Ο Δίας ή Ζεύς γιός του Κρόνου και της Ρέας ήταν ο μέγιστος θεός του αρχαιοελληνικού δωδεκάθεου ο πατέρας θεών και ανθρώπων, εκτός απο την επίσημη σύζυγο του Ήρα αναφέρονται πληθώρα απο γυναίκες και ερωμένες με τις οποίες απέκτησε αμέτρητα παιδιά.
Ως σύζυγοι του Διός αναφέρονται οι παρακάτω:
1η ΜΗΤΙΣ
ΜΗΤΙΣ = Η πονηριά, η καπατσοσύνη.
Αυτή επέτρεψε στον πρωτόγονο Άνθρωπο να επιβιώσει στην άγρια Φύση. Ο Άνθρωπος, ακόμη, δεν καλλιεργεί, δεν ζει σε οργανωμένες κοινωνίες.
Με αυτήν αποκτά το πρώτο τέκνο του, την ΑΘΗΝΑ (θεά της Σοφίας), μ` έναν τρόπο εξαιρετικά συμβολικό. Η ΜΗΤΙΣ είναι έγκυος στην Αθηνά, όταν ο Ζευςς την καταπίνει, εξ αιτίας χρησμού ότι κάποιο επόμενο τέκνο του, θα τον ανατρέψει-καταστρέψει.
Η Μήτις παρέμεινε μόνιμα στην κοιλιά του ενώ η ΑΘΗΝΑ εξήλθε αργότερα από το κεφάλι του.
Συμβολισμός: Η Πονηριά (Πανουργιά) «χωνεύεται» (εξελίσσεται) και αν και παραμένει (δεν χάνεται),«μεταλλάσσεται» σε ΣΟΦΙΑ.
ΣΟΦΙΑ = σύνδεση της γνώσης με την εμπειρία, η σφαιρική κρίση, η αντίληψις καταστάσεων και γεγονότων.
Αν παραμείνει μόνον «πονηριά», θα καταστρέψει τον φορέα της.
2η ΘΕΜΙΣ
ΘΕΜΙΣ = Αυτό που έχει τεθεί (τίθημι), αυτό που ισχύει.
Εδώ εμφανίζεται η «Δικαιοσύνη», ο Άνθρωπος δημιουργεί «κοινωνίες» με κανόνες δικαιοσύνης.
Με τις κόρες τους, τις ΩΡΕΣ (= Εποχές) και τις ΜΟΙΡΕΣ (= μοιρασιά, μερίδιο), δηλώνεται ότι ο Άνθρωπος, αρχίζει να οργανώνει την ζωή του ανάλογα με τις εποχές και ν` αντιλαμβάνεται ότι λαμβάνει «μερίδιο» ανάλογα με τις πράξεις του (και όχι με βάση το «πεπρωμένο» του).
Ο Άνθρωπος δεν έχει «πεπρωμένο». Το δημιουργεί μόνος του με τις πράξεις του και τις παραλείψεις του. «Αιτία ελομένου Θεός αναίτιος» = Ο Θεός είναι αναίτιος για ό,τι (με ελεύθερη βούληση) επιλέγει ο Άνθρωπος.
3η ΕΥΡΥΝΟΜΗ
ΕΥΡΥΝΟΜΗ = Εύρος + Νόμος (οι νόμοι διευρύνονται).
Εμφανίζεται το ΚΑΛΛΟΣ, ο θαυμασμός της μορφής (ευμορφία, ομορφιά).
Ο Άνθρωπος ξεπερνά την ζωώδη σεξουαλική ικανοποίηση και αρχίζει να θαυμάζει τα φυσικά προσόντα κάθε ατόμου αλλά και της Φύσεως.
Οι κόρες τους, οι 3 ΧΑΡΙΤΕΣ (ΑΓΛΑΪΑ, ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ, ΘΑΛΕΙΑ):
ΑΓΛΑΪΑ = φωτεινή, λαμπερή.
ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ = η έχουσα καλή φρόνηση.
