Είναι 6:20 και βρίσκομαι ακόμη στο κρεβάτι… Η Μαρίνα έχει σηκωθεί από τις 6 και κάνει τα καθημερινά, όπως πρωινό (γάλα με δημητριακά) αφού έχει ανάψει όλα τα φώτα του σπιτιού (τι συνήθεια κι αυτή αλήθεια;).
Σε κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι εδώ και κάμποση ώρα έχει ησυχία… Ησυχία όμως και εξάχρονο, διόλου καλό δείγμα… Πετάγομαι από το κρεβάτι και πηγαίνω στο μπάνιο… Μπούκλες ΠΑΝΤΟΥ στο πάτωμα, στη λεκάνη, στην μπανιέρα… «Θεέ μου! ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ;» Το ένα χέρι μου βρίσκεται στο στόμα μου και το άλλο στην καρδιά μου! Νομίζω νιώθω κι ένα εγκεφαλικό να έρχεται σιγά σιγά στη δεξιά πλευρά του προσώπου και να στραβώνει το στόμα μου! Η Μαρίνα με κοιτά με τις τεράστιες ματάρες της και περιμένει προφανώς το ξέσπασμά μου, ενώ κρατάει μια σκούπα και ένα φαράσι… Εγώ τα έχω χαμένα και δάκρυα χωρίς έλεγχο κυλούν στο πρόσωπό μου…
«Κουρεύτηκα!» Μου λέει με αγωνία για το επόμενο μου ξέσπασμα…
Προσπάθησα πάααααρα πολύ να μη φωνάξω… Την πήρα αγκαλιά και τη ρωτούσα κλαίγοντας «γιατί μωρό μου; Γιατί έκοψες τα μαλλάκια σου;», ενώ από μέσα μου σκεφτόμουν «θα φοράς σκούφο μέχρι τον Αύγουστο έτσι όπως τα έκανες!»… Είχε γίνει σαν κατσίκι που το κούρεψε ο τσοπάνος λίγο πριν το βγάλει προς πώληση… Ακριβώς όμως!!
Λίγες ώρες μετά η Μαρίνα βρίσκεται στον κομμωτή μας που προσπαθεί να την «συμμαζέψει», αλλά πόσα θαύματα να κάνει κι αυτός με έναν σκασμό ψαλιδιές που είχε κάνει η κόρη μου στο τέλειο μπουκλωτό της κεφαλάκι; Τουλάχιστον λίιιιγο μαζεύτηκε! Και της πήγαινε τρομερά πολύ της άτιμης…
Την ίδια μέρα μίλησα με μια πλειάδα ειδικών και αγαπημένων φίλων ενώ διάβασα ένα σωρό αρθρογραφία…
Και είναι ΠΟΛΛΑ τα παιδιά που πειραματίζονται έτσι τελικά…
Τα κακά νέα ήταν ότι με προβλημάτισε ένα άρθρο για την «αρχή ψυχωσικών καταστάσεων κατά την παιδική ηλικία», όπου το παιδί ξεκινά να στρέφεται κατά του εαυτού του με διάφορους «οικιακούς» και γνώριμους τρόπους στους οποίους έχει εύκολη πρόσβαση, π.χ. τα ψαλίδια… Μετά όμως θυμήθηκα ότι το έχω κάνει κι εγώ… Και πολλοί φίλοι μου… Και πολλές μανούλες μού παραδέχτηκαν το ίδιο για τα δικά τους παιδιά που το συζήτησα…
Αυτό που διάβασα και με καθησύχασε ήταν το εξής: ότι το «αυτοκούρεμα» είναι μια μορφή «αυτονομίας» για το παιδί… Ότι ενώ έχει μάθει σχεδόν όλα να τα βρίσκει έτοιμα από τη μαμά και το μπαμπά του, αρπάζοντας ένα ψαλίδι και κόβοντας το ίδιο τα μαλλιά του δείχνει ότι αυτονομείται με έναν παράδοξο τρόπο και δείχνει απλά το «κοίτα!!! Μια χαρά τα καταφέρνω και μόνη μου» (άσχετα αν φέρνω λίγο στο γιδάκι της Πασχαλιάς, της γίδας από το χωριό!)…
Τα μαλλιά μάκρυναν, τα ξανακόψαμε κοντά γιατί ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ της πάνε ΠΟΛΥ και έμεινα με τις φωτογραφίες αποθηκευμένες στο κινητό μου να θυμάμαι τον πανικό που με είχε πιάσει όταν την αντίκρισα…
Και για ακόμη μια φορά η κόρη μου μου έδωσε ένα μάθημα…
Τα παιδιά έρχονται για να μας δείξουν. Δεν έχουμε γεννηθεί γονείς… Γονείς γινόμαστε κάθε μέρα… Μακάρι να υπήρχε εγχειρίδιο τέλειας γονεϊκότητας. Αλλά μπα… Ο καθένας προσπαθεί καθημερινά να γράψει το δικό του ξεχωριστό εγχειρίδιο, ξεχωριστά για το καθένα του ξεχωριστό παιδί…
Στο επανιδείν…