Συγκλονιστική αφήγηση: «Όταν έμαθα ότι το παιδί που περίμενα είχε 99% πιθανότητες να γεννηθεί με σύνδρομο Down, πάγωσα
Ο γιατρός μου μου έδωσε ως εναλλακτικές τη διακοπή της κύησης και τη συνέχισή της, προειδοποιώντας με όμως, για τις συνέπειες που θα είχε η δεύτερη επιλογή στη ζωή μου και στη ζωή του παιδιού μου. Ο τρόπος που μου μιλούσε με έκανε να νιώσω σαν να βίωσα έναν θάνατο. Θεωρούσε το αγέννητο παιδί μου ένα… τίποτα. Ένα παιδί χωρίς προοπτικές…».
Μία μαμά παλεύει έτσι ώστε ο γιος της, που γεννήθηκε με σύνδρομο Down, να μην μείνει στο περιθώριο. Το κείμενό της εστιάζει κυρίως σε αυτό, αλλά τα λόγια της ανταποκρίνονται πλήρως και στην πραγματικότητα των κοινωνιών σήμερα. Μπορεί στην χώρα μας τα ποσοστά συνδρόμου Down να έχουν μειωθεί κατά πολύ, αλλά με τα παράπονα για τα παιδιά προσφύγων που ξεκινούν μαθήματα στα ελληνικά σχολεία και με τις ελάχιστες προσλήψεις ατόμων για παράλληλη στήριξη παιδιών με προβλήματα στα σχολεία, να βρίσκονται στο επίκεντρο του προβληματισμού για το εκπαιδευτικό μας σύστημα, τα λόγια αυτής της μαμάς για τη συμπερίληψη και την ένταξη των «διαφορετικών» ατόμων στην κοινωνία μας, χαρακτηρίζονται έως και σοφά.
«Γύρισα στο σπίτι μουδιασμένη. Για μέρες δεν αντιδρούσα και δεν σκεφτόμουν τίποτα πέρα από αυτό. Όταν αποφάσισα να ξαναπάρω τη ζωή στα χέρια μου, άρχισα να ψάχνω τι ακριβώς είναι το Σύνδρομο Down, πώς μεγαλώνει ένα παιδί που γεννιέται με αυτό, υπάρχουν σχολεία που μπορεί να φοιτήσει, πώς θα είναι η ζωή του, θα μπορέσει να ζήσει χωρίς εμένα κάποτε και διάφορα άλλα ερωτήματα που με βασάνιζαν. Και τότε ανακάλυψα τον όρο “συμπερίληψη” και κατάλαβα ότι μια μέρα ο γιος μου θα μπορούσε να βρεθεί στην ίδια τάξη με συνομίληκούς του. Αυτή η προοπτική άλλαξε άρδην το πώς σκεφτόμουν ότι θα ήταν το μέλλον του γιου μου.
Έρευνες 20 ετών και άνω αποδεικνύουν ότι η συμπερίληψη στην γενική εκπαίδευση μαθητών με δυσκολίες συνεπάγεται μόνο θετικά αποτελέσματα. Τα κέρδη είναι πολλά, όχι μόνο για το παιδί που αντιμετωπίζει τη δυσκολία, αλλά και για τους συμμαθητές του. Μάλιστα, πρόσφατη έρευνα από το πανεπιστήμιο Vanderbilt στο Τενεσσί της Αμερικής, διαπίστωσε ότι σε ακαδημαϊκό επίπεδο, οι μαθητές που στην τάξη τους είχαν άτομα ΑΜΕΑ είχαν κατά 15% υψηλότερες επιδόσεις σε σχέση με μαθητές που στην τάξη τους δεν είχαν κανέναν μαθητή ΑΜΕΑ. Επιπλέον, καμία έρευνα μετά το 1970 δεν έχει δείξει ότι ο διαχωρισμός των μαθητών έχει θετικά αποτελέσματα στις ακαδημαϊκές επιδόσεις των μαθητών.
Τα παιδιά με αναπηρίες και όλα τα “διαφορετικά” παιδιά πρέπει να μεγαλώσουν παράλληλα με τους “φυσιολογικούς” συνομίληκούς τους, αν θέλουμε να αποκτήσουν αίσθημα αυτοπεποίθησης και αν θέλουμε αργότερα να συμπεριληφθούν και στον χώρο εργασίας. Κυριώς, όμως, δεν πρέπει να τα αποκλείουμε για το καλό της κοινωνίας και του κόσμου μας.
Πώς περιμένουμε διευθυντές και υπεύθυνοι εταιρειών, μαγαζιών, φορέων, να προσλάβουν ένα “διαφορετικό” παιδί, αν δεν το γνωρίζουν; Αν οι συνάδελφοί του δεν έχουν συνυπάρξει μαζί του, έστω και για λίγο! Και αυτό δεν είναι το ιδανικό μιας μάνας που μεγαλώνει ένα παιδί με σύνδρομο Down.
Είναι μια σκέψη που βλέπει μπροστά. Είναι μια σκέψη που βασίζεται σε χιλιάδες έρευνες που αποδεικνύουν, ότι τα παιδιά που συνυπάρχουν με ΑΜΕΑ και “διαφορετικά” παιδιά τα καταφέρνουν καλύτερα και στις επιδόσεις τους και στη ζωή τους! Γι’ αυτό, λέω και ξαναλέω ότι η συμπερίληψη πρέπει να ξεκινήσει από το σχολείο», συνεχίζει η μητέρα στο κείμενό της στο popsugar.com και τονίζει το πόσο σημαντικό είναι για τα παιδιά με αναπηρίες ή άλλες δυσκολίες να γίνουν ισότιμο κομμάτι της κοινωνίας μας.
«Η ένταξη των “διαφορετικών” ατόμων στην κοινωνία ΠΡΕΠΕΙ να ξεκινήσει από το σχολείο! Πρέπει να θέσουμε πιο ψηλά τον πήχη για εκείνα και να απαιτήσουμε και από τους εκπαιδευτικούς να κάνουν το ίδιο. Δεν μπορούμε απλώς να καθόμαστε και να περιμένουμε όλη τους η ζωή να κυλήσει μέσα στο σπίτι ή στα κέντρα βοήθειας. Πρέπει να παλέψουμε για να μην παγιωθεί ο διαχωρισμός. Πρέπει να παλέψουμε ώστε όλοι να καταλάβουν ότι μια χωρισμένη αίθουσα θα οδηγήσει σε ένα χωρισμένο κόσμο.
Μπορεί ο γιατρός μου να νόμιζε πως το παιδί μου δεν αξίζει όσο τα άλλα, γιατί με αυτή την πεποίθηση μεγάλωσε, αλλά αν θέλουμε μια κοινωνία ισότητας, έναν κόσμο μονιασμένο πρέπει να πάψουμε να “διαχωριζόμαστε”. Τα σχολεία, η εκπαίδευση, μαζί με τα παιδιά μας και το μέλλον τους εξαρτώνται από αυτό…»