“Μια προσπάθεια να θυμηθούμε εκείνη την νύχτα όπως και την επόμενη μέρα των Ιμίων του 1996 όπως την ζήσαμε στην πρώτη μοίρα αλεξιπτωτιστών στο Μάλεμε
Για εμάς εκεί κάτω τα δύσκολα είχαν ξεκινήσει δεκαπέντε μέρες νωρίτερα, μιας και η μοίρα βρισκότανε σε άσκηση χειμερινή διαβίωση στα Λευκά Όρη. Λίγοι μπορούν να καταλάβουν πως είναι να εκτελείς διάφορες δραστηριότητες, ασκήσεις, γυμναστική, πορείες, σκι, σκοποβολή και ασκήσεις επιβίωσης σε χιονισμένες ορεινές περιοχές που την νύχτα οι θερμοκρασίες έπεφταν κάτω τους -20 βαθμούς, μα κυρίως να πρέπει να κοιμηθείς είτε σε ιγκλού είτε σε σκηνή.
Δεκαπέντε συνεχόμενες μέρες ΔΕΝ βρέθηκε ΛΕΠΤΟ ο οργανισμός όλων μας να κατεβεί σε normal ρυθμούς, ούτε μέρα ούτε νύχτα. Όλοι μας είχαμε πάρει μια τεράστια βαθιά ανάσα και περιμέναμε με αγωνία να περάσουν οι μέρες και να γυρίσουμε στην μοίρα. Κανείς δεν φανταζότανε τι θα ακολουθούσε άμεσα μόλις θα επιστρέφαμε μέσα στο στρατόπεδο μετά από τόσα… Απόγευμα πλέον και η μοίρα είχε ξεκινήσει για την επιστροφή. Έχω την εντύπωση ότι ο διοικητής και κάποιοι άλλοι αξιωματικοί γνώριζαν ότι κάτι συμβαίνει. Δεν είχαμε ενημέρωση.
Τελειώσαμε μια δυο μέρες νωρίτερα την άσκηση και θα έπρεπε από τα βουνά να γυρίσουμε με τα πόδια στο στρατόπεδο. Κάποιοι είχαν ξεκινήσει με τα πόδια, οι υπόλοιποι μας παρέλαβαν φορτηγά, μέσα σε αυτούς με τα φορτηγά ήμουν και εγώ, μιας και θυμάμαι ότι έλεγα ότι είμαι τυχερός.
Μόλις μπήκαμε στο στρατόπεδο μετά από τόσες μέρες αν και βρισκόμασταν σε καιρό ειρήνης, εμείς νομίζαμε ότι γυρνάγαμε από τον πόλεμο. Εντολή να ανοίξουν τα ζεστά νερά και τα μεγάλα μπάνια. Από τα ζεστά μπάνια μόνο μια εικόνα έχω σαν να βρίσκεσαι στο παράδεισο. Φώτα και λευκοί ατμοί παντού μαζί με τον ήχο των ντουζ. Μέχρι εκεί περίπου κράτησε η χαρά μας που γυρίσαμε μέσα στο στρατόπεδο. Να θυμίσω ότι όλες τις μέρες στα Λευκά Όρη έβρεχε και πλέον δεν είχαμε τίποτα σχεδόν καθαρό που να μην είναι βρεγμένο. Επίσης βγάλαμε (νομίζω) όλη την χειμερινή διαβίωση με βρεγμένα ρούχα και σε πολικές θερμοκρασίες…
