Σαν σήμερα πριν από είκοσι χρόνια η Deutsche Bank ανακοίνωσε η συμφωνία που την μετέτρεψε στην μεγαλύτερα τράπεζα στον κόσμο, και σημάδεψε τη μοίρα της.
Η γερμανική τράπεζα πλήρωσε 10,1 δισ. δολάρια για την Bankers Trust, στην μεγαλύτερη ξένη εξαγορά αμερικανικής τράπεζας και μια κίνηση με την οποία ξεπέρασε την UBS και την Citigroup ώστε να γίνει η μεγαλύτερη, βάση ενεργητικού, τράπεζα του πλανήτη.
Ως ένα σημάδι του τι θα επακολουθούσε η Deutsche Bank δέσμευσε 400 εκατομμύρια δολάρια για μπόνους προκειμένου να διατηρήσει το προσωπικό της Bankers Trust. Κάποιοι έλαβαν 10 εκατομμύρια δολάρια ο καθένας. Από τότε κανένας ξένος οργανισμός δεν δέσμευσε περισσότερο κεφάλαιο στη Wall Street.
Κάποιες περιόδους κατά τη διάρκεια των δυο δεκαετιών η εξαγορά φαίνονταν να έχει αποδώσει. Πριν την κρίση με ένα ισολογισμό που ξεπερνούσε τον ανταγωνισμό και τραπεζίτες-σταρ οι οποίοι προσελκύονταν από την προθυμία της Deutsche Bank να πληρώσει περισσότερα απ’ ότι η υπόλοιπη αγορά, η τράπεζα κέρδισε εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια σε παράτολμες συναλλαγές παραγώγων. Ο trader Greg Lippmann έμεινε στην ιστορία μέσα από την ταινία «The Big Short» για το εντυπωσιακά επιτυχημένο στοίχημα κόντρα στην αμερικανική κτηματαγορά.
Πράγματι, καθώς οι αμερικανικές επενδυτικές τράπεζες μετακόμιζαν στο κέντρο του Μανχάταν, η Deutsche Bank ήταν η τελευταία τράπεζα στην καρδιά της αμερικανικής χρηματοπιστωτικής βιομηχανίας, η μόνη «εταιρεία της Wall Street» που πραγματικά δικαιολογούσε τον όρο.
Κι’ όμως, ήταν κυρίως μια οφθαλμαπάτη, ανοίγοντας το δρόμο για την αναστάτωση που συνεχίζεται σήμερα: έφοδοι της αστυνομίας, κεφαλαιακές ενισχύσεις, αναταραχή στο μάνατζμεντ.
Ο επί χρόνια τραπεζικός αναλυτής Mike Mayo που δούλεψε για την Deutsche Bank μεταξύ 2005 και 2007 δηλώνει: «είναι πάντα δύσκολο να κάνεις την εξαγορά μιας επενδυτικής τράπεζας να δουλέψει καθώς πρέπει να πληρώσεις δυο φορές, μια για την εταιρεία και μια για τους ανθρώπους της».
Μοιάζει ως η Deutsche Bank και οι επί μακρόν υποφέροντες μέτοχοι να πλήρωσαν πολύ περισσότερες φορές για την Bankers Trust, περιλαμβανομένων προστίμων αρκετών δισεκατομμυρίων δολαρίων για ένα εντυπωσιακό σερί περιφρόνησης των κανονισμών. «Η Deutsche Bank αντανακλά το τρίπτυχο του πόνου εξαιτίας μιας εξαγοράς, χαμένου μεριδίου και έλλειψης κεφαλαίου», λέει ο Mayo.
Η υπομονή και η σωφροσύνη, αυτές οι αρετές που συνδέονταν με την γερμανική οικονομική συμπεριφορά, αγνοήθηκαν. Αν η τράπεζα είχε διαχειριστεί τα κεφάλαια και έβαζε ασφαλέστερα στοιχήματα, αντί να σπεύσει να κατακτήσει τον κόσμο με την εξαγορά της Bankers Trust ίσως να ήταν σήμερα σε θέση να αποτελέσει τον παγκόσμιο τραπεζικό πρωταθλητή που λείπει στην Ευρώπη.
Με την αμερικανική συμφωνία, όμως, έριξε το ζάρι, το οποίο μετά χρησιμοποιήθηκε για να χάσει στοιχήματα. Είναι η τράπεζα που στην κυριολεξία ήλεγχε ένα καζίνο του Λας Βέγκας και δρούσε σαν τζογαδόρος (με γεμάτη πιστωτική κάρτα). Ηταν η τράπεζα τελευταίας καταφυγής του Ντόναλντ Τραμπ.
Μετά την κρίση του 2008, περήφανη που απέφυγε κυβερνητική διάσωση, η Deutsche Bank δεν ενεπλάκη με την περικοπή κόστους και την προστασία κεφαλαίων όπως πολλές άλλες τράπεζες. Δεν ασχολήθηκε με τους ισολογισμούς της που «καλλώπιζαν» κρυμμένα κόστη. Δεν ασχολήθηκε με το ότι οι κανόνες άλλαξαν.
Ακόμα και όταν ανακοίνωσε τη συμφωνία με την Bankers Trust το Νοέμβριο του 1998, ο τότε επικεφαλής της Deutsche Bank σχεδίαζε περισσότερα. «Οι μέτοχοί μας, αν η ιστορία είναι καλή, θα είναι παραπάνω από έτοιμοι να εισφέρουν περισσότερα χρήματα», είχε πει ο Rolf Breuer. Πράγματι, οι μέτοχοι προσέφεραν περισσότερα χρήματα αλλά για διάσωση όχι περαιτέρω επέκταση, πλήρωσαν για να καλύψουν κεφαλαιακές τρύπες.
Ακόμα και τώρα υπάρχει ελπίδα. Νέοι επενδυτές προσελκύονται από την άποψη ότι ο σκελετός της Deutsche Bank είναι υγιής και ότι εν τέλει ίσως υπάρξει αποφασιστικότητα να κοπεί η σάπια σάρκα. Με στροφή από το trading στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων ευρωπαϊκών πολυεθνικών θα υπάρχει μια επικερδής δραστηριότητα.
Ακόμα, όμως, και αν η Deutsche Bank ακολουθήσει τελικά τη συνετή πορεία, η γοητεία που της άσκησαν απρόβλεπτα και επικίνδυνα τμήματα της επενδυτικής τραπεζικής αποδείχτηκε κολοσσιαίο χάσιμο χρόνου, προσπάθειας και χρημάτων.
του Tom Braithwaite
ΠΗΓΗ