν ένα από τα δύο κόμματα δεν το κάνουν επειδή βρίσκουν πιο ελκυστική ή εγγύτερη στις αντιλήψεις τους μια άλλη πολιτική πρόταση, αλλά γιατί θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τήρησε τις δεσμεύσεις του και ότι η ΝΔ ανήκει στο παλιό καθεστώς. Αυτή η εικόνα προδιαθέτει σαφώς για ένα σκηνικό ευνοϊκό στην πόλωση και ένα κάθε άλλο παρά γόνιμο έδαφος για πολιτική συνεννόηση και συναινέσεις.
Όσον αφορά την εικόνα που παρουσιάζει ο προβληματισμός της ελληνικής κοινωνίας, φαίνεται να συνεχίζει να κινείται γύρω από τα ζητήματα της οικονομικής κρίσης, έστω και με μια σχετικά πιο αισιόδοξη προοπτική για τη νέα χρονιά. Τα ζητήματα της ανεργίας και της οικονομικής ανέχειας φαίνεται να είναι αυτά που απασχολούν περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο τους πολίτες. Ειδικά μάλιστα για την ανεργία των νέων απορρίπτουν τη θεωρία των «τεμπέληδων νεαρών», εκτιμώντας πως οφείλεται στην αναποτελεσματικότητα των πολιτικών για το θέμα. Μάλιστα, με αυτά τα ζητήματα ως γνώμονα οι πολίτες θα καθορίσουν και την ψήφο του στις επερχόμενες εκλογές στην Αυτοδιοίκηση. Τα στοιχεία ίσως εξηγούν και τη στάση κατανόησης που φαίνεται να δείχνουν οι ερωτώμενοι και απέναντι στην εξέγερση των «Κίτρινων Γιλέκων» στη Γαλλία, την οποία στηρίζουν με συντριπτική διαφορά.
Προβάδισμα
Στα ζητήματα των εκλογών τώρα, οι πολίτες δεν θα ήταν αρνητικοί στο ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών κατά μερικούς μήνες, ενώ η διαφορά μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ στην πρόθεση ψήφου βρίσκεται μειούμενη στο 4,7%. Τάση η οποία καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις της Κάπα Resarch ήδη από τους τελευταίους μήνες του 2017.
Χαμηλή είναι η εκτίμηση του έργου της κυβέρνησης το 2018, όμως εξίσου χαμηλή -τηρουμένων των αναλογιών- και η εκτίμηση για την αντιπολίτευση που άσκησε η Νέα Δημοκρατία το ίδιο διάστημα. Στις δημοτικότητες των πολιτικών αρχηγών, ο Κυριάκος Μητοστάκης έχει ελαφρύ προβάδισμα έναντι του Αλέξη Τσίπρα, ενώ στις δημοτικότητες των θεσμικών προσώπων ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκό-πης Παυλόπουλος και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος έχουν πολύ υψηλά ποσοστά δημοτικότητας, σε αντίθεση με τον επικεφαλής της ΤτΕ Γιάννη Στουρνάρα.
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, το μόνο που είχε προλάβει να πει στη θέα του πιστολιού ήταν «τι φταίω εγώ ρε παιδιά»;
Για τους περισσότερους από εμάς ο Βασίλης Αυλωνίτης είναι μέλος μια ιδιαίτερης «γενιάς» Ελλήνων ηθοποιών. Πρόκειται για ανθρώπους με ατόφιο και σπάνιο ταλέντο, συνήθως αυτοδίδακτους, τους οποίους γνωρίσαμε μέσα από απολύτως χαρακτηριστικούς ρόλους στον κινηματογράφο. Έχουν, δε, ταυτιστεί τόσο με την συγκεκριμένη εικόνα, που να μας κάνουν να νομίζουμε πως δεν υπήρξαν ποτέ… νέοι. Φυσικά, δεν είναι έτσι.
Την περίοδο που προηγήθηκε της άνθισης του ελληνικού σινεμά ηθοποιοί σαν αυτόν τον σπουδαίο κωμικό ζούσαν από το σανίδι. Το θέατρο, το οποίο μάλιστα έμοιαζε να είναι ο φυσικός χώρος του και τους επέτρεπε με την αμεσότητά του να βγάλουν προς τα έξω καλύτερα το πηγαίο χιούμορ τους, δένοντάς τους με το αθηναϊκό κοινό, που έχει την ευκαιρία να έρθει πιο κοντά. Σε κάποιες περιπτώσεις, επικίνδυνα κοντά.
Μίσος για ένα σκετς
Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Ο εθνικός διχασμός εκφράζεται μέσα από την διάκριση του λαού σε «Βασιλικούς» και «Βενιζελικούς». Το σκηνικό είναι τεταμένο, αλλά οι άνθρωποι της επιθεώρησης ακόμη και τότε αντλούσαν την θεματολογία τους από τα όσα συνέβαιναν στην πολιτική. Ήταν η εποχή που είχε ξεσπάσει το «σκάνδαλο της νοθευμένης κινίνης», στο οποίο εμπλέκονταν στελέχη της κυβέρνησης του Ελευθερίου Βενιζέλου.
Στο ολοκαίνουριο θέατρο «Περοκέ» ανεβαίνει η παράσταση «Κατεργάρα» η οποία σημειώνει μεγάλη επιτυχία, διακωμωδώντας και σατιρίζοντας -μεταξύ άλλων- και την συγκεκριμένη κατάσταση. Για την ακρίβεια, ήταν το σκετς «Από τους υπουργούς βγήκαν τα κολοκύθια» εκείνο που θεωρήθηκε το πλέον καυστικό. Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό είχε ένας νεαρός –τότε- ηθοποιός, ο Βασίλης Αυλωνίτης, που ήταν μόλις 27 ετών. Αν και δεν είχε σπουδάσει ποτέ υποκριτική, ούτε είχε περάσει από κάποια σχολή, το ταλέντο του ήταν τέτοιο που του είχε χαρίσει τον ρόλο.
Κάθε βράδυ ο Αυλωνίτης έκανε αυτό που αγαπούσε. Αυτό για το οποίο είχε γεννηθεί. Υποδυόταν τον χαρακτήρα του και χάριζε χαμόγελα στους θεατές. Για κάποιους, όμως, η «Κατεργάρα» δεν ήταν μια απλή παράσταση, αλλά μέσο άσκησης αντιπολίτευσης. Για ορισμένους φανατικούς (και τέτοιους βρίσκεις σε ένα ιδιαίτερα ευρύ πολιτικό και κοινωνικό φάσμα) η «τιμωρία» κάποιου του οποίου οι ιδέες δεν συμβαδίζουν με τις δικές τους είναι ο θάνατος.
