Η συντάκτρια οίνου στο πρακτορείο Bloomberg, Elin McCoy περιγράφει την εμπειρία της.
Σπάνια κρασιά Madeira του 18ου και 19ου αιώνα, που ήταν κρυμμένα κατά τη διάρκεια της Ποτοαπαγόρευσης, πωλούνται συχνά σε δημοπρασίες στον οίκο Christie’s.
Σε μια ψυχρή αποθήκη κρασιού στο Bronx πριν από λίγο καιρό, ένας διάσημος Πορτογάλος οινοποιός έβγαλε τον αρχαίο φελλό από ένα demijohn πέντε γαλονιών που περιείχε κρασί Madeira του 19ου αιώνα. Ήταν το κρασί μέσα ακόμα πόσιμο; Η Μαδέρα διαρκεί περισσότερο από άλλα κρασιά, αλλά περισσότερα από 150 χρόνια; Η απάντηση είναι, ναι!
Ένα demijohn διατήρησε μια ξηρή sercial Μαδέρα από το 1846. Ξηρό, πικάντικο, τανικό και πλούσιο, είχε καλή οξύτητα και φρεσκάδα, πικάντικα αρώματα που έμειναν ακόμα και στο άδειο ποτήρι. Ένα άλλο medium dry από την ίδια εποχή, ένα μέτριο ξηρό σε χρώμα βερίκοκου Verdelho, μύριζε σαν βερίκοκο, καπνό και ροδοπέταλα και εξακολουθούσε να έχει έναν ωραίο, πολυεπίπεδο φρουτώδη χαρακτήρα που σε έκανε να θέλεις να πάρεις μια ακόμα γουλιά. Και τα δύο είναι ηλικίας άνω των 170 ετών.
Τα κρασιά προέρχονται από μια συλλογή του 18ου και 19ου αιώνα Madeiras και ανακαλύφθηκαν πέρυσι κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης του Μουσείου Liberty Hall στο Νιου Τζέρσεϋ. Ο οίκος Christie’s τα έβγαλε προς πώληση στη Νέα Υόρκη μαζί με κάποιες κανονικές φιάλες Μαδέρα που χρονολογούνται από το 1796.
Sherry & Madeira
Ο Francisco Albuquerque, οινοπαραγωγός για την εταιρία κρασιού Madeira, μαζί με τους ειδικούς φελλού από την Apcor, την πορτογαλική ένωση φελλών και τους ειδικούς του κρασιού του οίκου Christie’s συγκεντρώθηκαν στην αποθήκη για να επιβλέπουν το άνοιγμα, να ξεταπώσουν τα demijohns και να ελέγξουν ότι το κρασί ήταν ακόμα ζωντανό.
Αλλά έκπληξη! Το υγρό σε τέσσερα από τα demijohns αποδείχθηκε ότι ήταν παλιό bourbon, και όχι Madeira. Ο Edwin Vos, ο επικεφαλής του οίκου Christies για το κρασί στην Ευρώπη και ένας εμπειρογνώμονας στη Μαδέρα, πίστευαν πρώτα ότι μπορεί να είναι ρούμι ή μπουρμπόν. Αυτό που δοκίμασα ήταν ομαλό και στρογγυλό – εξαιρετικό, αλλά όχι τόσο περίπλοκο και νόστιμο όσο οι Μαδέρα.
Πώς λοιπόν σώθηκαν αυτά τα μπουκάλια από τη λήθη; Χάρη στο Google.
Το Liberty Hall , που κατασκευάστηκε αρχικά το 1772, επεκτάθηκε σε μια οικογενειακή κατοικία 50 δωματίων από την εξέχουσα, πολιτικά δραστήρια οικογένεια Kean, στην ιδιοκτησία της οποίας ήταν το κτίριο από το 1811. Όταν ο John Kean Sr. κληρονόμησε πριν από 12 χρόνια το οίκημα, άρχισε να το μετατρέπει σε μουσείο.
