Υπάρχει τρόπος να μην περάσεις τη λεπτή κόκκινη γραμμή αν ο μη γένοιτο βρεθείς εν μέσω πυρών δύο προσφάτως χωρισμένων φίλων σου; Εμείς λέμε ότι υπάρχει.
Μην προσποιηθείς «ίσες αποστάσεις»: Άνθρωπος είσαι, γνώμες έχεις, και πιθανότατα θα κληθείς να τις εκφράσεις. Κι επειδή τη διαπραγμάτευση πολλοί αγάπησαν, τον διαπραγματευτή ουδείς, μην μεταμορφωθείς από κανονικός άνθρωπος σε κυανόκρανος του ΟΗΕ που αρνείται να πάρει θέση –εκτός αν όντως θεωρείς πως φταίνε εξίσου και οι δύο. Ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση, όμως, πες το, μην αποφεύγεις τις συζητήσεις και μη ρισκάρεις να σκεφτεί κανένας από τους φρεσκοχωρισμένους φίλους σου ότι δεν μπορεί να συζητήσει το δράμα του μαζί σου επειδή είσαι φίλος (και) του άλλου.
Μην μεταφέρεις πληροφορίες: Αν δεν υπήρχες εσύ, θα ήξερε ο ένας τι λέει ο άλλος, πόσο τον βρίζει, αν κλαίει τα βράδια αγκαλιά με το μαξιλάρι του, τι καψουροτράγουδα ακούει για να τον ξεπεράσει; Όχι. Ξέρεις γιατί; Γιατί δεν θα ‘πρεπε να ξέρει. Μην ανατρέπεις, λοιπόν, την ισορροπία των πραγμάτων μεταφέροντας λόγια, σκέψεις, συναισθήματα που ο ένας από τους δύο, ή και οι δύο, σου είπαν εμπιστευτικά. Ναι, είναι ευκολότερο να το λες απ’ ό,τι να το κάνεις, ειδικά εάν ερωτηθείς, στην οποία περίπτωση πρώτον ο θεός μαζί σου και δεύτερον καλή ιδέα είναι να είσαι ειλικρινής σχετικά με τους λόγους που δεν θέλεις (*) να το συζητήσεις –εν ανάγκη, κάνε copy-paste αυτήν εδώ την παράγραφο και στειλ’ την προς απάντηση του/της.
(*) Εδώ που τα λέμε, ούτε εκείνος που ρωτάει θέλει. Απλώς δεν είναι στην ψύχραιμη θέση να το ξέρει ακόμα.
Μην διαλέξεις στρατόπεδο: Μπορεί με μια πρώτη ματιά αυτή εδώ να μοιάζει εκ διαμέτρου αντίθετη από την πρώτη συμβουλή μας, αλλά είπαμε, οι ισορροπίες στην παρούσα φάση είναι λεπτές –άσε που τα φαινόμενα πάντα απατούν. Ενώ, λοιπόν, είναι μια χαρά θεμιτό να έχεις τη γνώμη σου για το ποιος φταίει περισσότερο/ ποιος φέρθηκε χειρότερα και να τη μοιράζεσαι ειλικρινέστατα και με τους δύο, αν αποφασίσεις ότι ένας από τους δύο αξίζει περισσότερο τη συμπαράστασή σου, τις ατελείωτες μεταμεσονύχτιες αναλύσεις σου, και τελικά τον χρόνο σου, ρισκάρεις να μειώσεις τους φίλους σου κατά έναν σκληρό, αλλά βγαλμένο από τη ζωή τρόπο. Οπότε; Οπότε σε θέλουμε ειλικρινή (με τις απόψεις σου) αλλά δίκαιο (με το πώς μοιράζεις τον χρόνο και την συμπαράστασή σου).
Μην καλλιεργείς ελπίδες: Φρούδες ή μη, δεν έχει σημασία. Είναι μεγάλος πειρασμός –και επικίνδυνη παγίδα– να κάνεις τον άλλο να νιώσει καλύτερα λέγοντάς του αυτό που ξέρεις πως θα ήθελε να ακούσει. Ακόμα, όμως, και αν έχεις βάσιμες υποψίες πως θα τα ξαναβρούν, είναι καλύτερα να τις κρατήσεις προς ώρας για τον εαυτό σου: Αφενός γιατί αν οι υποψίες σου δεν επιβεβαιωθούν η απογοήτευση θα είναι μεγαλύτερη, και αφετέρου γιατί το γεγονός πως είσαι φίλος και των δύο κάνει ό,τι λες να μεταφράζεται στο μυαλό όποιου μιλάς κάθε φορά σαν πληροφορία από την αντίπερα όχθη. Και είπαμε γιατί δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό, δεν είπαμε;