Η απόπειρα δολοφονίας
Το βράδυ της 22ας Αυγούστου του ’31 στο «Περοκέ» επικρατεί ξανά το αδιαχώρητο. Όλα μοιάζουν να κυλούν όπως σε κάθε άλλη παράσταση, αλλά την στιγμή που βγαίνει ο Αυλωνίτης και οι συνεργάτες του στην σκηνή για το σκετς που αφορά τους υπουργούς, τα πράγματα αλλάζουν ραγδαία. Τέσσερις άντρες που κάθονταν στις μπροστινές θέσεις εφορμούν στους ηθοποιούς. Ο ένας από αυτούς κρατά πιστόλι, πράγμα που μαρτυρά τις φονικές προθέσεις του. Στόχος της επίθεσης είναι ο Αυλωνίτης, που στη θέα του όπλου κάνει βήματα προς τα πίσω στην προσπάθειά του να σωθεί. Από ένα καπρίτσιο της τύχης, σκοντάφτει ακριβώς την ώρα που ο υποψήφιος δολοφόνος του πυροβολεί. Αποφεύγει έτσι την σφαίρα, αλλά οτεχνικός Παναγιώτης Μωραΐτης δεν στέκεται το ίδιο τυχερός.
Πέφτει χτυπημένος, η σκηνή γεμίζει με αίματα και επικρατεί πανικός. Από όσα ακολούθησαν πολλοί τραυματίζονται αλλά ο 35χρονος τεχνικός έχει την χειρότερη μοίρα από όλους. Λίγο αργότερα αφήνει την τελευταία του πνοή…
«Τι φταίω εγώ ρε παιδιά;»
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, το μόνο που είχε προλάβει να πει ο Αυλωνίτης στη θέα του πιστολιού ήταν «τι φταίω εγώ ρε παιδιά»; Ένα ερώτημα που στη συνέχεια μετατράπηκε σε βάρος που ο αξιαγάπητος κωμικός κουβαλούσε για χρόνια στη συνείδησή του. Θεώρησε τον εαυτό του κατά κάποιο τρόπο υπεύθυνο για τον άδικο χαμό του συνεργάτη του και δυσκολεύτηκε πολύ να ξεπεράσει αυτό το συναίσθημα ενοχής.
Για αρκετά χρόνια έμεινε μακριά από το θέατρο. Πολύ καιρό αργότερα ο Αλέκος Σακελλάριος είχε αποκαλύψει ότι αυτή η απόφαση του Αυλωνίτη ήταν απολύτως συνειδητή. Για ένα διάστημα το αρχικό σοκ είχε μετατραπεί σε τύψεις που δεν τον άφηναν να είναι αυτό για το οποίο είχε έρθει σε αυτόν τον κόσμο. Αυτό που τελικά έγινε, μεγαλώνοντας γενιές και γενιές με το αμίμητο και μοναδικό «Πού πάμε; Ω ρε πού πάμε;», με το οποίο ταυτίστηκε και το οποίο αποτέλεσε -τρόπον τινά- το σήμα κατατεθέν του.
Πολλά χρόνια μετά το περιστατικό ο Αυλωνίτης επέστρεψε στον φυσικό του χώρο. Το σανίδι, στο οποίο βρέθηκε όταν εργαζόταν ακόμη ως βοηθός στα παρασκήνια μέχρι που ένας συνεργάτης του που γνώριζε το ταλέντο του, απλά τον έσπρωξε στη σκηνή όπου άρχισε να αυτοσχεδιάζει δίχως ίχνος άγχους από τα εκατοντάδες ζευγάρια μάτια που βρέθηκαν ξαφνικά απέναντί του.
Η μόνη φορά που αγχώθηκε, η μόνη φορά που αυτή η σχέση λατρείας διαταράχθηκε ήταν εκείνο του αυγουστιάτικο βράδυ που ο φανατισμός κόντεψε να γίνει η αιτία να χάσει το ελληνικό θέατρο και σινεμά έναν πραγματικά σπουδαίο, ο οποίος σώθηκε από μπόλικη δόση τύχης. Τύχη που δεν είχε ο συγχωρεμένος Παναγιώτης Μωραΐτης.
ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ: Τη Σύλληψη της Αγίας Άννας γιορτάζουμε σήμερα Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2018. Η Αγία Άννα ανήκει στα ιερά πρόσωπα που η Θεία Χάρη αξίωσε να συμμετάσχουν ενεργά στο σχέδιο της σωτηρίας των ανθρώπων. Καταγόταν από τη βασιλική γενιά του Δαβίδ και ο πατέρας της, Ματθάν, ανήκε στην τάξη των ιερέων. Παντρεύτηκε τον ευσεβή Ιωακείμ, που και αυτός με τη σειρά του, καταγόταν από τη γενιά του Δαβίδ. Η παράδοση αναφέρει ότι η οικία του ευσεβούς ζεύγους βρισκόταν κοντά στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά και στο Ναό του Σολομώντος. Καθημερινά ανέβαιναν στο Ναό για να προσευχηθούν και να παρακαλέσουν το Θεό να χαρίσει σε αυτούς ‹‹καρπόν κοιλίας››. Η ατεκνία ήταν κάτι που τους πλήγωνε βαθιά, γιατί σύμφωνα με τον ιουδαϊκό νόμο, τα δώρα των ατέκνων δεν γίνονταν δεκτά στο Ναό.
Τα χρόνια περνούσαν και το πολυπόθητο τέκνο δεν ερχόταν.
Παρ’ όλα αυτά δεν έχαναν την πίστη τους και παρακαλούσαν θερμά το Θεό να τους χαρίσει ένα παιδί. Χρόνια ολόκληρα πολιορκούσαν με θερμές προσευχές το θρόνο του Θεού με αυτό το αίτημα. Υποσχέθηκαν, αν αποκτούσαν παιδί, να το αφιέρωναν στην υπηρεσία Του.
Τελικά ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, όταν το ζεύγος έφτασε σε πολύ προχωρημένη ηλικία.
Ο Θεός τόσα χρόνια δοκίμαζε την πίστη και την υπομονή των πιστών δούλων του, όπως ‹‹τον χρυσό εν χωνευτηρίω››, για να αναδειχθούν αντάξιοι της τιμής να γίνουν γονείς της Θεοτόκου.
Η παράδοση αναφέρει ότι για εντονότερη προσευχή ο Ιωακείμ πήγε στο όρος και η Άννα σε περιβόλι, για να παρακαλέσουν μαζί και οι δύο τον Θεό.
Η Άννα μάλιστα υποσχέθηκε, αν αποκτούσε τέκνο θα τον αφιέρωνε στο Θεό.
Εκεί της παρουσιάστηκε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ για να της αναγγείλει το χαρμόσυνο γεγονός της τεκνογονίας. Κατόπιν, ο Αρχάγγελος εμφανίστηκε και στον Ιωακείμ.
Το θαύμα της σύλληψης της Παναγίας από την Άννα που ξεπερνούσε τους νόμους της φύσης προετοίμαζε ένα ακόμα μεγαλύτερο.
Η Θεία Βούληση προετοίμαζε την ‹‹άσπορον σύλληψιν›› και ‹‹άφθορον γέννηση›› του Χριστού από την Παρθένο Μαρία.
Η ηλικιωμένη και στείρα για τον κόσμο Άννα απέκτησε με τη Θεία Χάρη κόρη, τη μητέρα του Σωτήρα.
