Δάγκωμα.
Είναι πολύ συνηθισμένο σε παιδιά ηλικίας από 18 μηνών έως τριών ετών να δαγκώνουν. Τις περισσότερες φορές αντικατοπτρίζει όχι μόνο τα συναισθήματα του μικρού παιδιού, αλλά και την περιορισμένη γλωσσική του έκφραση. Ένα πεντάχρονο μπορεί να πει “Άστο κάτω αυτό. Είναι δικό μου!” ένα μικρότερο όμως παιδί, θα υπερασπιστεί την ιδιοκτησία του με τα δόντια του.
Γιατί δαγκώνουν τα παιδιά.
Το δάγκωμα είναι ευαίσθητο θέμα για τους γονείς. Μοιάζει τόσο πρωτόγονο και κακότροπο που κάποιοι γονείς το θεωρούν ένδειξη ενός διαταραγμένου παιδιού. Δεν υπάρχει τίποτα που να πετάξει ένα παιδί έξω από τον παιδικό σταθμό ή να το αποκλείσει από ένα πάρτι γενεθλίων τόσο εύκολα όσο το να χαρακτηριστεί ως παιδί που δαγκώνει. Μερικές φορές τα παιδιά δαγκώνουν και όταν είναι ενθουσιασμένα, ξεσηκωμένα, ακόμη και ευτυχισμένα. Στην ηλικία αυτή τα παιδιά συνήθως δρουν χωρίς να σκέφτονται τις συνέπειες.
Στην πραγματικότητα, όταν ένα παιδί δαγκώνει το άλλο, αυτό που δάγκωσε είναι το ίδιο έκπληκτο και αναστατωμένο όσο και αυτό που δαγκώθηκε. Πώς βοηθάμε ένα παιδί που δαγκώνει. Μην καθυστερήσετε ούτε πέντε λεπτά, κουβεντιάστε αμέσως με το παιδί σας όταν δαγκώσει κάποιο άλλο.
Τα νήπια μπορούν να μείνουν συγκεντρωμένα και να δώσουν προσοχή για πολύ μικρό χρονικό διάστημα, κατά συνέπεια χρειάζεται να τους μιλήσετε καθαρά και άμεσα. Να αποφεύγετε γενικότητες του τύπου “να φέρεσαι καλά στην αδελφή σου” – ένα νήπιο μπορεί να μην κάνει τη σύνδεση ανάμεσα σε αυτό που λέτε και στο γεγονός ότι τη δαγκώνει.
Δοκιμάστε το εξής:
“Όχι! Μπορούμε να δαγκώνουμε μήλα ή σάντουιτς, αλλά ποτέ δεν δαγκώνουμε ανθρώπους””. Το να ανταποδίδετε τις δαγκωνιές δεν δουλεύει. Το μαθαίνει απλά ότι το δάγκωμα είναι αποδεκτή συμπεριφορά. Δεν θα καταλάβει την επιθετικότητα των γονιών του και το πιθανότερο είναι να φοβηθεί χωρίς να μάθει τίποτα.
Προσαρμογή από το βιβλίο Toddlers and Preschoolers (Νήπια και Παιδιά Προσχολικής Ηλικίας) του Lawrence Kutner, Ph.D. (Avon, 1994).