Έπειτα ξεκινάω να πάω στο ΚΨΜ, μπαίνοντας μέσα αντίκρισα κόσμο μπροστά στην τηλεόραση να βλέπει ειδήσεις, να λένε για Ίμια, σημαίες, τούρκους κλπ. Δεν πέρασε λίγη ώρα και δόθηκε σήμα για αναφορά όλης της μοίρας στην κεντρική πλατεία. Ακόμα δεν φανταζόμασταν τι θα ακολουθούσε. Συγκεντρωμένοι όλοι στην πλατεία κάτω από την βροχή με μια αγωνία να δούμε τι θα μας πει ο διοικητής, τι το σημαντικό ήταν και μας έχει κάτω από την βροχή μετά από τόσες μέρες; Μάλλον θα ήθελε να μας δώσει συγχαρητήρια. Αλλά δεν το πολυπιστεύαμε αυτό μιας και κρυφά μέσα μας κάτι καταλαβαίναμε ότι δεν πήγαινε καλά. Το έβλεπες από την στάση των στρατιωτών είχε κρυφτεί η χαρά και επικρατούσε μια αγωνία, ένα ερωτηματικό…
Μια ψύχραιμη εντολή από τον διοικητή μας να ετοιμαστούμε με πλήρη φόρτο μάχης και να αναμένουμε εντολές, έφτασε στα αυτιά μας σαν κεραυνός. Μας είπε ότι είμαστε σε ετοιμότητα και ότι αυτό δεν είναι κάποια άσκηση. Έπειτα πήγαμε στον λόχο και κατευθείαν στα ντουλάπια για ετοιμασία. Κάποιοι πήγαν στις αποθήκες οπλισμού. Άνοιξε η αποθήκη με τον βαρύ οπλισμό και κάπου εκεί τα πράγματα όλο και σοβάρευαν μέσα στο μυαλό μας.
Μαχαίρια κομάντος με την ξύλινη λαβή παραδόθηκαν άμεσα σε όλη την μοίρα
Σε πρώτη φάση ο καθένας με τον ατομικό του οπλισμό ήμασταν έτοιμοι. Πλέον είχε πάει μεσάνυχτα, ο τότε διοικητής της μονάδας κ. Γεώργιος Φ. μας συγκέντρωσε και πάλι για αναφοράς Μοίρας. Κρύο, μεσάνυχτα, χιονόνερο, και όλοι μας με τον οπλισμό μας περιμέναμε να μάθουμε κάποια πληροφορία παραπάνω και τι θα μας ανακοινώσει κάτω από την βροχή. Φυσικά πληροφορίες δεν δόθηκαν απλά ανά πάσα στιγμή δύναται να ξεκινήσουμε και να συνεχίσουμε την προετοιμασία μας, κάπως έτσι μας είπε ο διοικητής. Ήταν μια από τις πιο ήρεμες, ψύχραιμες, σύντομες, και περιεκτική αναφορά που μέσα στα λίγα λεπτά που κράτησε δημιουργήθηκαν τόσες πολλές σκέψεις και τόσα πολλά συναισθήματα.
Επιστροφή στους λόχους και αδιαβροχοποίηση, ό,τι δηλαδή έπρεπε να μείνει προστατευμένο από την βροχή. Ο τότε λοχαγός του πρώτου λόχου, λοχαγός Ευάγγελος Α., μας ζήτησε η κάθε εντολή που θα δίνεται από κάποιον ανώτερο να εκτελείται ΑΠΛΑ ακαριαία χωρίς καθυστέρηση. Θυμάμαι ότι μας έδωσε να καταλάβουμε ότι οι τιμωρίες που ξέραμε για τα διάφορα παραπτώματα απλά να τις ξεχάσουμε. Το κάθε παράπτωμα από εκείνη την στιγμή και μετά δεν εμπίπτει σε ποινές εν καιρώ ειρήνης αλλά εν καιρώ πολέμου. Το βιβλιαράκι άνοιξε και μια γεύση από τις πιθανές τιμωρίες πήραμε όλοι μας, αν και απ΄ ότι θυμάμαι απλά δεν λέγονται τιμωρίες κάτι πολύ παραπάνω….