Οι ηλικιωμένοι γονείς δέχτηκαν με δάκρυα χαράς το δώρο του Θεού και δοξολογούσαν το Θεό για την ασύγκριτη Χάρη και τη θεία τεκνογονία που αξιώθηκαν. Δεν ξέχασαν την υπόσχεσή τους και μόλις η Παναγία έγινε τριών ετών την αφιέρωσαν στο Ναό ενώπιον του Αρχιερέως Ζαχαρία.
Η Αγία Άννα πέρασε τα τελευταία χρόνια της επίγειας ζωής της προσευχόμενη και καθημερινά παρηγορούσε, ελεούσε και βοηθούσε τους φτωχούς.
Η παράδοση αναφέρει ότι παρέδωσε τη δίκαιη ψυχή της σε ηλικία 69 ετών.
Στο όνομά της είναι αφιερωμένη η μεγαλύτερη και αρχαιότερη σκήτη του Αγίου Όρους.
Η σκήτη βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο του περιβολιού της Παναγίας.
Εκεί φυλάσσεται το αριστερό της πόδι, ενώ η Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου έχει την ευλογία να κατέχει την κνήμη του δεξιού ποδιού της.
Σήμερα, 9 Δεκεμβρίου, που η Εκκλησία μας εορτάζει τη σύλληψη της Παναγίας, ας μη χάνουμε ποτέ την πίστη και την ελπίδα μας στο Θεό, όπως οι ευσεβείς Θεοπροπάτορες Ιωακείμ και Άννα.
Ας έχουμε την ευχή τους και να επικαλούμαστε συχνά τη δύναμη της μεσιτείας τους.
Η επιτυχία μιας ταινίας κρίνεται από πολλά πράγματα. Από το πόσο καλό είναι το σενάριο, από τις ερμηνείες των ηθοποιών, από τη φωτογραφία και τις καλαίσθητες σκηνές, αλλά φυσικά και από το πόσο αξιομνημόνευτες ατάκες μας χάρισαν.
Η επιτυχία μιας ταινίας κρίνεται από πολλά πράγματα. Από το πόσο καλό είναι το σενάριο, από τις ερμηνείες των ηθοποιών, από τη φωτογραφία και τις καλαίσθητες σκηνές, αλλά φυσικά και από το πόσο αξιομνημόνευτες ατάκες μας χάρισαν.
Έτσι, υπάρχουν κάποιες φράσεις που με το που τις ακούμε, μεταφερόμαστε νοητικά αμέσως, στα set που γυρίστηκαν οι συγκεκριμένες ταινίες.
Φράσεις που κρύβουν μέσα τους βαθιά νοήματα ζωής και άλλες που είναι ικανές να αντικαταστήσουν τα λόγια μας.
Τι εννοώ;
May the force be with you αγαπητοί μου και ας δούμε τα μεγαλύτερα quotes στην ιστορία του σινεμά.
Forrest Gump
«Η μαμά έλεγε πως η ζωή είναι σαν ένα κουτί με σοκολατάκια. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου τύχει»
«Run Forrest, run»
Ο αγαπημένος και οσκαρικός Tom Hanks, μας δίνει πολλά μαθήματα ζωής στη συγκεκριμένη ταινία και μία από τις καλύτερες και πιο συγκινητικές ατάκες στον κινηματογράφο.
Μαζί με το «Run, Forrest, run», διδασκόμαστε πως όταν δεν πετυχαίνει αυτό που θέλουμε, θα το ξαναπροσπαθήσουμε, και ξανά και ξανά… και όσες φορές χρειαστεί.
Ακόμα και αν όλοι λένε πως είναι αδύνατο!
Dead Poets Society
«Η ποίηση, η ομορφιά, ο ρομαντισμός, η αγάπη… αυτά είναι λόγοι για τους οποίους μένουμε ζωντανοί»
Τι μπορούμε να πούμε για αυτή την ταινία. Τι μπορούμε να πούμε για τον Robin Williams και να αρκεί;
O αγαπημένος μας καθηγητής, αποκαθήλωσε την ποίηση από το απυρόβλητο που την είχαν τοποθετήσει κάποιοι και της έδωσε το πιο γλυκό, το πιο ανθρώπινο νόημα.
Oh captain my captain…
Lion King
«Ναι, το παρελθόν μπορεί να πονέσει. Αλλά είτε θα τρέξεις μακριά από αυτό, είτε θα μάθεις από αυτό»
Από τις καλύτερες ταινίες που μας χάρισε απλόχερα η Disney, από τα καλύτερα μαθήματα ζωής που πήραμε από μία ταινία που έχει ως πρωταγωνιστές απλώς ζώα της ζούγκλας.
Έτσι, ο Rafiki προσπαθώντας να απαλύνει τον πόνο του Shimba (ξέρετε όλοι πολύ καλά γιατί πονάει, δεν θα με αναγκάσετε να το πω!), του λέει αυτή τη φράση και οι παιδικές καρδιές μας σπάνε σε 256 κομμάτια. Ναι, ακόμη.
Το κυνήγι της ευτυχίας
«Μην αφήσεις ποτέ κανέναν να σου πει ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι, ούτε καν εμένα, εντάξει; Ονειρεύεσαι και πρέπει να το προστατέψεις αυτό. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν κάτι για τους εαυτούς τους και έτσι σου λένε τι να κάνεις εσύ. Εάν θες κάτι, κάν’ το. Τελεία»
Αυτή είναι μια ταινία ύμνος στην αγάπη και τις θυσίες που θα κάνει ένας πατέρας για το παιδί του. Και αυτή είναι μια φράση – ύμνος, που θα έπρεπε να λένε όλοι οι γονείς στα παιδιά τους, πως ο μόνος σωστός δρόμος για να κυνηγήσουν όντως την ευτυχία είναι να κυνηγήσουν τα όνειρα τους.
No matter what, που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι.
Finding Nemo
«Και τι κάνουμε στα δύσκολα; Κολυμπάμε, κολυμπάμε, κολυμπάμε»
Είναι μια φράση που ειπώθηκε σε παιδική ταινία. Είναι μια φράση που ειπώθηκε σε παιδική ταινία από ένα ψάρι. Είναι μια φράση που ειπώθηκε σε παιδική ταινία από ένα ψάρι που έχει αμνησία.
Όσο κωμική χροιά και να έχει η συγκεκριμένη φάση, η ατάκα της αγαπημένης Dory μόνο σε παιδιά δεν απευθύνεται, καθώς είναι ακριβώς η απάντηση στο τι πρέπει να κάνουμε σε κάθε εμπόδιο, σε κάθε δυσκολία που έρχεται στο δρόμο μας.
Απλώς κολυμπάμε, κολυμπάμε, κολυμπάμε!
A place in the sun
«Σ’ αγαπώ. Σε αγάπησα από την πρώτη στιγμή που σε είδα. Μάλλον σε είχα ήδη αγαπήσει πριν καν σε δω»
Ταινία του 1951. Δραματικός μονόλογος άντρα σε γυναίκα που δημιουργεί λίμνη δακρύων για να ξεδιψάσει έναν λόχο του 2018 – 2019 – 2020 και πάει λέγοντας.
