Γιατί ιδρώνω πολύ; Πολλοί από εμάς έχουμε έντονη εφίδρωση, ένα πολύ ενοχλητικό πρόβλημα, γεγονός που μπορεί να μας προκαλέσει αμηχανία, ιδίως όταν βρισκόμαστε μπροστά σε άλλους
Η εφίδρωση είναι ο μηχανισμός του σώματος να μειώσει την θερμοκρασία του. Το νευρικό σύστημα ενεργοποιεί αυτόματα τους ιδρωτοποιούς αδένες όταν αυξάνεται η θερμοκρασία του σώματος. Η εφίδρωση εμφανίζεται επίσης – ειδικά στις παλάμες μας – όταν είμαστε νευρικοί.
Η φυσιολογική παραγωγή ιδρώτα από τους δερματικούς εκκρινείς αδένες διατηρεί τη θερμοκρασία και την ενυδάτωση του σώματος σε φυσιολογικά επίπεδα.
Η υπερβολική έκκριση ιδρώτα ονομάζεται υπεριδρωσία και αντιστοιχεί σε μια πολύ πιο μεγάλη παραγωγή ιδρώτα από αυτή που χρειάζεται η ρύθμιση της θερμοκρασίας του σώματος, δηλαδή μία ακίνδυνη αλλά παθολογική κατάσταση ως προς την ποιότητα ζωής του ατόμου.
Συνεπώς περιγράφουμε ένα ενοχλητικό σύμπτωμα που επηρεάζει άμεσα την κοινωνική και εργασιακή ζωή κάθε ανθρώπου που πάσχει από αυτό. Εμφανίζεται με ίση συχνότητα και στα δύο φύλα στη δεύτερη ή τρίτη δεκαετία της ζωής τους.
Ανάλογα με το πού εντοπίζεται, μπορεί να είναι εστιακή ή σε όλο το σώμα. Οι περιοχές του σώματος που συνηθέστερα εστιακά προσβάλλονται είναι οι παλάμες, οι μασχάλες, τα πέλματα και σπανιότερα το πρόσωπο. Η υπεριδρωσία διακρίνεται σε πρωτοπαθή και δευτεροπαθή.
Η πρωτοπαθής, ή αλλιώς ιδιοπαθής (αφού δεν οφείλεται σε κάποιο υποκείμενο νόσημα) οφείλεται σε υπερδραστηριότητα του συμπαθητικού νευρικού συστήματος με τους ιδρωτοποιούς αδένες και επιδεινώνεται με το stress και τους συναισθηματικούς παράγοντες.
Με αυτόν τον τρόπο επηρεάζει την ποιότητα ζωής του πάσχοντος, διότι όταν το άτομο βρεθεί σε αγχωτικές ή συναισθηματικά φορτισμένες συνθήκες, ενοχλείται με την έντονη εφίδρωση των μασχαλών ή των πελμάτων ή των παλαμών ή του προσώπου.
Η δευτεροπαθής υπεριδρωσία οφείλεται σε κάποιο υποκείμενο νόσημα και με τη ρύθμιση ή θεραπεία του, περιορίζεται ή υποχωρεί και η έντονη εφίδρωση.
Τα νοσήματα που προκαλούν υπεριδρωσία, κυρίως γενικευμένη, είναι: νευρολογικές νόσοι (συριγγομυελία, νόσος Parkinson, σύνδρομο Riley-Day), ενδοκρινοπάθειες ( σακχαρώδης διαβήτης, υπογλυκαιμία, θυρεοτοξίκωση, υπερθυρεοειδισμός, υπερλειτουργία της υπόφυσης), τραυματισμός νωτιαίου μυελού ή γαγγλίων (ατυχήματα μυελού των οστών, σύνδρομο Frey), ή άλλες αιτίες όπως πυρετός, σύνδρομο dumping, καρκινοειδές σύνδρομο, διακοπή λήψης αλκοόλ ή ναρκωτικών, νόσος Hodgkin, εμμηνόπαυση, συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια, παχυσαρκία και τέλος χολινεργικά φάρμακα.
Κάθε διαταραχή της εφίδρωσης καλό είναι να διερευνάται. Ο γιατρός σε υποψία δευτεροπαθούς υπεριδρωσία καλό είναι να συστήσει εργαστηριακό έλεγχο ανάλογα με το ιστορικό του ασθενούς για να βρεθεί ή να ρυθμιστεί το υποκείμενο νόσημα. Πολλές φορές αρκεί η θεραπεία του αιτίου της για υποχώρηση της εφίδρωσης.