Μεσάνυχτα επιστρατεύτηκαν οπλουργοί εκτός μοίρας για να μας ενημερώσουν αν το κάθε όπλο από τα περίφημα FN όλων των εκδόσεων που είχαμε ήτανε επιχειρησιακό η έπρεπε να αντικατασταθεί η να διορθωθεί, αν ήταν εύκολη η διόρθωση. Να μην ξεχάσω να πω ότι τα τηλέφωνα στην μονάδα είχαν κλειδωθεί και κανείς πλην ελαχίστων τυχερών δεν πρόλαβε να ενημερώσει τους δικούς του ότι φεύγουν…Χαρακτηριστικά θυμάμαι ότι ο κ. Ευάγγελος χάιδεψε κάποιον που τόλμησε να παραβιάσει τον κανονισμό όπως και τον τηλεφωνικό θάλαμο. Εκείνη την νύχτα μετά από δεκαπέντε μέρες χειμερινή διαβίωση και νομίζοντας ότι θα γυρίσουμε και θα ξεκουραστούμε τελικά μόνο αυτό δεν έγινε. Μείναμε ξύπνιοι όλοι νύχτα ετοιμάζοντας με την παραμικρή λεπτομέρεια τον οπλισμό και κάνοντας σενάρια και υποθέσεις για το πού μπορεί να πάμε. Άλλοι λέγανε Κύπρο, άλλοι λέγανε Καστελόριζο, άλλοι κάπου στην Τουρκία κλπ.
Σενάρια τα οποία κάθε φορά ερχότανε και από ένα, άλλοτε για να μας βαρύνει και άλλοτε για να μας ελαφρύνει την ψυχολογία. Πλέον τα πράγματα μέσα στο μυαλό μας είχαν πάρει διαφορετική τροπή, τα ασήμαντα γίνανε σημαντικά και τα σημαντικά ασήμαντα… Κανείς δεν φαντάστηκε ότι έφτασε αυτή η ώρα του πόλεμου και ότι θα είμαστε εμείς οι τυχεροί~άτυχοι που θα το ζήσουμε.
Άπειρες σκέψεις στο μυαλό μα πουθενά σκέψεις δειλίας. Απλά ΔΕΝ υπήρχε τέτοιο πράγμα εκεί…
Οι πρώτες σκέψεις σίγουρα ήταν το ερωτηματικό για το που θα μας στείλουν, οι δεύτερες σκέψεις των αγαπημένων μας προσώπων που δεν θα γνωρίζουν εκείνη την στιγμή τι συμβαίνει, δηλαδή και πάλι το ερωτηματικό… Λίγος χρόνος χρειάζεται για να συνειδητοποιήσεις ότι αυτά τα ερωτηματικά δεν μπορούν να λυθούν εκείνη την στιγμή που σημαίνει ότι έπρεπε να προχωρήσουμε σε σημαντικότερες σκέψεις.
Οι σημαντικότερες σκέψεις ήταν να κλειδώσουμε το μυαλό και να ΜΗΝ υπάρχουν επιπλέον σκέψεις. Έτσι και σίγουρα έγινε, λίγο πολύ στον ίδιο χρόνο όλοι μας έπρεπε να συνειδητοποιήσουμε ότι κάθε σκέψη που θα κάναμε είτε μπρος είτε πίσω στο μέλλον απλά μας εμποδίζε να ενεργοποιήσουμε και να ξυπνήσουμε μέσα μας όλα αυτά που μας έφεραν σε αυτή την μονάδα και για ποιο ιερό σκοπό επέλεξε ο καθένας εθελοντικά να υπηρετήσει. Όλα αυτά τα κίνητρα έπρεπε να ενεργοποιηθούν ώστε να μπορέσουμε να επιβιώσουμε και να νικήσουμε πρώτα αυτά τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που προκαλούν τρόμο και απλά αρκετοί άνθρωποι μη έχοντας συνείδηση της ιερής υποχρέωσης ότι κάποτε μπορεί να χρειαστεί να πολεμήσουν για την πατρίδα, απλά αυτοί θα πάγωναν κυριολεκτικά σαν παγοκολόνες με επόμενο στάδιο την φυγή.