Το τρέιλερ που είχε βγει για το A place in the sun με τους Montgomery Clift και την Elizabeth Taylor, το χαρακτήριζε ως αθάνατη ιστορία αγάπης. Και αν αναλογιστούμε το γεγονός πως την συζητάμε 67 χρόνια μετά, μάλλον ήταν!
Notting Hill
«Είμαι απλώς ένα κορίτσι που στέκεται μπροστά σε ένα αγόρι και του ζητάει να την αγαπήσει»
Και επειδή δεν χορτάσαμε από pure sweet drama, ας ακούσουμε και την μοναδική Julia Roberts να ξεδιπλώνει τα φύλλα της καρδιάς της (και να υπογράφει αυτή εν τω μεταξύ σαν σταρ του σινεμά) στον γοητευτικότατο Hugh Grant, με φόντο το Notting Hill και μουσική υπόκρουση το «She» του Elvis Costello.
Jerry Maguire
«You had me at Hello»
Ναι, έχουμε βαλθεί να πλουτίσουν τα ζαχαροπλαστεία, οι κάβες και σε ό, τι άλλο στερεοτυπικά απευθύνονται οι γυναίκες σε τέτοιες ταινίες. Έτσι, ενώ ο Tom Cruise ξεκινάει και μιλάει και μιλάει και μιλάει χωρίς να φαίνεται πως θέλει να σταματήσει, η Renee Zellweger τον διακόπτει με το αγαπημένο «Shut up, you had me at hello».
Όσα παίρνει ο άνεμος
«Frankly my dear, I don’t give a damn»
Αχ, το 1939 ήταν πολύ πιο μπροστά από τα γλυκανάλατα happy ends του σήμερα και του προχτές. Εκεί που νομίζεις ότι επειδή έχουμε ένα ζευγάρι, άρα ό, τι και να συμβεί θα καταλήξουν μαζί και θα χαθούν στο ηλιοβασίλεμα, ειδικά όταν προηγείται και ο συγκλονιστικός μονόλογος της Scarlett O’Hara, τίποτα δεν προμηνύει την συνέχεια.
Ο Rhett Buttler με το πιο ιστορικό μειδίαμα στην ιστορία του κινηματογράφου, της λέει την επική ατάκα και τα υπόλοιπα; Είναι απλώς ιστορία…
Οι ταινίες που μας έχουν χαρίσει σπουδαίες ατάκες είναι αμέτρητες και η λίστα μας θα μπορούσε να συνεχίζεται για πάντα, ή αλλιώς να έφτανε…
Η δημόσια ραδιοτηλεόραση της Κύπρου (ΡΙΚ), μέσα από την επίσημη σελίδα της στο Facebook για τη Eurovision, έδωσε άλλο ένα στοιχείο αναφορικά με τη συμμετοχή της στον διαγωνισμό του Τελ Αβίβ.
Έτσι, μετά την επίσημη επιβεβαίωση της συνθετικής ομάδας με τη συμμετοχή του Alex P. και της επιμέλειας της σκηνικής εμφάνισης από τη Sacha-Jean Baptiste, η κυπριακή ομάδα αποκάλυψε τον τίτλο του τραγουδιού κι αυτός είναι «Replay».
Το προσεχές διάστημα αναμένονται και τα επόμενα quiz αλλά και teaser που θα αποκαλύψουν και τα υπόλοιπα στοιχεία της κυπριακής συμμετοχής για τη Eurovision 2019.
Σύμφωνα με το Αρχηγείο του Λιμενικού Σώματος, ο 42χρονος αγνοούμενος χειριστής jet ski εντοπίστηκε πριν λίγα λεπτά σώος από στελέχη του Λιμενικού Σώματος στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Μεθάνων και Αίγινας.
Πλησιάζουν Χριστούγεννα… Οι πόλεις φοράνε τα γιορτινά τους, δέντρα στολίζονται και οι άνθρωποι ξεχύνονται στους φωτεινούς δρόμους για ψώνια ή για μια απλή βόλτα. Το χιόνι αρχίζει να πέφτει και να φωτίζει και αυτό μαζί με τα υπόλοιπα λαμπιόνια το σκοτάδι που ήδη έχει απλωθεί…
γράφει η ΙωάνναΧαρμπέα (κοινωνιολόγος/συγγραφέας)
Το κρύο τσουχτερό, αλλά ίσως η ζεστασιά της καρδιάς μας, μας κάνει να το απολαμβάνουμε χωρίς διαμαρτυρίες και αυτό! Εξάλλου τι νόημα έχουν τα Χριστούγεννα χωρίς λίγο χιόνι;
Και εσύ περπατάς μέσα στο πλήθος και σκέφτεσαι τι άλλο σου χρειάζεται για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι και φτάνεις στη στάση του λεωφορείου όπου εκεί όλες οι σκέψεις σου τελειώνουν, γιατί το κοινωνιολογικό σου βλέμμα αντιλαμβάνεται άλλη μια πληγή της κοινωνίας. Μια γριούλα ανήμπορη και ξυπόλυτη.
Με την πρώτη ματιά έβλεπε κανείς απλώς μια γριούλα. Έσερνε τα βήματά της στο χιόνι, μόνη, παρατημένη, με σκυμμένο κεφάλι. Όσοι περνούσαν από το πεζοδρόμιο της πόλης αποτραβούσαν το βλέμμα τους, για να μη θυμηθούν ότι τα βάσανα και οι πόνοι δεν σταματούν όταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα.
Ένα νέο ζευγάρι μιλούσε και γελούσε με τα χέρια γεμάτα από ψώνια και δώρα και δεν πρόσεξαν τη γριούλα. Μια μητέρα με δυο παιδιά βιάζονταν να πάνε στο σπίτι της γιαγιάς. Δεν έδωσαν προσοχή.
Ένας παπάς είχε το νου του σε ουράνια θέματα και δεν την πρόσεξε.
Αν πρόσεχαν όλοι αυτοί, θα έβλεπαν ότι η γριά δεν φορούσε παπούτσια. Περπατούσε ξυπόλυτη στον πάγο και το χιόνι. Με τα δυο της χέρια η γριούλα μάζεψε το χωρίς κουμπιά παλτό της στο λαιμό. Φορούσε ένα χρωματιστό φουλάρι στο κεφάλι. Σταμάτησε στη στάση σκυφτή και περίμενε το λεωφορείο.
Ένας κύριος που κρατούσε μια σοβαρή τσάντα περίμενε κι αυτός στη στάση, αλλά κρατούσε μια απόσταση.
Μια κοπέλα περίμενε κι αυτή, κοίταξε πολλές φορές τα πόδια της γριούλας, δεν μίλησε.
Ήρθε το λεωφορείο και η γριούλα ανέβηκε αργά και με δυσκολία. Κάθισε στο πλαϊνό κάθισμα, αμέσως πίσω από τον οδηγό. Ο κύριος και η κοπέλα πήγαν βιαστικά προς τα πίσω καθίσματα. Ο άντρας που καθόταν δίπλα στη γριούλα στριφογύριζε στο κάθισμα κι έπαιζε με τα δάχτυλά του.