Πέρυσι, κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης, ανακάλυψαν μία από τις μεγαλύτερες συλλογές Μαδέρα του 18ου και του 19ου αιώνα στις Ηνωμένες Πολιτείες στη σοφίτα και πίσω από έναν τοίχο σε ένα βρώμικο κελάρι. Περιλάμβανε περίπου 42 demijohns και μερικές δωδεκάδες μπουκάλια Lenox Madeira, που έγιναν εισαγωγή από τον αείμνηστο Robert Lenox το 1796 και πιθανότατα τα έκρυψαν κατά τη διάρκεια της Απαγόρευσης. Μερικά ήταν άδεια και άλλα όχι.
“Γνώριζα ότι το κρασί καταστρέφεται σε ζεστές συνθήκες, έτσι σκέφτηκα ότι το κρασί στα demijohns θα είχε χαλάσει τόσα χρόνια στη σοφίτα”, παραδέχεται ο Kean. “Ήμουν διατεθειμένος να τα δώσω στα μέλη του προσωπικού για να τα χρησιμοποιούν για την κατασκευή λαμπτήρων.”
Ευτυχώς, ένας νεαρός καθηγητής του μουσείου έψαξε στο Google να βρει πληροφορίες σχετικά με τις παλιές Μαδέρα και μερικά από τα ονόματα των μπουκαλιών, και έπεισε τον Kean ότι μπορεί να αξίζουν κάτι.
Όταν ο οίκος δημοπρασιών άκουσε για την ανακάλυψη, ένας ενθουσιασμένος Vos, εμπειρογνώμονας της Μαδέρας του Christie, επισκέφθηκε και έβαλε μια πρόταση πλειστηριασμού. “Δεν υπάρχει πολύ διαθέσιμη παλιά Μαδέρα”, είπε. “Και θα μπορούσατε να πείτε ότι είναι το πιο υποτιμημένο καλό κρασί στον κόσμο.” Κάποια μπουκάλια Μαδέρα μάλιστα προσφέρθηκαν στην πρώτη δημοπρασία του οίκου Christie το 1766.
Εκτός από μερικά μπουκάλια του 1796, ο Vos επέλεξε οκτώ φιάλες που φαίνονταν σε καλύτερη φόρμα και είχαν κάποιες ενδείξεις ηλικίας, όπως εξήγησε ενώ μου έδειξε μια φωτογραφία της σοφίτας στο iPad του. Ένα demijohn χρονολογείται από την αρχική ετικέτα χαρτιού που συνδέεται γύρω από το λαιμό πάνω στο οποίο έγραφε”1846, επαναταπώθηκε το 1871″ σε ξεθωριασμένη πλάκα χαλκού.
Η Μαδέρα προέρχεται από απότομους αμπελώνες στο ορεινό, ηφαιστειακό ομώνυμο νησί, περίπου 400 μίλια δυτικά του Μαρόκου στον Ατλαντικό Ωκεανό. Όπως το Port, είναι ένα ενισχυμένο κρασί, το οποίο σημαίνει ότι έχει ενισχυθεί με μια δόση μπράντυ κατά τη ζύμωση. Εδώ και πολύ καιρό, οι παραγωγοί ανακάλυψαν ότι σε αντίθεση με τα συνηθισμένα κρασί, βελτιώνεται από τη θερμότητα και στην πραγματικότητα, φαίνεται ότι είναι ένα σχεδόν άφθαρτο κρασί.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το υγρό που έχει μέσα σε τουλάχιστον μερικές από αυτές τις φιάλες επέζησε στη σοφίτα του Liberty Hall για δεκαετίες.
Για να διατηρηθεί η μακροζωία των αρωμάτων και των γεύσεων, o Edwin Vos αναφέρει ότι τα μπουκάλια της Μαδέρας πρέπει να επαναταπώνονται κάθε 20 έως 30 χρόνια.
Είναι μια λεπτεπίλεπτη λειτουργία.