Δεύτερο στάδιο να εκπληρώσουμε την οποία αποστολή μας ζητούσαν. Πιθανά σενάρια επιστροφής δεν νομίζω ότι αρμόζουν στην παρούσα φάση. Ξημέρωσε και κανείς δεν είχε κοιμηθεί. Έξω από το στρατόπεδο και δίπλα στο παλιό αεροδρόμιο του Μάλεμε είχαν μαζευτεί δεκάδες φορτηγά για να μεταφέρουν την μονάδα στην Σούδα. Επίσης έξω από την πύλη του στρατοπέδου είχαν μαζευτεί Κρητικοί αλεξιπτωτιστές που είχαν απολυθεί και απλά περίμεναν να μπουν πρώτοι, να φύγουν πρώτοι και να πολεμήσουν πρώτοι. Κάποια στιγμή το πρωί μας ενημέρωσαν να βάλουμε στα “λουκάνικα” όλα τα πολιτικά μας και να γράψουμε τα στοιχεία μας, ώστε να τα στείλουν στα σπίτια μας Έτσι και κάναμε, τα συγκεντρώσαμε και τα παραδώσαμε στην αποθήκη θυμάμαι. Βρισκόμαστε έξω από τους λόχους μας καθιστοί για ξεκούραση και αναμονή για να ξεκινήσουμε.
Η εντολή έφτασε στα αυτιά μας. Ο πρώτος λόχος με πλήρη σύνθεση να ετοιμαστεί με τον οπλισμό του και τα πυρομαχικά και θα αναχωρήσει για Σούδα και από εκεί με μεταγωγικό C-130 για άγνωστο προορισμό. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Σηκωθήκαμε φορτώσαμε τα φορτηγά με τον οπλισμό και αναχωρήσαμε κατά τις τρεις το μεσημέρι. Χαιρετηθήκαμε με τους παραμένοντες και μια μεγάλη φάλαγγα φορτηγών ξεκίνησε.
Η πλέον συγκινητική στιγμή ήταν όταν η φάλαγγα πέρασε μέσα από τα Χανιά. Κόσμος στους δρόμους να μας χειροκροτά και να μας δίνει ευχές
Κάποιοι στα μπαλκόνια, κάποιοι στους δρόμους και κάποιοι έξω από τα μαγαζιά τους να μας ρωτούν και να χειροκροτούν. Βγήκαμε από τα Χανιά και λίγα χιλιόμετρα έμεναν μέχρι την Σούδα και από εκεί πιθανόν περιμέναμε να μάθουμε την αποστολή μας. Διοικητής, υποδιοικητής μας συνόδευσαν στο αεροδρόμιο μαζί φυσικά με τον διοικητή λόχου και τότε λοχαγό μας κ. Ευάγγελο Α. Ο Υποδιοικητής μας ευχήθηκε καλή αντάμωση απέναντι. Και ο διοικητής μας Γεώργιος Φ. σαν πιο ψύχραιμος, μας ευχήθηκε με το καλό να πάμε και με το καλό να γυρίσουμε. Σε καμία περίπτωση εκείνη την ώρα δεν βρίσκαμε λογική για επιστροφή, που σημαίνει ότι ευχή του υποδιοικητή, μας ενημέρωνε για το πού θα μπορούσαμε να φτάσουμε.
Καμία επιπλέον πληροφορία δεν δόθηκε και απλά 103 αλεξιπτωτιστές μαζί με ατομικό φορτίο και οπλισμό και με τον επιπλέον εξοπλισμό, βάρκες, πυραύλους Μίλαν, ατομικούς πυραύλους RPG , πυραύλους strim και διάφορα άλλα έπρεπε να χωρέσουμε όλοι μαζί στο αεροπλάνο. Πλέον είχε πέσει το σκοτάδι και η αγωνία αν το αεροπλάνο θα καταφέρει να σηκωθεί μας είχε κυριεύσει. Χαλαρά όμως τα πράγματα, ο χάρος σηκώθηκε και το ταξίδι για όλα τα υπόλοιπα που περάσαμε στις γνωστές και άγνωστες αποστολές Αιγέα μόλις άρχιζαν.