«Γεροντική άνοια», σκέφτηκε. Ο οδηγός είδε τα γυμνά πόδια και σκέφτηκε: «Αυτή η γειτονιά βυθίζεται όλο και πιο πολύ στη φτώχεια. Καλύτερα να με βάλουν στην άλλη γραμμή, της λεωφόρου».
Ένα αγοράκι έδειξε τη γριά. «Κοίταξε, μαμά, αυτή η γριούλα είναι ξυπόλυτη». Η μαμά ταράχτηκε και του χτύπησε το χέρι.
— «Μη δείχνεις τους ανθρώπους, Αντρέα! Δεν είναι ευγενικό να δείχνεις».
— «Αυτή θα έχει μεγάλα παιδιά», είπε μια κυρία που φορούσε γούνα. «Τα παιδιά της πρέπει να ντρέπονται». Αισθάνθηκε ανώτερη, αφού αυτή φρόντισε τη μητέρα της.
Μια δασκάλα στη μέση του λεωφορείου στερέωσε τα δώρα που είχε στα πόδια της. «Δεν πληρώνουμε αρκετούς φόρους, για να αντιμετωπίζονται καταστάσεις σαν αυτές;» είπε σε μια φίλη της που ήταν δίπλα της.
— «Φταίει το κράτος», απάντησε η φίλη της. «Παίρνουν από τους φτωχούς και δίνουν στους πλούσιους».
— «Φταίνε όλοι οι κατέχοντες εξουσία», μπήκε στη συζήτηση ένας ασπρομάλλης. «Με τα προγράμματα πρόνοιας κάνουν τους πολίτες τεμπέληδες και φτωχούς».
— «Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν ν’ αποταμιεύουν», είπε ένας άλλος που έμοιαζε μορφωμένος. «Αν αυτή η γριά αποταμίευε όταν ήταν νέα, δεν θα υπέφερε σήμερα».
Και όλοι αυτοί ήταν ικανοποιημένοι για την οξύνοιά τους που έβγαλε τέτοια βαθιά ανάλυση.
Αλλά ένας έμπορος αισθάνθηκε προσβολή από τις εξ αποστάσεως μουρμούρες των συμπολιτών του. Έβγαλε το πορτοφόλι του και τράβηξε ένα εικοσάευρο. Περπάτησε στο διάδρομο και το έβαλε στο τρεμάμενο χέρι της γριούλας. — «Πάρε, κυρία, ν’ αγοράσεις παπούτσια». Η γριούλα τον ευχαρίστησε κι εκείνος γύρισε στη θέση του ευχαριστημένος, που ήταν άνθρωπος της δράσης.
Μια καλοντυμένη κυρία τα πρόσεξε όλα αυτά και άρχισε να προσεύχεται από μέσα της.
— «Κύριε, δεν έχω χρήματα. Αλλά μπορώ ν’ απευθυνθώ σε σένα. Εσύ έχεις μια λύση για όλα. Όπως κάποτε έριξες το μάννα εξ ουρανού, και τώρα μπορείς να δώσεις ό,τι χρειάζεται η κυρούλα αυτή για τα Χριστούγεννα».
Στην επόμενη στάση ένα παλικάρι μπήκε στο λεωφορείο. Φορούσε ένα χοντρό μπουφάν, είχε ένα καφέ φουλάρι και ένα μάλλινο καπέλο που κάλυπτε και τα αυτιά του. Ένα καλώδιο συνέδεε το αυτί του με μια συσκευή μουσική. Ο νέος κουνούσε το σώμα του με τη μουσική που άκουγε. Πήγε και κάθισε απέναντι στη γριούλα. Όταν είδε τα ξυπόλυτα πόδια της, το κούνημα σταμάτησε. Πάγωσε. Τα μάτια του πήγαν από τα πόδια της γιαγιάς στα δικά του. Φορούσε ακριβά ολοκαίνουργια παπούτσια. Μάζευε λεφτά αρκετό καιρό για να τα αγοράσει και να κάνει εντύπωση στην παρέα.
Το παλικάρι έσκυψε και άρχισε να λύνει τα παπούτσια του. Έβγαλε τα εντυπωσιακά παπούτσια και τις κάλτσες. Γονάτισε μπροστά στη γριούλα.
— «Γιαγιά, είπε, βλέπω ότι δεν έχεις παπούτσια. Εγώ έχω κι άλλα». Προσεκτικά κι απαλά σήκωσε τα παγωμένα πόδια και της φόρεσε πρώτα τις κάλτσες κι ύστερα τα παπούτσια του.
Η γριούλα τον ευχαρίστησε συγκινημένη.
Τότε το λεωφορείο έκανε πάλι στάση. Ο νέος κατέβηκε και προχώρησε ξυπόλυτος στο χιόνι.Οι επιβάτες μαζεύτηκαν στα παράθυρα και τον έβλεπαν καθώς βάδιζε προς το σπίτι του.
— «Ποιος είναι;», ρώτησε ένας.
— «Πρέπει να είναι άγιος», είπε κάποιος.
— «Πρέπει να είναι άγγελος», είπε ένας άλλος.
— «Κοίτα! Έχει φωτοστέφανο στο κεφάλι!» φώναξε κάποιος.
— «Είναι ο Χριστός!» είπε η ευσεβής κυρία.
Αλλά το αγοράκι, που είχε δείξει με το δάχτυλο τη γιαγιά, είπε: Όχι, μαμά τον είδα πολύ καλά. Ήτανε Άνθρωπος!
Άνθρωπος; Αναρωτήθηκαν όλοι φωναχτά. Υπάρχουν άνθρωποι στις μέρες μας που να νοιάζονται για τους συνανθρώπους τους σε σημείο που να περιορίζουν και τις δικές τους ανάγκες και θέλω;
Ναι, υπάρχουν άνθρωποι και σήμερα. Ίσως είναι λίγοι αλλά υπάρχουν και βρίσκονται ανάμεσά μας. Ανάμεσα στο πλήθος, ανάμεσα στις ανησυχίες και στα προβλήματα που μαστίζουν καθημερινά το νου μας. Ας μην αδιαφορούμε για το διπλανό μας.
Πάντα υπάρχει κάποιος που έχει μεγαλύτερη ανάγκη από εμάς. Είναι τραγικό να βλέπεις ξυπόλυτους ανθρώπους να βαδίζουν στο χιόνι ανήμερα των Χριστουγέννων αλλά είναι ακόμα πιο τραγικό να βλέπεις ξυπόλυτες ψυχές.
Από που να ξεκινήσει κανείς τα παράπονά του για την αδιαφορία των αρχών του τόπου των κυβερνώντων του τόπου, και γενικότερα των ανθρώπων που κατέχουν πολιτικούς θώκους;
του Δημήτρη Νίκογλου
Των ανθρώπων αυτών δηλαδή που είναι κατά κύριο λόγο υπεύθυνοι για το σήμερα που ζούμε.
