Τέμπη: Διασώστες, νοσηλευτές και γιατροί μιλούν για όσα δραματικά αντίκρυσαν μετά τη φονική σύγκρουση των δύο τρένων
Διασώστες, νοσηλευτές και γιατροί περιέγραψαν μιλώντας στο Star και την εκπομπή «Αλήθειες με τη Ζήνα», τις συγκλονιστικές στιγμές που ακολούθησαν στιγμές μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα αλλά και τα συναισθήματα που ακολούθησαν για την εθνική τραγωδία στα Τέμπη που «πάγωσε» τη χώρα.
Ο Ν. Μπαρλαγιάννης, αρχηγός τμήματος Ελασσόνας Σαμαρειτών Ερυθρού Σταυρού, περιέγραψε τα όσα αντίκρισε κατά τη διάρκεια της επιχείρησης έρευνας και απεγκλωβισμού: «Όταν έφτασα στο σημείο, σοκαρίστηκα. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν ο σταυρός μου, να πάνε όλα καλά γιατί δεν ήξερα τι θα αντικρύσω όσο πλησίαζα. Έβλεπα τη φωτιά και όσο πλησιάζαμε, είδα τρεις σορούς κι έναν τραυματία στα χωράφια απέναντι από το τρένο. Θυμάμαι ότι βρήκαμε μια κοπέλα. Δεν είχε ούτε μία γρατζουνιά, όμως έψαχνε το αγόρι της που εκείνη τη στιγμή είχε πάει στο μπαρ να πάρει τα νερά… Μας ζητούσε να τον βρούμε. Ήμουν στην ομάδα που έκανε τους ελέγχους στο δεύτερο βαγόνι. Ανασύραμε 16 σορούς. Λυγίσαμε όλοι».
Όπως είπε, όλοι οι διασώστες μιλούν με ψυχολόγους του Ερυθρού Σταυρού.
Συγκλονιστική ήταν η στιγμή που εξομολογήθηκε ότι έβαλε τα κλάματα κατά την επιχείρηση που έκαναν στο τρίτο βαγόνι, όταν είδε τα παπουτσάκια ενός 5χρονου παιδιού και την ταυτότητα της κοπέλας από τα Γιαννιτσά.
Ο Κ. Μακρής, γιατρός του Γενικού νοσοκομείου Λάρισας, μίλησε για το πώς ο ίδιος βίωσε τις στιγμές που ακολούθησαν μετά τη φονική σύγκρουση των τρένων στο νοσοκομείο της πόλης.
«Λάβαμε όλοι ένα μήνυμα από τον διευθυντή της Κλινικής μας, το οποίο ανέφερε ότι έχει γίνει σύγκρουση αμαξοστοιχιών και όσοι μπορούμε να μεταβούμε το γρηγορότερο δυνατό στα επείγοντα του νοσοκομείου. Το πιο περίεργο ήταν ότι κάποιοι ασθενείς είχαν μια μετατραυματική αμνησία. Τους ζητούσαμε να μας πουν πού χτύπησαν και πώς και δε θυμόντουσαν τίποτα. Το ψυχολογικό φόρτωμα ήταν αργότερα, μετά από 2-3 ώρες, γιατί οι μεταφορές που έκανε το ΕΚΑΒ δεν είχε ανθρώπους ζωντανούς. Μας δυσκόλεψε ψυχολογικά γιατί δεν μπορούσαμε να παλέψουμε και να προσφέρουμε για περισσότερους ανθρώπους», είπε χαρακτηριστικά.
«Εκείνο το βράδυ δεν ήμουν παρούσα στα περιστατικά. Ήμουν το επόμενο πρωί. Όταν μπήκα στα επείγοντα, υπήρχε η μυρωδιά του καμένου. Συναντιόμουν με τους συναδέλφους στον διάδρομο, είχαμε όλοι σκυφτά τα μάτια μας. Μια γιατρός μου είπε κάτι που δε θα ξεχάσω πότε “θέλουμε κι άλλους ζωντανούς, αντέχουμε ακόμα. Μη μας φέρνετε άλλους σάκους”», περιέγραψε η νοσηλεύτρια, Ζωή Γκουντελίτσα.
Μετά άρχισαν να φτάνουν συγγενείς των θυμάτων που τους αναζητούσαν. Με ρωτούσαν ονόματα και μου περιέγραφαν τα χαρακτηριστικά των οικείων τους» περιέγραψε η νοσηλεύτρια, Ζωή Γκουντελίτσα για να καταλήξει -δανειζόμενη λόγια από τον πρόλογο του βιβλίου του Μενέλαου Λουντέμη, «Οδός Αβύσσου αριθμός 0»-, «εκείνο το βράδυ σωπαίνανε οι λύκοι γιατί ούρλιαζαν οι άνθρωποι».