Ο Carl Jung ήταν ένας μοναδικός στοχαστής και ψυχαναλυτής. Μας βοήθησε να εξερευνήσουμε τους εαυτούς μας μέσω μιας πιο «εσωτερικής» εννοιολόγησης του ασυνειδήτου. Μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε περισσότερο συνδεδεμένοι παρά διαφορετικοί.
Και είδε πίσω από το προσωπείο της κοινωνίας, αντιλαμβανόμενος ότι ο μόνος τρόπος για να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι είναι πρώτα να απελευθερωθούμε από τον ίδιο μας τον εαυτό. Και αυτή είναι η σοφία του που μας καθοδηγεί μέχρι και σήμερα.
Η αποσύνδεση του σύγχρονου ανθρώπου
Τα ποσοστά άγχους και κατάθλιψης είναι υψηλότερα από ποτέ. Κι αυτό επειδή δεν γνωρίζουμε τους εαυτούς μας, ώστε να απελευθερωθούμε πρώτα από τα δικά μας δεσμά, όσο και από της κοινωνίας. Σύμφωνα με τον Carl Jung, πρέπει να μάθουμε να αποδεχόμαστε το δικό μας σκοτάδι, αν θέλουμε να ξεπεράσουμε τις νευρώσεις μας.
Χωρίς αυτή την αυτο-αποδοχή, οι προσπάθειές μας να βοηθήσουμε τους άλλους θα είναι άκαρπες. Όταν δεν αποδεχόμαστε αυτό που βιώνουμε, οδηγούμαστε σε ψυχολογική ασυμφωνία. Ασυμφωνία συμβαίνει όταν η συμπεριφορά μας δεν ταιριάζει με την αυτοεικόνα μας ή την εικόνα που οι άλλοι έχουν για εμάς. Αυτός είναι ο δρόμος που βρίσκει η νεύρωση για να τρυπώσει στον ψυχικό μας κόσμο.
Μέσα μας βαθιά υπάρχει και μια σκοτεινή πλευρά, αφώτιστη. Αυτή η πλευρά μένει σκοτεινή, επειδή εμείς έχουμε φροντίσει να σβήσουμε τα φώτα και να τα κρατήσουμε έτσι. Φυσικά, αυτό δεν είναι αποκλειστικά δικό μας λάθος• η κοινωνία και τα πρέπει της μας έχουν προστάξει από μικρά παιδιά να φερόμαστε έτσι.
Όταν όμως καταφέρουμε να αποδεχτούμε τα σκοτεινότερα συναισθήματά μας, μόνο τότε μπορούμε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλο πραγματικά. Χωρίς αυτή την αποδοχή, το μόνο που κάνουμε είναι να αποφεύγουμε την αλήθεια και να μην βιώνουμε ποτέ κάτι στην πλήρη δυναμική του. Σε αυτό το επίπεδο δύσκολα μπορούμε να πετύχουμε το βαθμό ενσυναίσθησης, που τόσο έχει ανάγκη η κοινωνία.
Φυσικά, o Carl Jung κλείνει, λέγοντας ότι η αποδοχή αυτής της σκοτεινής πλευρά της ανθρώπινης φύσης μπορεί να φαίνεται εύκολη στη θεωρία. Όμως, οι άνθρωποι φοβόμαστε πολλοί να δώσουμε έστω και για λίγο τα ηνία στο παράλογο, στο απόλυτα διαισθητικό και στο άγνωστο. Όμως, αξίζει τον κόπο να γνωρίσουμε όλο το φάσμα της ύπαρξής μας, σωστά;