Είμαι θυμωμένος με την βόλεψή τους, ναι φίλοι μου, είμαι θυμωμένος.. Βόλεψη, έτσι και μόνον έτσι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την αδράνεια και την πλήρη αδιαφορία τους για την καθημερινότητά μας και για την χωρίς ελπίδα αυριανή μας ημέρα.
Γιατί άραγε κωφεύουν οι κύριοι αυτοί των θέσεων σε ότι εμείς προτείνουμε ως προς την ποιότητα και την βελτίωση της καθημερινότητάς μας, και γιατί οι ίδιοι αυτοί κύριοι ενίοτε γίνονται λαλίστατοι και φλύαροι; Γίνονται λαλίστατοι μόνο όταν νιώθουν την απειλή του κόσμου να τους πλησιάζει, καθώς επίσης και όταν η μακροημέρευσή τους θίγεται.
Όσο για το γιατί κωφεύουν, ο νοών νοείτω.
Που είναι φίλοι μου οι περιβόητες μεταρρυθμίσεις; Που είναι αυτό το κάτι που θα μας πήγαινε ένα σκαλί παραπάνω; Μήπως αυτό το κάτι θίγει τα συμφέροντά τους; Μήπως αυτό το κάτι ξεβολεύει τους ίδιους αυτούς τους “μεγαλεπήβολους μεταρρυθμιστές” ;
Αυτή η συνεχιζόμενη οπισθοδρόμηση των πολιτικών, της πολιτείας, των συστημάτων, των υποσχέσεων κλπ, κάνει κακό σε όλους, και υποβιβάζει την πολύπαθη και υποβασταζόμενη χώρα μας έναντι άλλων προηγμένων χωρών.
Η ευθύνη που ατομικά μας βαραίνει για την στασιμότητα της χώρας κατ’ αναλογία σίγουρα είναι δυσανάλογη, δηλαδή, οι έχων την ευθύνη πληρώνουν το ελάχιστο, και οι υπόλοιποι που προσπαθούν με όλο τους το είναι, πληρώνουν το μάρμαρο.
Η βουβή μας διαμαρτυρία διότι περί αυτού πρόκειται, “κραυγάζει” από αγωνία και απόγνωση, το υποθηκευμένο μέλλον μας, μας καθηλώνει όλο και περισσότερο σα να μην υπάρχει σωτηρία, και αυτό που οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν με ξεπερνάει….!
Το να μην κάνουμε κάτι στην λαίλαπα που διαλύει τα πάντα ως προς τον κοινωνικό ιστό, και να λέμε μπόρα είναι θα περάσει, μας κάνει δυο φορές ενόχους.
Μας κάνει δυο φορές ενόχους πρώτον για το ότι μπορούσαμε αλλά δεν κάναμε τίποτα,
και δεύτερον, για το ότι συναινέσαμε κατ’ ουσίαν.
Η ευθύνη της απραξίας μας είναι τεράστια διότι δεν αφορά μόνο την οικονομική μας καταστροφή, αλλά και την καταστροφή της ελπίδας των παιδιών μας για το γκρίζο που ατενίζουν.
Με πολλαπλασιαζόμενα όνειρα, με σκέψεις ανήσυχες και με την ανιδιοτέλεια πάντα δίπλα μας να μας θυμίζει το εμείς και όχι το εγώ, προσπαθούμε να βρούμε το μονοπάτι μας, το μονοπάτι εκείνο που θα μας πάει απέναντι ως χώρα, στην ευημερία και στην πρόοδο, στην ανάπτυξη και στην ποιότητα, σ’ αυτό που πραγματικά μας αξίζει…
Κατρακυλά η δημοφιλία του Γάλλου Προέδρου. Διόλου περίεργο όταν -εκτός των άλλων αστοχημάτων του -αρχίζει να λαϊκίζει έντονα και να ανοηταίνει ανεύθυνα.
του Κώστα Δημ Χρονόπουλου (Αρθρογράφου -Σχολιογράφου)
Δηλώσεις όπως: “Ό Εθνικισμός δεν είναι Πατριωτισμός” , ή “Ο Εθνικισμός είναι η προδοσία του Πατριωτισμού” το προσυπογράφουν. Δεν γνωρίζω ποιές είναι οι γνώσεις του, η επαφή του με τις έννοιες των λέξεων. Υποψιάζομαι πως άλλος -πανικός ή λαϊκισμός; – είναι ο λόγος που τον παρασύρει και τον εκθέτει: η καυτή ανάσα της γαλλικής Ακροδεξιάς στον αυχένα του.
Δυστυχώς και στον Τόπο μας πάρα πολλοί συγχέουν τις έννοιες. Εξυπακούεται ότι οι πολιτικάντηδες -λόγω άγνοιας, λαϊκισμού, κομματισμού, ιδεοληψιών, κ.α ιδιαζουσών ιδιοτήτων -κατατάσσονται πρώτοι και καλύτεροι στη “λίστα”.
Ο πατριωτισμός /φιλοπατρία συγχέεται με τον εθνικισμό, τον εθνισμό κ.ο.κ με αποτέλεσμα να μην υπάρχει άκρη για να την βρεις.
Ας τα αποκωδικοποιήσουμε:
1. Πατριώτης μπορεί να είναι ο οιοσδήποτε και οπουδήποτε πολιτικά τοποθετημένος. Εννοείται ότι ο πραγματικός πατριώτης σε καμία περίπτωση /σκοπιμότητα δεν βλάπτει ή προδίδει την Πατρίδα του. Αξίωμα!
Επομένως ο Πατριώτης αυτών των προδιαγραφών, πρέπει να είναι σεβαστός από όλους. Ομοιδεάτες ή κομματικούς αντιπάλους.
Η – αποκλειστική -οικειοποίηση /ιδιοποίηση της φιλοπατρίας από μερίδα του πληθυσμού και ο -εξ αντιδιαστολής -αποκλεισμός άλλων, είναι ανεπίτρεπτη , άθλια, αντιδημοκρατική. Εξόχως αντιδημοκρατική, επειδή ακριβώς αρνείται το δημοκρατικό δικαίωμα του άλλου να έχει διαφορετική άποψη ή και να… υπάρχει!!!
2. Οι αποδεδειγμένα προδότες αποκλείεται να είναι Πατριώτες. Όπως επίσης και οι συρρικνωτές της Πατρίδας.
3. Εθνισμός: Εθνική Συνείδηση, Φιλοπατρία, Πατριωτισμός.
4. Εθνικισμός: Ενέχει το στοιχείο της υπερβολής και υπερπροβολής της εθνικής ταυτότητας. Ταυτίζεται ως έννοια /διάθεση με τον σωβινισμό.
Συγχίζονται, πανικοβάλλονται και αντιδρούν σπασμωδικά τόσο ο Γάλλος όσο και οι ημέτεροι εθνολαϊκιστές πολέμιοι του εθνικισμού. Διεθνιστές, Αριστεροί, “Αριστεροί Πατριώτες”, και μέρος της αγέλης, είτε συγχέουν ή αγνοούν τις έννοιες, είτε αποπροσανατολίζουν συνειδητά. (Μεταξύ πολλών άλλων βέβαια) καταργούνται και οι έννοιες του μείζονος και του ελάσσονος, του όλου και του μέρους καθώς και η κοινή λογική:
– Ο Πατριωτισμός εμπεριέχεται στον Εθνικισμό και όχι το αντίστροφο. (Σ.Σ Άρα, λογικά δεν γίνεται να ισχύει το” Ο εθνικισμός δεν είναι πατριωτισμός” του κου Προέδρου).