ΘΑΛΕΙΑ = η δροσιά.
Δηλώνουν την νέα κατάσταση στην εξέλιξη του Ανθρώπου.
4η ΔΗΜΗΤΡΑ
ΔΗΜΗΤΡΑ = Η Μήτρα Γη, η Μητέρα Γη.
Έχουμε την κατανόηση των καιρικών φαινομένων, την καλλιέργεια της γης, την εξέλιξη του Ανθρώπου και την μόνιμη εγκατάστασή του σε εδάφη που του εξασφάλιζαν την διατροφή του.
Με την κόρη του «ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ» δηλώνεται η περιοδική γονιμότητα της γης, που επιτρέπει την επιβίωση (θεά των καρπών της γης).
Ζευς με κέρατα κριού-έκθεση Beim Zeus-στο Kempten-2016
Ζευς με κέρατα κριού-έκθεση Beim Zeus-στο Kempten-2016
5η ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ
ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ = Η σύνδεση παρελθόντος και παρόντος.
Οι Λαοί αρχίζουν να καταγράφουν την μνήμη τους, δημιουργία της ιστορίας.
Με τις κόρες του απ’ αυτήν, τις 9 ΜΟΥΣΕΣ:
Κλειώ (Ιστορία),
Ευτέρπη (Λυρική Ποίηση),
Θάλεια (Κωμωδία),
Μελπομένη (Τραγωδία),
Τερψιχόρη (Χορός),
Ερατώ (Ερωτική Ποίηση),
Πολυμνία (Θρησκ. Ποίηση),
Ουρανία (Αστρονομία),
Καλλιόπη (Έπος).
ο Άνθρωπος δημιουργεί την ποίηση, το θέατρο (τραγωδία – κωμωδία), την ζωγραφική, την μουσική, τον χορό, την αστρονομία, τις τέχνες.
Κι αυτό, αμέσως μετά την καλλιέργεια της Γης!
6η ΜΑΙΑ
ΜΑΙΑ = Σοφή γυναίκα (ρ. μάω = ερευνώ, ζητώ να μάθω εις βάθος).
Εμφάνιση της ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ. Με την ΜΑΙΑ γεννά τον ΕΡΜΗ (ΕΡΜΙΑ), προστάτη της διανοήσεως των γραμμάτων των επιστημών, του εμπορίου, της επικοινωνίας, δηλαδή προστάτη όλων όσων είχαν προηγουμένως εμφανισθεί.
ΕΡΜΙΑΣ από το ειρμός (= σύνδεση) + Μα (Μαία) + ίας (αέναος κίνηση).
7η ΗΡΑ
ΗΡΑ = αναγραμματισμός του ΑΗΡ. Ενώνει και (συν)εξουσιάζει τον ουράνιο κόσμο με τον γήινο.
Η ΕΠΙΣΗΜΗ σύζυγος στο Δωδεκάθεο.
Σηματοδοτεί την μητρότητα, την οικογενειακή ζωή, τον έγγαμο βίο, την γονιμότητα, την «ουσία» που απαιτεί η εξέλιξη των πάντων.
Τέκνα τους η ΕΙΛΕΙΘΥΑ (έλευσις, γέννηση), η ΗΒΗ (νεότης), ο ΑΡΗΣ (πόλεμος -καταστροφή) = ο κύκλος της ζωής εκείνα τα χρόνια.
ΟΛΕΣ οι άλλες θηλυκές οντότητες, ήταν ερωμένες.
Προφανώς όχι τυχαία, όπως φαίνεται από τα προηγούμενα, και μάλλον πρέπει να υποδηλώνει την περαιτέρω διαδικασία διαμορφώσεως του ΕΛΛΟΓΟΥ ΟΝΤΟΣ, που ονομάσθηκε ΑΝΘΡΩΠΟΣ (= «α θρώσκει ά ώποπε», δηλαδή αυτός που κρίνει αυτά που του συμβαίνουν και τροποποιεί ανάλογα τις αποφάσεις του και τις πράξεις του.