Η γυναίκα δεν έλεγε να κουνηθεί από τη θέση της- τίποτα και κανείς δεν μπορούσε να της αποσπάσει την προσοχή. Στηριγμένη στα γόνατά της με το άνω μέρος του κορμιού της σκυμμένο προς το πάτωμα έβγαζε άναρθρες κραυγές ανάμεικτες με λυγμούς.
Ο άνδρας της που την παρατηρούσε βουβά από το άνοιγμα της πόρτας προσπαθούσε κι εκείνος να συγκρατήσει τα δάκρυά του κι εν μέρει τα κατάφερνε αφού του είχαν μάθει από μικρό να πειθαρχεί στα συναισθήματά του.
Η λιπόσαρκη πλάτη της δεν ήταν ικανή να καλύψει όλη τη θέα κι έτσι εκείνος διέκρινε τα σκορπισμένα πάνω στην αφράτη μοκέτα υπερηχογραφήματα. Για άλλη μια φορά βίωναν ως ζευγάρι τον ίδιο εφιάλτη, ένα φρικτό ντεζαβού που επαναλαμβανόταν εδώ και πέντε χρόνια. Η Γιώτα έχανε το μωρό της κοντά στον 5ο μήνα παρόλο που όλοι οι οιωνοί ήταν πάντα τόσο αίσιοι!
Ύστερα από κάμποση ώρα κι αφού ο ήλιος είχε δώσει πλέον τη σκυτάλη του σε ένα ολόγιομο φεγγάρι, η Γιώτα κινήθηκε αργά προς το διπλανό δωμάτιο. Ο άνδρας της έχωσε το πρόσωπό του μες τις παλάμες του- γνώριζε πολύ καλά τι θα συνέβαινε. Τα δάχτυλά της ανεβοκατέβαιναν με υστερικό τρόπο πάνω κάτω στην ξυλόγλυπτη κούνια που δέσποζε στο κέντρο, ενώ η ματιά της γύρευε εναγωνίως κάποιο σημάδι ζωής κάτω από το κεντητό κουβερτάκι.
Στο κεφάλι της ηχούσαν ξανά και ξανά τα λόγια του διακεκριμένου γυναικολόγου. «Κυρία Δημοπούλου, δυστυχώς δεν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία να κυοφορήσετε, θα σας εξηγήσω σε λίγο αναλυτικότερα. Σίγουρα όμως μπορεί να ανοίξει η πόρτα μιας υιοθεσίας, μπορώ αν θέλετε να επικοινωνήσω με….».
Μια απότομη κίνηση του χεριού του συζύγου της είχε διακόψει άκομψα τον γιατρό. Ο Μιχάλης ήταν απολύτως αντίθετος. Ας έμεναν άτεκνοι επιτέλους αφού αυτή ήταν η μοίρα τους!
«Μα τι κάνεις μέσα στη νύχτα, πού πας με την κούτα;».
Εκείνη του χαμογέλασε πικρά. «Είναι μέσα όλα τα παιχνιδάκια και ρουχαλάκια που με τόση λαχτάρα είχα αγοράσει όλο αυτόν τον καιρό. Με θυμώνει να τα βλέπω πια, με ενοχλεί όλη αυτή η “μωρουδίλα”, θέλω να εξαφανιστούν από προσώπου γης, με ακούς; Πέντε ολάκερα χρόνια δεν τα εξαφάνιζα, πίστευα πως θα χρησιμεύσουν στο επόμενο μωρό που σίγουρα θα ερχόταν, πόσο ανόητη υπήρξα! Σπαράζει το είναι μου, είμαι νεκρή πια, δεν υπάρχω! Σφίγγεται η ψυχή μου, γιατί σε μένα, γιατί; Κάνε άκρη να περάσω και τρέχα, πρόσθεσε στην ατζέντα σου, εκεί που σημειώνεις τα πάντα με τόση οργανωτικότητα: Δεκέμβρης 2017-Τελευταία εγκυμοσύνη. Ω, και μην ανησυχείς, δεν πρόκειται να σου μιλήσω για υιοθεσία, το ξέρω πως δεν θέλεις “ξένο”μωρό!».
Δεκέμβριος 2018
Η Γιώτα άνοιγε ανόρεχτα τα δώρα της, με τα χίλια ζόρια συμμετείχε στο οικογενειακό τραπέζι. Ο άνδρας της που καθόταν δίπλα από το χριστουγεννιάτικο δέντρο φαινόταν να αγωνιά για κάτι συγκεκριμένο.
«Φοβάμαι ότι δεν είδες το τελευταίο δώρο σου, καλή μου».
Η γυναίκα υπάκουσε κι έσκισε με προσοχή το λαμέ χαρτί. Τα έχασε… Από μέσα ξεπρόβαλε ένα έγγραφο.
Οι χαρούμενες φωνές της επισκίασαν τα κάλαντα που ακούγονταν από το ραδιόφωνο. Κοιτούσε και ξανακοιτούσε το χαρτί, δεν πίστευε στα μάτια της. Ο Μιχάλης είχε προβεί σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες, κι αύριο κιόλας μπορούσαν να δουν το μωράκι που θα υιοθετούσαν!
«Για πού το ’βαλες;» την ρώτησε μόλις εκείνη έτρεξε προς την εξώπορτα.
«Δεν θα αργήσω, αγάπη μου, πάω στη γειτόνισσα που γέννησε πρόσφατα, να δανειστώ μια κουδουνίστρα για το παιδί μας, δεν έχω άλλη εδώ και δεν θα ήθελα να το αγκαλιάσω δίχως ένα δωράκι». Η Γιώτα σκούπισε δυο δάκρυα με την ανάστροφη του χεριού της, δυο δάκρυα χαράς…
Χριστίνα Καρρά, συγγραφέας-καθηγήτρια