Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μπορεί να μένουν ακόμα και στην άλλη άκρη του κόσμου, που αν και δεν αντιλαμβάνεσαι πάντα την παρουσία τους είναι εκεί για σένα και σε νιώθουν.
Γράφει ο Χρήστος Μπουσιούτας
Υπάρχει πάντα ένα αόρατο νήμα που συνδέει κάποιους ανθρώπους όσο μακριά και αν βρίσκονται.
Που οι χαρές, οι πίκρες, τα γεγονότα και οι μνήμες είναι οι κρίκοι μιας άρρηκτης αλυσίδας που τους δένει μαζί σου.
Είναι εκείνοι που θα τρέξουν στην πρώτη σου ανάγκη, που ένας λόγος τους, ένα βλέμμα, ένα χτύπημα στην πλάτη, κάνει ξαφνικά ελαφρότερο τον βράχο που σπρώχνεις.
Είναι αυτές οι συμπεριφορές, μια αγκαλιά ανοιχτή, ένα φιλί, ένα «που χάθηκες», μια συγνώμη, ένα «μου λείπεις», ένα «σ αγαπώ», που τις έχεις ανάγκη σε εκείνες τις στιγμές, που κρύβουν μέσα τους όλη τη δύναμη που χρειάζεσαι για να πας παρακάτω.
Είναι όλοι αυτοί που σε νοιάζονται, σε στηρίζουν, που σου απλώνουν το χέρι στα δύσκολα και τρέχουν αν χρειαστεί, χωρίς να περιμένουν το δικό σου κάλεσμα.
Που κατανοούν τις πράξεις σου και δεν τις κρίνουν.
Που δικαιολογούν τα λόγια σου και δεν σε καταδικάζουν για αυτά.
Είναι αυτοί που ακούν με προσοχή τα προβλήματά σου, έτοιμοι πάντα να σε βοηθήσουν να βρεις λύσεις.
Αυτοί που κρύβουν τον δικό τους πόνο μπροστά στον δικό σου, όταν αυτός είναι μεγαλύτερος.
Εκείνοι που εκτιμούν βαθύτατα αυτά που τους έχεις προσφέρει και δεν διστάζουν να παραδεχτούν το «λίγο» τους.
Που συνεχίζουν να αγαπούν αλλά ξέρουν και πότε πρέπει να μένουν πίσω.
Είναι αυτοί που αγάπησαν βαθειά, ερωτεύτηκαν με πάθος και δεν έβαλαν στο ζύγι ούτε την αγάπη, ούτε την φιλία, ούτε τον έρωτα.
Είναι εκείνοι που βάζουν με πείσμα το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, γιατί πιστεύουν ότι όταν τελειώνει κάτι που άξιζε πραγματικά, δεν χάνεται, δεν ακυρώνεται, αλλάζει σε κάτι καλύτερο.
Ξέρεις… Χωρίς να φθίνει… χωρίς να εξαφανίζεται…
Είναι αυτοί που κρατούν καλά κρυμμένο τον πόνο τους και όταν τους ρωτήσεις αν είναι καλά, θα βιαστούν να σου απαντήσουν αφοπλιστικά.
-Είμαι μια χαρά ρε…
Ξέρεις… αυτοί οι χαμογελαστοί με τα θλιμμένα μάτια.
Μόνο όταν πέσει το βράδυ, μόνοι με τις σκέψεις και τις αλήθειες που καίνε λυγίζουν, πονάνε.
Ξέρεις… Τότε σε χρειάζονται αυτοί… αλλά εσύ λείπεις…