Κατά βάθος όλοι ξέρουμε πότε είμαστε στον «σωστό δρόμο». Νιώθουμε μια γαλήνη, μια ηρεμία όταν υλοποιούμε τις επιθυμίες μας ή τουλάχιστον όταν προσπαθούμε για αυτό. Ακόμα καλύτερα, όταν δυσπιστούμε στις μαγικές συνταγές και στις εύκολες λύσεις γιατί μέσα μας γνωρίζουμε ότι η πιο μακρινή διαδρομή είναι αυτή που θα μας γυρίσει με ασφάλεια στο σπίτι. Εχουμε όμως έναν σαμποτέρ σε αυτήν την πορεία: τη συνήθεια, που μας εμποδίζει από το να ανακαλύψουμε νέα μονοπάτια και να γίνουμε πιο δεκτικοί σε νέες οπτικές, σε νέες τοποθετήσεις. Αν εγκαταλείψουμε την παθητικότητά μας και δεχτούμε ότι εμείς οι ίδιοι μπορούμε να επιφέρουμε την αλλαγή επενεργώντας πάνω στα πράγματα, θα καταφέρουμε να διαμορφώσουμε μια πραγματικότητα που μας ωφελεί, αφού είμαστε οι βασικοί υπεύθυνοι για οτιδήποτε μας συμβαίνει.
Για να εξασφαλίσουμε ότι είμαστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, έχει αξία να κάνουμε στον εαυτό μας τις παρακάτω ερωτήσεις:
Είμαι αρκετά παροντικός;
Το παρελθόν και το μέλλον είναι δυο φανταστικοί κόσμοι. Το παρελθόν είναι μια ανάμνηση και το μέλλον ένα σχέδιο. Απολαμβάνω λοιπόν το παρόν, βουτάω στο εδώ και τώρα!
Μαθαίνω από τα σφάλματά μου;
Αποφεύγω να εκλογικεύω τα λάθη μου, θα με απομακρύνουν από το να πάρω τα μαθήματά μου. Τα παραδέχομαι, τα νομιμοποιώ και τα χρησιμοποιώ ως σκαλοπάτι για την εξέλιξή μου.
Ξέρω τι είναι αυτό που μου φταίει;
Για να μπορέσω να ενεργήσω πάνω σε κάτι, θα πρέπει πρώτα να το προσδιορίσω, να το κωδικοποιήσω. Διαφορετικά, δεν θα μπορέσω ούτε να το ελέγξω ούτε να επιδράσω πάνω του.
Εχω συνείδηση της εσωτερικής μου δύναμης;
Το να ονειροβατώ είναι βέβαιο πως δεν αυξάνει τις πιθανότητές μου να πετύχω όσα επιθυμώ. Το να συνειδητοποιήσω όμως ότι κάθε μου ενέργεια μπορεί να πυροδοτήσει μια σειρά αλλαγών και να αναλάβω δράση, τις αυξάνει άρδην.
Ξέρω τι θέλω;
Φροντίζω να είμαι ευθυγραμμισμένος με τις ανάγκες μου, τους στόχους και τα όνειρά μου. Δεν εφησυχάζω. Διαμορφώνω την ταυτότητά μου με βάση το δικό μου αξιακό σύστημα και στέκομαι με δυσπιστία απέναντι σε κανόνες που δεν με εκφράζουν.
Εχω απαλλαγεί από περιττά βάρη;
Αναγνωρίζω την πολυτέλεια της ησυχίας και την αποζητώ. Δεν προσπαθώ να γεμίσω τη ζωή μου με άχρηστα πράγματα και δεν φοβάμαι να ξεφορτωθώ άχρηστα φορτία.
Αγαπώ αρκετά τον εαυτό μου;
Τρέφω το σώμα και το πνεύμα μου και ενδυναμώνομαι τόσο σωματικά όσο και πνευματικά. Ικανοποιώ τη δίψα μου για μάθηση, γεμίζω τα κενά μου και «με χτίζω» δουλεύοντας πάνω στους περιορισμούς μου.
Ανησυχώ για τα σωστά πράγματα;
Δημιουργώ δικά μου προβλήματα αφού, όσο ευαισθητοποιημένος και αν είμαι στις ανάγκες των άλλων, τα προβλήματά τους δεν με αφορούν. Εχω ακόμη ξεκαθαρίσει μέσα μου πως ο αριθμός των followers μου στο Ιnstagram δεν συμπεριλαμβάνεται στη λίστα με τους προβληματισμούς μου.
Ποντάρω στη χαρά;
Βασικό στοιχείο για να αποκτήσω την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου είναι να επιλέγω για συνοδοιπόρους ανθρώπους που με ανεβάζουν ψηλά, που προσθέτουν έμπνευση και αξία στη ζωή μου και πετάω μαζί τους. Διατηρώ το πάθος μου για τη ζωή, ξέρω ότι τον έλεγχο της ευτυχίας μου τον έχω μόνο εγώ και διατηρώ ψηλά τα επίπεδα του ενθουσιασμού μου.
Πόσο σίγουρος είμαι για τον εαυτό μου;
Κανείς δεν ένιωσε σίγουρος από τον καναπέ του. Εκτίθεμαι σε καινούργια ερεθίσματα για να ενισχύσω τα επίπεδα της αυτοπεποίθησής μου. Εισάγω νέες δεξιότητες στη ζωή μου και αναβαθμίζω τις προσδοκίες μου. Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να πραγματοποιήσει τα όνειρά του.
Αντί να κατασκευάζουμε μια κόλαση γύρω μας και μετά να θέλουμε να την κατοικήσουμε, δεν είναι καλύτερο να ακολουθήσουμε την παραίνεση του Καζαντζάκη; Να ζωγραφίσουμε με τα πινέλα και τα χρώματά μας τον δικό μας παράδεισο και να μπούμε μέσα;