– Προφανώς και δεν ισχύει επίσης το ότι” ο Εθνικισμός είναι προδοσία του Πατριωτισμού”. Για τον ίδιο προαναφερθέντα λόγο.
ΥΓ.: Αλλού εδράζεται το πρόβλημα- δράμα που ζουν οι απανταχού υποκριτές αποτυχημένοι λαϊκιστές … “Δημοκράτες” :
Στην απαξίωση του διεθνισμού, της παγκοσμιοποίησης, της πολυπολιτισμικότητας, της ουδετεροθρησκευτικότητας. Το τσουνάμι της (λαθρο)μετανάστευσης, ή πυροδότησης της “πυρηνικής βόμβας” -όπως πριν χρόνια χαρακτήρισα το Δημογραφικό- επιδρούν καταλυτικά, διαλυτικά. Οι λαοί προσπαθούν να αυτοπροστατευτούν μέσω του εθνικισμού, της αυτοπεριχαράκωσης, του απομονωτισμού. Επειδή ακριβώς αγαπούν την Πατρίδα τους και όχι γιατί είναι ρατσιστές, πολεμοκάπηλοι ή Φασίστες.
Κατανοητό;
Το ποινικό μας σύστημα έχει κλείσει τον κύκλο του και πως είναι πλέον απαραίτητη η αλλαγή προσανατολισμού της όλης φιλοσοφίας της ποινικής καταστολής.
του Άγγελου Τσιγκρή (Δικηγόρου – Καθηγητή Εγκληματολογίας)
Συγκεκριμένα, πρέπει σταδιακά να αρχίσουμε να ξεπερνάμε τη μέχρι σήμερα καθαρά τιμωρητική λειτουργιά του Ποινικού Δικαίου και να στραφούμε σε ένα περισσότερο ή κατά το δυνατόν Ποινικό Δίκαιο επανόρθωσης ή αποκατάσταση της βλάβης που υπέστη το θύμα, με άμεση αποκατάσταση των βλαβών που μπορούν να επανορθωθούν (π.χ. φθορές ιδιοκτησίας, κλπ).
Σε μια τέτοια μεταρρυθμιστική προσπάθεια που στοχεύει στον πυρήνα της φιλοσοφίας της ποινικής καταστολής, πέρα από τη μεταρρύθμιση των βασικών ποινικών νομοθετικών κειμένων (Ποινικός Κώδικας – Κώδικας Ποινικής Δικονομίας – Σωφρονιστικός Κώδικας), είναι απαραίτητη και η άμεση αποζημίωση θυμάτων που βρίσκονται σε άμεση ανάγκη.
Για τις βλάβες που μπορούν να αποκατασταθούν, η τιμωρία θα πρέπει να περιλαμβάνει εναλλακτικές ποινές (π.χ. κοινωφελή εργασία, επιτήρηση με “ηλεκτρονικό βραχιόλι”, καταστήματα ημιελεύθερης διαβίωσης κρατουμένων, τμηματική έκτιση της ποινής, κλπ), οι οποίες θα εκτίονται σε συνδυασμό με την ταυτόχρονη αποκατάσταση της βλάβης που υπέστη το θύμα.
Στην ίδια μεταρρυθμιστική προσπάθεια θα πρέπει να προβλεφθεί και μια γενναία αποποινικοποίηση συμπεριφορών, όπως των πταισμάτων και επιλεγμένων “ελαφρών” πλημμελημάτων (αρμοδιότητας Μονομελούς Πλημμελειοδικείου), με σκοπό την αποσυμφόρηση του ποινικού μας συστήματος (δικαστηρίων και φυλακών) και την επιτάχυνση στην απονομή της ποινικής δικαιοσύνης.
Φυσικά, ο δράστης τέτοιων συμπροφορών δεν θα παραμένει ατιμώρητος, αλλά θα έχει αστικές ή διοικητικές ευθύνες, σε συνδυασμό με την ευρεία εφαρμογή του θεσμού της δικαστικής (εξω-ποινικής) διαμεσολάβησης.
Ο πολίτης θα πρέπει να πάψει να απογοητεύεται από την αργόσυρτη και αναποτελεσματική ποινική διαδικασία. Η εκδίκαση των ποινικών υποθέσεων θα πρέπει να είναι χρονικά άμεσα συνδεδεμένη με το έγκλημα, ώστε να μη διαιωνίζεται η εντύπωση της ατιμωρησίας.
Αναφορικά με τους δράστες κακουργημάτων, αλλά και άλλων εγκλημάτων που η βλάβη δεν μπορεί να αποκατασταθεί, θα πρέπει να διατηρηθεί η στερητική της ελευθερίας ποινή σε κλειστό κατάστημα κράτησης, σε συνδυασμό με την πρόβλεψη επιβολής παρεπόμενης ποινής χρηματικής αποζημίωσης για κάθε ημέρα κράτησης, το ποσό της οποίας θα διασφαλίζεται για το Δημόσιο με την προσωπική περιουσία του κρατούμενου ή εναλλακτικά με παροχή εργασίας (εντός ή εκτός της φυλακής, ανάλογα με τη βαρύτητα της πράξης).
Ας πάρουμε λοιπόν ως παράδειγμα ένας υποτιθέμενο δημόσιο υπάλληλο, νυμφευμένο, με τρία ανήλικα τέκνα, ο οποίος πέφτει θύμα ανθρωποκτονίας με σκοπό τη ληστεία.
Στο καλύτερο σενάριο, ο δράστης συλλαμβάνεται, οδηγείται στη Δικαιοσύνη, καταδικάζεται και του επιβάλλεται η ποινή της ισόβιας κάθειρξης.
Ας δούμε τώρα τι “αγνοεί” το ποινικό μας σύστημα: Το θύμα της ανθρωποκτονίας αφήνει πίσω τη σύζυγό του με τρία ανήλικα παιδιά, που διαμένουν σε ενοικιαζόμενο διαμέρισμα. Μόλις η σύζυγος πληροφορείται το περιστατικό υφίσταται σοβαρή βλάβη της υγείας της που την καθιστά ανίκανη προς παροχή εργασίας.
Ερωτήματα:
Πως θα επιβιώσει αυτή η οικογένεια, που το έγκλημα άλλαξε δραματικά τη ζωή της; Η απάντηση είναι ότι ΔΕΝ ΜΕΡΙΜΝΑ ΚΑΝΕΝΑΣ.
Μήπως αυξάνουν οι πιθανότητες η μεγαλύτερη ανήλικη κόρη της οικογένειας να ακολουθήσει μια παρεκκλίνουσα συμπεριφορά (π.χ. να αρχίσει να εκδίδεται παράνομα, για την εξασφάλιση της επιβίωσης των υπόλοιπων μελών); Η απάντηση είναι ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ ΝΑΙ.
