Φοβάμαι ότι θα δυσαρεστήσω κάποιους αλλά πρέπει να το επισημάνω.
Σε πολλούς γονείς εμφανίζεται το σύνδρομο της ρουθουνο-εμμονής, με την συνδρομή συχνά παιδιάτρων και άλλων επαγγελματιών υγείας.
Ας πούμε μερικά πράγματα ξεκάθαρα:
1. Τα νεογέννητα έχουν συνήθως από τη γέννηση φυσιολογικό ρουθούνισμα, καθώς αναπνέουν μόνο από τη μύτη και έχουν στενή δίοδο.
Απλό ρουθούνισμα στην έξαρση – κλάμα, ανησυχία κλπ – από μόνο του, χωρίς συνοδό δυσκολία στο να αναπνεύσουν καλά ή αν φάνε καλά, είναι κάτι εντελώς φυσιολογικό, δεν χρειάζεται καμία παρέμβαση και καμία «καταπολέμηση».
2. Τα μωρά έχουν φυσιολογικά αντανακλαστικά ζωηρά για να βγάζουν ερεθιστικούς παράγοντες και μύξες από τα ρουθούνια τους: το φτάρνισμα.
Ότι παλεύουμε χωρίς νόημα να βγάλουμε με αναρροφητήρα μπορεί να βγει σε μια στιγμή με το φυσιολογικό φτάρνισμα του παιδιού.
3. Καμία «προληπτική χρήση» φυσιολογικού ορού στη μύτη του μωρού δεν είναι απαραίτητη.
Η φύση μας έδωσε τη μύτη για να είναι φραγμός πρώτο τοίχος ενάντια σε παράγοντες που μπορούν να προσβάλουν, να εμποδίζει να μπουν πιο μέσα. Δεν γεννηθήκαμε όλοι με ελαττωματικές μύτες που απαιτούν συνέχεια εξωτερική παρέμβαση με ορούς θαλασσινά νερά και αναρροφήσεις.
4. Η υπερβολική χρήση ορού ή θαλασσινού νερού, βλάπτει.
Η χωρίς λόγο ή υπερβολική χρήση ορού ή θαλασσινού νερού όχι μόνο δεν προσφέρει αλλά μπορεί να κάνει κακό, καθώς μπορεί το μωρό να καταπίνει υπερβολικά πολύ αλάτι, μπορεί με βίαιους χειρισμούς να καταστρέφεται υγιής ρινικός βλεννογόνος και μπορεί να επέρχεται δυσλειτουργία της ευασταχιανής σάλπιγγας ή και βλάβη στο μέσο ους.
5. Η στα τυφλά ή «προληπτική» χρήση αναρροφητήρα για τη μύτη δεν έχει κανένα νόημα.
Μάλιστα, μπορεί αντιδραστικά να αυξάνει την ρινική έκκριση ως αποτέλεσμα rebound και μπορεί να τραυματίσει, να ματώσει και να βλάψει σάλπιγγα και μέσο ους.
6. Η χρήση μεγάλων συριγγών 5-10ml από το γονιό με ορό ή θαλασσινό νερό που πιέζεται στο ρουθούνι του μωρού είναι επικίνδυνη και δεν πρέπει να επιτρέπεται.
Με τον τρόπο αυτό δεν υπάρχει ανώτερο όριο στην δύναμη της έγχυσης και μπορεί ο γονιός άθελά του να καταστρέφει οξέως και μηχανικά τον ρινικό βλεννογόνο. Η ιδέα ότι πρέπει να ρίχνουμε απότομα και βίαια ορό στο ένα ρουθούνι και αν το βλέπουμε να βγαίνει από το άλλο στα βρέφη και νεογέννητα δεν έχει καμία επιστημονική υποστήριξη ούτε λογική.
7. Τέλος, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό:
Αυτή η πρακτική ακινητοποίησης ενός βρέφους, έγχυσης μεγάλων ποσοτήτων στα ρουθούνια με σύριγγα είναι στα όρια της κακοποίησης, βλάπτει την σύνδεση και σχέση του βρέφους με τους γονείς του χωρίς λόγο, είναι μορφή ιατρικοποίησης και ιατρογενών προβλημάτων χωρίς κανένα λόγο.
Υπάρχει θέση στη χρήση ορού ή θαλασσινού νερού στα μωρά;
Ναι, αλλά σε πολύ μικρότερη έκταση από την εμμονή και υπερβολή που παρατηρείται καθημερινά.
Μόνο όταν το όφελος υπερτερεί των κινδύνων, δηλαδή σε πραγματικές λοιμώξεις ανώτερου αναπνευστικού ή άλλα συγκεκριμένα, ανατομικά ή λειτουργικά – πχ σοβαρή ΓΟΠ – αίτια που δημιουργούν λειτουργικό πρόβλημα στο παιδί, δηλαδή δυσκολεύεται σημαντικά λόγω της ρινικής συμφόρησης να φάει, ή να κοιμηθεί, ή να αναπνεύσει.
Μέτρο και λογική, όχι υπερβολές, εμμονές ή και πρακτικές κακοποίησης.
Στέλιος Παπαβέντσης – Παιδίατρος, Νεογνολόγος