Σε ένα τραπέζι καλυμμένο με λευκό πανί, ο Albuquerque έκοψε προσεκτικά τη σφραγίδα του κεριού, σκούπισε την κορυφή του φελλού και τοn αφαίρεσε προσεκτικά με ένα ανοιχτήρι, γνωστό ως Ah-so, και στη συνέχεια το εξέτασε για μικροσκοπικά έντομα. (Ναι, πραγματικά.) Η μικροσκοπική ανάλυση μπορεί να αποδείξει την πραγματική ηλικία του φελλού, που θα είχε συγκομιστεί περίπου 18 μήνες πριν από τη χρήση του.
Η Apcor ήταν επιφορτισμένη με την παροχή των σωστών πωμάτων, απαιτώντας ακριβή μέτρηση του λαιμού της φιάλης. “Ένας απλός φελλός περιέχει συνήθως 800 εκατομμύρια κελιά, οι σχεδόν τέλειοι φελλοί που χρησιμοποιούμε σήμερα περιέχουν πολλά, πολλά περισσότερα”, εξήγησε ο Carlos de Jesus, διευθύνων σύμβουλος της Apcor. Δεν υπήρχε καμιά ανησυχία για TCA – μια νέα τεχνολογία λογισμικού που επινοήθηκε πρόσφατα είναι σε θέση να εγγυηθεί ότι οι φελλοί δεν έχουν TCA. Αλλά οι φελλοί θα πρέπει να επανασχεδιαστούν. εισήχθησαν προσωρινά κάποιοι άλλοι που δεν θα είναι μόνιμοι.
Η Μαδέρα ήταν το ποτό κύρους για τους πλούσιους Αμερικανούς. Σύμφωνα με πληροφορίες με κρασί Μαδέρα έγινε η πρόποση την ημέρα της υπογραφής της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας. Πρόκειται για ένα κρασί που ήταν πολύ δημοφιλές στην Ουάσιγκτον πολύ πριν το μπέρμπον γίνει το ποτό του Κογκρέσου.
Δυστυχώς, όμως, η Μαδέρα πέρασε μια μακρόχρονη πτώση, και μόλις εμφανίστηκε και πάλι τα τελευταία χρόνια. Η ευκαιρία να γευτεί κανείς την ίδια την ιστορία εμπνέει μια νέα ομάδα συλλεκτών που αναζητά φανατικά παλιές Μαδέρα. Το 2017, ένας Ολλανδός συλλέκτης πλήρωσε το ποσό ρεκόρ των 39.000 δολαρίων για ένα μπουκάλι από το 1715. Ο οίκος Christie’s έχει καθιερώσει την δημοπρασία σπάνιων κρασιών Μαδέρα στον τελευταίο γύρο δημοπρασιών κρασιού πριν από τα Χριστούγεννα.
Είναι εύκολο να δούμε την έκκληση ενός μπουκαλιού Μαδέρας. Αλλά ποιος θέλει να αγοράσει ένα βαρύ demijohn το οποίο θα δυσκολευτεί να σερβίρει; Ο Vos παραδέχτηκε ότι η αρχική του προτίμηση ήταν να ξαναεμφιαλώσει το κρασί από κάθε demijohn σε ξεχωριστά μπουκάλια. Αυτό έκαναν οι εισαγωγείς του δέκατου ένατου αιώνα, αλλά σήμερα οι κανονισμοί δεν το επιτρέπουν χωρίς άδεια εμφιάλωσης.
Ακόμα, έχω αυτή την αίσθηση: Καθώς έπινα αυτό το κρασί του 1846 σκεφτόμουν ότι ήταν η χρονιά που η αμερικανική κυβέρνηση προσάρτησε το Τέξας και η Sonoma ξεκίνησε μια εξέγερση ενάντια στο Μεξικό και κήρυξε τη Δημοκρατία της Καλιφόρνιας.
ΠΗΓΗ