Μήπως αυξάνονται οι πιθανότητες τα μικρότερα αδέλφια να μπουν στο χώρο της παραβατικότητας και της παρανομίας (π.χ. χρήση και διακίνηση ναρκωτικών ουσιών); Η απάντηση είναι ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ ΝΑΙ.
Ο παραπάνω κατάλογος είναι ανεξάντλητος και δίνει ανάγλυφα την εικόνα της κοινωνικής παθογένειας που γεννά η εγκληματικότητα και τη διαρκώς αυξανόμενη ανακύκλωσή της.
Για να σπάσει ο παραπάνω φαύλος κύκλος της εγκληματικότητας θα πρέπει να θεσμοθετηθεί -πέρα από την ποινική καταστολή- και η εγκληματοπροληπτική διάσταση στην απονομή της ποινικής δικαιοσύνης, που θα αφορά πρώτα και κύρια στην αποκατάσταση του θύματος και στην παροχή κοινωνικής προστασίας στα θύματα εγκληματικών πράξεων.
_____________________
*Ο Άγγελος Τσιγκρής έχει διατελέσει εκπρόσωπος της Ελλάδας στη Μόνιμη Επιτροπή Επιχειρησιακής Συνεργασίας για την Εσωτερική Ασφάλεια στην Ευρώπη (COSI) του Συμβουλίου της ΕΕ και στη Μόνιμη Αντιπροσωπία του ΟΗΕ για την Πρόληψη του Εγκλήματος και την Ποινική Δικαιοσύνη.
Τρία πλοία του Λιμενικού πραγματοποιούν έρευνες αυτή την ώρα για τον εντοπισμό 42χρονου αγνοούμενου χειριστή jet ski στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Μεθάνων και Αίγινας. Στο σημείο επικρατούν βόρειοι άνεμοι 4 μποφόρ.
Η Άμεση Δράση, το γνωστό σε όλους 100, μια Υπηρεσία με πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό της, έχει καθιερωθεί στην συνείδηση των πολιτών για την προσφορά της στο κοινωνικό σύνολο
Καθημερινά το τηλεφωνικό κέντρο της Άμεσης Δράσης δέχεται περίπου 13.000 κλήσεις και ανταποκρίνεται σε 3000 περιστατικά.
Μια δυσάρεστη είδηση κάνει τον γύρο του διαδικτύου τις τελευταίες ώρες, προκαλώντας θλίψη στον καλλιτεχνικό χώρο και όχι μόνο. Σύμφωνα με τα ξένα Μέσα, “έφυγε” από τη ζωή γνωστός τραγουδιστής.
Αναφερόμαστε στον Pete Shelley, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 63 ετών, στο σπίτι του, μετά από ανακοπή καρδιάς. Πρόκειται για τον ιδρυτή και τραγουδιστή του συγκροτήματος Buzzcocks, το οποίο διαλύθηκε το 1981 και ενώθηκε ξανά το 1989.
Το πραγματικό του όνομα ήταν Peter Campbell McNeish και γεννήθηκε στο Lancashire το 1955. Αξίζει να αναφέρουμε πως μέχρι στιγμής η οικογένεια του δεν έχει κάνει κάποια επίσημη ανακοίνωση.
Τη νέα της συνέντευξη παραχώρησε στην εφημερίδα Espresso η Μυριέλλα Κουρεντή. Η γνωστή ηθοποιός η οποία πρωταγωνιστεί στη σειρά του Open TV, Ελεύθερη Σχέση, μίλησε για το ρόλο της, ενώ πέρασε σε αποκαλύψεις για την προσωπική της ζωή.
«Μου αρέσει πολύ που υποδύομαι μια μητέρα. Έφτασα και σ’ αυτήν την ηλικία. Και επειδή κι εμένα μου έχει χτυπήσει το βιολογικό μου ρολόι, το απολαμβάνω. Απλώς πιστεύω ότι για να γίνεις μάνα πρέπει να βρεις τον κατάλληλο σύντροφο, γιατί εγώ είμαι παιδί χωρισμένων γονιών και δεν θέλω το παιδί μου να ζήσει ένα διαζύγιο», ανέφερε μεταξύ άλλων η γνωστή ηθοποιός.
Εκείνος, επιθυμούσε διακαώς την επανασύνδεση. Η άρνησή της ήταν εκείνη που οδήγησε την κατάσταση στα άκρα. Ακόμα και μετά τον τραυματισμό της με μαχαίρι, ο δράστης δεν το έβαλε κάτω. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, επέστρεψε στο σπίτι της πεθεράς του με μια καραμπίνα στο χέρι για να τελειώσει ό,τι άρχισε. Διαπιστώνοντας πως σύζυγος και πεθερά απουσίαζαν, άρχισε να τις αναζητά σε όλα τα νοσοκομεία της πόλης, ενώ δεν αποχώρησε από το σπίτι χωρίς να διαλύσει πρώτα την είσοδο με αλλεπάλληλους πυροβολισμούς.
Η υπόθεση Μουζακίτη μεταφέρθηκε στη μικρή οθόνη σε επεισόδιο της «10ης Εντολής» του Πάνου Κοκκινόπουλου με τίτλο «Εμμονή». Πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα επεισόδια των σειρών του αγαπημένου σκηνοθέτη, στα οποία η υπόθεση ενός εγκλήματος παρουσιάστηκε αναλλοίωτη, χωρίς πρόσθετα στοιχεία και αλλαγές με σκοπό να «μπερδέψουν» τον τηλεθεατή. Πρωταγωνιστές, η Ιωάννα Παππά και ο Γιάννης Στάνκογλου.
Είναι ξεκάθαρο λοιπόν, ότι η ιστορία δεν έχει φερθεί και πάρα πολύ καλά στο στρατηγικό μυαλό που ήταν πίσω από τις επιτυχίες που πέτυχε το «Παπανικολής» κάτων από τη μύτη των αντιπάλων του: το όνομα του Ιατρίδη έχει περάσει στα ψιλά. Και μαζί με αυτό και ένα από τα πιο παράτολμα κόλπα που θα μπορούσε να σκεφτεί άνθρωπος σε μια τέτοια θέση, μια απόφαση που έκανε πολλούς από τους άνδρες του να θεωρήσουν πως πρόκειται για σίγουρη αυτοκτονία – και φυσικά έπεσαν έξω.
Πολύ σύντομα το Σελόντα είχε γίνει στρατηγικό σημείο για το υποβρύχιο του Ιατρίδη. Το «Παπανικολής» ήταν μονίμως αραγμένο στο σημείο: από εκεί ξεκινούσε τις επιθέσεις του, εκεί άραζε μετά από κάθε επιχείρηση με το τοπίο να το «καμουφλάρει» ενώ πολύ σύντομα το Σοφικό είχε γίνει για τα καλά ένα κρησφύγετο Άγγλων και Νεοζηλανδών σαμποτέρ που μεταφερόντουσαν στο σημείο από το υποβρύχιο.
