Ανακάλυψα το κέρατο: Η ιστορία αναγνώστριας και η άποψη ειδικού για το θέμα της συγχώρεσης της απιστίας
Πριν από δύο χρόνια ανακάλυψα ότι ο σύζυγός μου είχε εξωσυζυγική σχέση με μία οικογενειακή μας φίλη, η οποία σχέση όταν την ανακάλυψα μετρούσε ήδη αρκετά χρόνια ύπαρξης. Θυμάμαι πολύ καλά ότι την εποχή εκείνη πιέστηκα πάρα πολύ ψυχολογικά.
Έκλαιγα κάθε μέρα, προσπαθούσα να το αφήσω στην άκρη, να τον συγχωρέσω και να συνεχίσω τη ζωή μας και κατηγορούσα τον εαυτό μου γι’ αυτό που μου έτυχε, αλλά τον αγαπούσε ακόμα. Ήμουν απελπισμένη και το μόνο που ήθελα ήταν να σώσουμε το γάμο μας.
Μετά την ανακάλυψή μου χώρισε με εκείνη τη γυναίκα και κανείς από εμάς δεν έχει πια επαφή μαζί της. Παραδόξως τα πράγματα ήταν πολύ καλά στην αρχή, ακόμα και το σεξ είχε βελτιωθεί αισθητά.
Ήταν σαν τότε που πρωτογνωριστήκαμε και δεν μπορούσαμε να χορτάσουμε ο ένας τον άλλον. Ήμουν τόσο χαρούμενη που είχε ξαναγυρίσει σε εμένα και που δεν είχε πια μάτια για άλλη.
Στην αρχή πίστευα ότι με τον καιρό θα μπορούσα να τον συγχωρέσω και να προχωρήσουμε γιατί το ήθελα πραγματικά αλλά τώρα, 2 χρόνια μετά εξακολουθώ να είμαι θυμωμένη και να εκνευρίζομαι για ασήμαντα πράγματα. Την απιστία του δεν την ξέχασα ποτέ.
Μπορεί να την άφησα για λίγο στην άκρη αλλά εξακολουθεί να με επηρεάζει και να μου χαλάει την καθημερινότητα. Ξέρω ότι αν θέλω όντως να το αφήσω πίσω μου και να βοηθήσω το γάμο μου, πρέπει να δω ένα ψυχολόγο άλλα στην παρούσα φάση του βάζω τις φωνές ακόμα και για πράγματα που δεν αξίζουν, όπως για παράδειγμα γιατί δεν έβγαλε τα σκουπίδια έξω ή γιατί άφησε το αυτοκίνητο χωρίς βενζίνη κλπ.
Δεν ξέρω τι έχει αλλάξει τώρα σε σχέση με τότε, όταν δηλαδή το πρωτοανακάλυψα και δεν ξέρω τι να κάνω.
Έχω αρχίσει και ανησυχώ μήπως τελικά η προδοσία του είναι κάτι που δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεπεράσω.
Άποψη ειδικού
Όπως έχω ξαναπεί κάθε ζευγάρι είναι ένα περίκλειστο σύμπαν, μόνο οι ίδιοι οι συμμετέχοντες ξέρουν τι συμβαίνει μεταξύ τους, οπότε οι αξιολογικές κρίσεις των απ’ έξω είναι ανούσιες.
Όταν κάποιος πάει και κάνει κρυφά κάτι πίσω από την πλάτη του άλλου το πρόβλημα συνήθως δεν είναι τόσο η πράξη, αλλά η απόκρυψη. Έτσι σπάζει η εμπιστοσύνη.
Σε τέτοιες περιπτώσεις το να επαναδιαπραγματευτεί το ζευγάρι την σχέση είναι κάτι δύσκολο. Όχι ακατόρθωτο, αλλά δύσκολο, επειδή ακριβώς μπαίνει στη μέση κι ο προσωπικός εγωϊσμός. Το απατημένο άτομο νιώθει χαζό και αναρωτιέται πόσες άλλες φορές το ξεγέλασαν. Αυτό είναι καταστροφικό για το Εγώ του. Ρίχνει σκιά σε κάθε διάδραση, επανέρχεται σε κάθε καυγά.
Κι αυτό είναι το δύσκολο να ξεπεραστεί, όχι επειδή δεν μπορεί να συγχωρέσει, αλλά επειδή το φάσμα της απιστίας επανέρχεται ξανά και ξανά σε μια άμυνα του οργανισμού να μην εξαπατηθεί ξανά. Στο σημείο αυτό μπορεί να γίνει η κατρακύλα κι η σχέση να καταλήξει κακοποιητική.
Η αμφιβολία, η καχυποψία υποσκάπτει την αυτοπεποίθηση του ατόμου, η οποία απορρέει από την ικανότητα να πιστέψει: στο σύντροφο, στις σχέσεις, στην ζωή, στο δίκαιο, στην ανθρωπότητα ολόκληρη. Πιστεύω στον εαυτό μου επειδή έχω την ικανότητα να πιστέψω. Αν δεν πιστεύω πουθενά, πώς να πιστέψω και στον εαυτό μου;
Γι ’αυτό λέω ότι οι άνθρωποι που έχουν κακοπεράσει στην διάδραση με τους άλλους ανθρώπους στα ερωτικά τους δεν γίνονται σοφότεροι, αλλά κυνικότεροι.
Η απιστία μπορεί εντούτοις να αποτελέσει μια βαθμίδα πάνω στην οποία μπορεί μια σχέση να αναδομηθεί για να γίνει καλύτερη. Αυτό προϋποθέτει ότι θα πενθήσουμε την προηγούμενη μορφή της σχέσης, θα αποδεχτούμε ότι χτίζουμε μια νέα σχέση εφεξής, κι ότι θα αναρωτηθούμε τις βαθύτερες αιτίες της απιστίας κι από τις δυο πλευρές της εξίσωσης. Και κυρίως ότι θα πιστέψουμε στην εσωτερική μας δύναμη, στον εαυτό μας.