Μια νέα μαμά, κουρασμένη και… απελπισμένη δημοσίευσε στο Instagram και στο hashtag # bumpnbub μια φωτογραφία με ένα μήνυμα που βλέπει τη σχέση μαμάς – νεογέννητου έτσι όπως ίσως δεν τη σκεφτόμαστε συχνά.
«Έχε υπομονή μαζί μου μαμά, είναι καινούργιο και για μένα…» «ακούει» την κόρη της Poppy να της λέει στις 3 η ώρα τα ξημερώματα όσο εκείνη προσπαθεί να την ηρεμίσει και να την κοιμίσει. Μαμά και νεογέννητη κόρη δεν είμαστε αντίπαλες αλλά μαζί συμπαίκτες σε ένα δύσκολο «παιχνίδι» που είναι καινούργιο και για τις δύο.
Διαβάστε τι ακριβώς έγραψε η μαμά της Poppy στο μήνυμά της προς όλες τις μαμάδες προκειμένου να τις βοηθήσει να δουν τη νέα πραγματικότητα που βιώνουν και με τη «ματιά» του νεογέννητου:
«Ήταν η δεύτερη εβδομάδα στο σπίτι μου με το νεογέννητο μου. Εγώ και εκείνη σε ένα γνωστό σκηνικό – μαζί στην κουνιστή καρέκλα γύρω στις 3 το πρωί, νικημένες….
Δεν ξέρω ποιος έκλαιγε δυνατότερα, εκείνη ή εγώ. Δεν πεινούσε. Δεν ήταν βρεγμένη.
Ήταν κουρασμένη, αλλά δεν ήθελε να κοιμηθεί. Ήμουν κουρασμένη αλλά ήθελα να κοιμηθώ.
Ένιωθε απογοητευμένη και έτσι ένιωθα και εγώ.
Κοίταξα κάτω και παρατήρησα ότι τα δάκρυα μου να πέφτουν στο μέτωπό της. Φυσικά, έκλαψα ακόμα δυνατότερα γιατί αισθάνθηκα ένοχη γι’ αυτό: είμαι μια γυναίκα τριάντα ενός χρονών που αισθάνεται θυμωμένη με το πολύτιμο, αθώο μου μωρό δύο εβδομάδων.
Ξαφνικά προσποιήθηκα ότι μου μίλησε (αν και δεν θα ήταν δύσκολο για μενα να ακούσω φωνές σε αυτό το σημείο τόσο πολύ που μου έλλειπε ο ύπνος), αλλά ορκίζομαι ξαφνικά άκουσα αυτό στο μυαλό μου: ΕΧΕ ΥΠΟΜΟΝΗ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΜΑΜΑ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ
και wow, αισθάνθηκα σαν….!
Δεν ήμουν η μόνη που αγωνιζόταν με τη νέα μου ζωή – η Poppy αγωνιζόταν και με την δική της … πάλευε να προσαρμοστεί σε αυτόν τον ψυχρό, θορυβώδη, φωτεινό και άγνωστο κόσμο γεμάτο από γιγαντιαίους ξένους.
Θα είμαι ειλικρινής: συχνά αισθάνομαι ότι είμαι εγώ ενάντια στην Poppy. Μέχρι στιγμή είναι ένα δύσκολο μωρό. Και όλα ήταν δύσκολα για μένα να τα χειριστώ όσο και αν μου είναι δύσκολο να το παραδεχτώ. Αλλά αυτό το μικρό μήνυμα που έλαβα με βοήθησε να αλλάξω τον τρόπο που βλέπω τη σχέση μας.
Μια μητέρα και το νεογέννητο είναι συμπαίκτες. Ναι, αγωνίζομαι να καταλάβω τη Poppy, τη ζωή με ένα νεογέννητο, και τη νέα μου ταυτότητα ως μαμά, αλλά και η Poppy κάνει το ίδιο. Μαθαίνουμε ταυτόχρονα και προσαρμοζόμαστε στον καινούργιο κόσμο στον οποίο βρισκόμαστε όλοι γνωρίζοντας και με εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον.
Φυσικά ακόμα μερικές φορές αισθάνομαι σαν να είμαι εγώ εναντίον της, αλλά όταν αισθάνομαι απογοητευμένη προσπαθώ να θυμηθώ να επαναλάβω αυτή τη μικρή φωνή στο μυαλό μου και αυτό συνήθως με βοηθά στο να έχω υπομονή. (Είμαι μια «ύπνος-ντους-φαγητό» μαμά, δεν είμαι άγια.)
Λυπάμαι πολύ, μωρό μου. Ξέρω ότι αυτή η νέα κατάσταση αισθάνεσαι πως είναι άγνωστη και τρομακτική για σένα όπως και για μένα, και εύχομαι απελπισμένα να είχα όλες τις απαντήσεις. Υπόσχομαι ότι θα προσπαθώ για το καλό μας και ότι θα φτάσουμε τελικά εκεί.»