Κάποια ιστορικά γεγονότα είναι τόσο παράξενα που είναι πιο εύκολο να πιστέψουμε πως ποτέ δεν συνέβησαν εξαρχής
Όπως η περίπτωση του David Vetter, του αγοριού από το Τέξας που έγινε γνωστός σε όλο τον κόσμο ως ‘το αγόρι μέσα στην φούσκα.’
Δεκαετίες μετά, κανείς δεν θυμάται την πραγματική του ιστορία.
Το αγόρι γεννήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 1971 με μία σπάνια κατάσταση που λέγεται Σοβαρή Συνδυασμένη Ανοσοανεπάρκεια (SCID) και έζησε για 20 δευτερόλεπτα στον έξω κόσμο πριν τον βάλουν σε μία προστατευτική φούσκα.
Εξαιτίας της κατάστασής του, ακόμα και μία μικρή ποσότητα από βακτήρια θα μπορούσαν να τον σκοτώσουν. Οι γονείς του, Carol Ann και David J., είχαν ήδη χάσει έναν γιο από την ασθένεια αυτή πριν γεννηθεί ο David και ήξεραν πως υπήρχαν πολλές πιθανότητες να την έχει αναπτύξει και εκείνος.
Η κατάσταση του Vetter και η θεραπεία του τον έκαναν διάσημο σε όλο τον κόσμο.
Τότε, οι γιατροί πίστευαν πως θα του φύγει η ασθένεια αυτή μέχρι να πάει δύο ή πως θα ζούσε μέσα στην φούσκα μέχρι να βρουν μία θεραπεία. Αλλά η ζωή μέσα στην φούσκα δεν θα ήταν εύκολη.
Χρειαζόταν την συνεχή φροντίδα μίας ομάδας 30 ατόμων για να τον κρατούν υγιή και ασφαλή. Ενώ του έδιναν παιχνίδια και βιβλία, έπρεπε να αποστειρώνουν τα πάντα πριν τα βάλουν στην φούσκα, κάτι που έπαιρνε πολύ χρόνο.
Επίσης, το περιβάλλον του είχε πολύ θόρυβο λόγω του εξαερισμού και έτσι δεν μπορούσε να μιλήσει σε κανέναν. Όσο μεγάλωνε όμως, μπορούσε να εξερευνήσει τον κόσμο έξω από την φούσκα.
Το περιβάλλον του είχε σχεδιαστεί από μηχανικούς της NASA και δεν του έχτισαν μόνο ένα μέρος για να κάθεται.
Του σχεδίασαν και μία ειδική στολή όπως αυτές που χρησιμοποιούν οι αστροναύτες.
Όταν έγινε έξι, κατάφερε επιτέλους να κάνει τα πρώτα του βήματα στον έξω κόσμο. Αυτή ήταν και η πρώτη φορά που μπορούσε η Carol Ann να τον κρατήσει στα χέρια της.
Όπως όμως και όλα τα άλλα, το να βάλει την στολή ήταν πολύ κουραστικό. Έπρεπε να κάνει 24 βήματα για να την φορέσει και άλλα 28 για να την βγάλει, έτσι ώστε να παραμένει το εσωτερικό αποστειρωμένο.
Τελικά, φάνηκε να μην του αρέσει η στολή και την φόρεσε μόνο 7 φορές. Αντιθέτως, προτιμούσε να μένει στο σπίτι του, αφού έκαναν άλλη μία προσθήκη στο σπίτι της οικογένειάς του στο Dobbin του Τέξας.
Καθώς μεγάλωνε, ο Vetter και οι γονείς του ήταν πρόθυμοι να δοκιμάσουν νέες επικίνδυνες θεραπείες για να γίνει καλύτερα. Του πρότειναν να κάνει μεταμόσχευση μυελού των οστών από την αδερφή του, Katherine και η οικογένεια συμφώνησε να πάρει το ρίσκο.
Υπήρχε όμως μία πολύ μικρή ποσότητα του ιού Epstein-Barr στον μυελό των οστών της αδερφής του που δεν είχαν εντοπίσει και έτσι ο Vetter πέθανε από καρκίνο μερικούς μήνες μετά την επέμβαση τον Φεβρουάριο του 1984.
Ο David Vetter είχε περάσει μόλις 20 δευτερόλεπτα από τα 12 χρόνια της ζωής του έξω από την πλαστική φούσκα. Παρά το τραγικό του τέλος, η έρευνα που ξεκίνησε τότε για την ασθένεια αυτή έχει αλλάξει πλήρως την ζωή παιδιών με SCID από όλο τον κόσμο.
Πλέον, μία θεραπεία που βασίστηκε στο αίμα του Vetter επιτρέπει σε 14 από τα 16 παιδιά που πάσχουν από αυτή την ασθένεια να ζουν μία φυσιολογική ζωή.