Μια περίπου ώρα πτήση με το αεροπλάνο ώστε να προσγειωθούμε σε ένα σκοτεινό αεροδιάδρομο. Βγήκαμε έξω από το αεροπλάνο και ακόμα να καταλάβουμε αν βρισκόμαστε Ελλάδα, Κύπρο η Τουρκία. Πλέον είχαμε ξεχάσει την λέξη ύπνος, είχαμε ξεχάσει τι σημαίνει ζέστη, είχαμε ξεχάσει την καθαριότητα, είχαμε ξεχάσει πολλά…Μα ακόμα ήταν η αρχή μπροστά στις υπόλοιπες 50 μέρες της πρώτης αποστολής Αιγέα. 15 μέρες χειμερινή διαβίωση μαζί με 50 μέρες που κράτησε η πρώτη αποστολή του πρώτου λόχου, νομίζω ότι δεν χρειάζεται να προσθέσω ότι στην θητεία μας στον πρώτο λόχο βρεθήκαμε άλλες δύο φορές σε σύνολο 150 μέρες στο νότιο ανατολικό Αιγαίο, με όλες αυτές τις εμπειρίες που περάσαμε εκεί, να μας συντροφεύουν και να μας κάνουν να απευχόμαστε τον κάθε πόλεμο και να λέμε “Δόξα τω Θεώ”.
ΠΑΝΤΑ στο μέλλον θα υπάρχουν οι λίγοι για να κάνουν υπερήφανους τους πολλούς, πάντα θα υπάρχουν άτομα σε αυτή την χώρα ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΣΤΟΝ ΑΡΙΘΜΌ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ώστε να διατηρούν την ελευθερία και την περηφάνια αυτής της χώρας. Χαλάλι και σε αυτούς ακόμα που στα δύσκολα σκοπεύουν να την κοπανήσουν, χαλάλι και στους προδότες, χαλάλι και σε αυτούς που μας φέρνουν κάθε φορά στην καταστροφή. Έτσι και αλλιώς αυτά τα παιδιά δεν κάνουν ότι κάνουν για κάποια ανταμοιβή ούτε καν για ηθική ανταμοιβή, το κάνουν για την Ελλάδα και το μέλλον της, ώστε να μπορούν οι επόμενες γενιές να ζήσουν και να αποχωρήσουν από αυτό τον κόσμο με τον καλύτερο δυνατόν και όμορφο τρόπο.
Θυμίζω σε όσους δεν γνωρίζουν ότι η θητεία μας εκείνη την περίοδο ήταν δεκαπέντε μήνες και μόλις το αεροπλάνο σηκώθηκε έγιναν δεκαοχτώ με αποτέλεσμα τρεις επιπλέον μήνες. Το παραπάνω κείμενο είναι μόλις μια μέρα από τους δεκαοχτώ μήνες και μόλις μια στιγμή για όλους τους αξιωματικούς των ειδικών δυνάμεων, οποίοι δωρίζουν την ελευθερία τους και την ψυχική και σωματική τους υγεία, μένοντας μακριά από τις οικογένειες τους με ό,τι συνεπάγεται αυτό…Έτσι ώστε κάποιοι άλλοι προχωρημένοι… συμπολίτες μας να έχουν τον χρόνο και την πολυτέλεια για συμπεράσματα και σκέψεις εκ του ασφαλούς και να προωθούν τις ηλίθιες σκέψεις τους για το καλό της χώρας ενώ το μόνο κρυφό καλό που έχουν άλλα δεν το αναγνωρίζουν είναι το προσωπικό τους συμφέρον. Το γεγονός ότι αυτοί βλέπουν το δέντρο ΜΟΝΟ την ημέρα και το βλέπουν πράσινο, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κάποιοι άλλοι που βλέπουν το δέντρο και την ημέρα και την νύχτα και από κοντά και από μακριά και από μπρος και από πίσω πίσω.
Μια μέρα πόλεμος αν γίνει όλοι αυτοί οι προχωρημένοι συμπολίτες μας θα γκρεμιστούν μαζί με τις προχωρημένες τους σκέψεις σαν τραπουλόχαρτα. Όχι Σταυρό ΔΕΝ θα βγάλουν από την σημαία, αλλά μετάνοιες θα κάνουν για να μείνουν ζωντανοί εκείνη την μια μέρα του πολέμου. Ναι, χρειάζεται σε αυτόν τον τόπο λίγες μέρες πόλεμο. Θα είναι ένα καλό χαστούκι για όλους μας, ώστε να ξυπνήσουμε και να κάνουμε επιτέλους το αυτονόητο και ο καθένας αυτό που πρέπει να κάνει. ΌΧΙ ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ούτε Θεό ούτε άνθρωπο γι΄ αυτό που είπα. Να φοβάται καλύτερα αυτός που αποδέχεται τα πράγματα ως έχουν και με τους χιλιάδες έμμεσους και άμεσους νεκρούς από την κρίση. Να φοβάται για τα παιδιά που διώξαμε από την χώρα και για άλλα τόσα που θα φύγουν, να φοβάται κάποιος τον εαυτό του και την ψυχική υγεία των παιδιών του.
Έχει πολλά περισσότερα να φοβάται κάποιος παρά έναν πόλεμο λίγων ημερών. Έτσι και αλλιώς όσοι αντιδράτε με αυτό που λέω και όσο και αν το πιστεύω ή όχι αυτό που λέω, λίγο σημασία έχει μιας και δεν βλέπω άλλη ΔΙΕΞΟΔΟ σε αυτό το πολυσύνθετο χάος και φοβάμαι ότι ο ΙΔΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΘΑ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ. Όποιος αρνείται το παραπάνω, να φροντίσει από σήμερα κιόλας να γίνει και να συμπεριφερθεί ΛΙΓΟ καθώς πρέπει και προς κάθε κατεύθυνση στην καθημερινότητα του και να πάψει να βλέπει τόσο πολύ το ατομικό του συμφέρον. Έχουμε ξεπεράσει κάθε όριο και αγνοούμε ακόμα και το μέλλον των παιδιών μας.
Να θυμούνται κάποιοι ότι θα υπάρχουν άτομα τα οποία θα υπομένουν αδιαμαρτύρητα να τιμωρηθούν για τα λάθη κάποιων άλλων και τα οποία άτομα δεν είναι παιδάκια για να αποφεύγουν τις ευθύνες τους, αλλά είναι οι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ καπετάνιοι αυτής της χώρας και οι οποίοι μια φορά θα χρειαστεί σε άγνωστο χρόνο και θα είναι αυτοί οι τυχεροί – άτυχοι οι οποίοι και θα γράψουν την ιστορία, ώστε να την χαίρονται οι φλώροι και οι προδότες! Και για να μην προσβάλω τους φλώρους και τους προδότες, απευθύνομαι στους συνειδητά φλώρους και προδότες.
Προσπάθησα να θυμίσω μια μόνο μέρα από από τις πολλές μέρες που και πάλι δεν τα κατάφερα να την περιγράψω σωστά εκείνη την ημέρα όπως την ζήσαμε, αλλά τέλος πάντων είναι μια τροφή για σκέψη και υπενθύμιση αυτής της ανάμνησης όπως την βιώσαμε εμείς από τον πρώτο λόχο. 1Μ.ΑΛ.