Ένας αστυνομικός που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του απέστειλε στην Πρωτοβουλία Αστυνομικών το κείμενο που ακολουθεί.
Μία από τις μεγαλύτερες προβληματικές περιοχές των συνθηκών εργασίας στην Άμεση Δράση/Τμ. Περιπολικών, είναι το γεγονός πως δεν υπάρχει συγκεκριμένος συνεργάτης-ταίρι κατά την εκτέλεση της υπηρεσίας, παρά μόνο για τους «παλιούς» προνομιούχους. Ειδικά για τους νεοεισερχόμενους (και ακόμα περισσότερο για τους νεοσύλλεκτους) στην συγκεκριμένη υπηρεσία, επικρατεί ένας άτυπος κανόνας ότι ο «παλιός» διαλέγει το ταίρι του και όχι οι επικρατούσες υπηρεσιακές ανάγκες. Όμως ακόμα και έτσι, υπό την παράδοξη αυτή συνθήκη, παρατηρείται κατ’ αποκλειστικότητα το φαινόμενο ο νεοεισερχόμενους αστυνομικός να χρησιμοποιείται εν τέλει στα ρεπό ή στις άδειες των υπολοίπων «παλαιών» συναδέλφων (που έχουν ήδη ταίρι) και όχι ως συνεργάτης υπό δοκιμή από συναδέλφους οι οποίοι όχι μόνο δεν έχουν σταθερό ταίρι, αλλά βρίσκονται και σε αναζήτηση αυτού. Τελικώς διερωτώμαι, αν δεν υπάρχει πραγματική ανάγκη για επιπλέον προσωπικό, για ποιο λόγο μετατίθενται οι συνάδελφοι με το έτσι θέλω των υψηλά ιστάμενων με το πρόσχημα λόγου των «υπηρεσιακών αναγκών» και χωρίς να ληφθεί υπόψη η πραγματική επιθυμία των υπηρετούντων αστυνομικών? Ή πάλι εάν υπάρχουν όντως πραγματικές υπηρεσιακές ανάγκες (Π.χ. ρεπό, άδειες, ασθένειες κλπ) γατί δεν τις επωμίζονται όλοι οι αστυνομικοί υπάλληλοι ισόποσα και αδιακρίτως?
Στον ίδιο άξονα κυμαίνεται και η διαλογή τομέα ευθύνης ως προς τη λήψη των καθηκόντων τους. Το άβατο ορισμένων τομέων «χρυσωρυχείων» από τους αυτοαποκαλούμενους «παλιούς» προκαλεί τη συσσώρευση όλων των υπόλοιπων συναδέλφων στις εξαιρετικά προβληματικές και όπως τις αποκαλούν «Β κατηγορίας» περιοχές. Όμως ακόμα και έτσι, το πρόβλημα δεν σταματάει εδώ. Η συνεχής εναλλαγή τομέα ευθύνης καθιστά δύσκολη την επαγγελματική αυτοδιάθεση του αστυνομικού καθώς αδυνατεί ο ίδιος να απομνημονεύσει και τελικώς να γνωρίσει τα ιδιάζοντα χαρακτηριστικά της εκάστοτε περιοχής όπως οι οδοί και κεντρικές αρτηρίες αυτής, οι ευπαθείς στόχοι κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής, θρησκευτικής σημασίας καθώς και των εν γένει παθογενειών της. Πολλώ δε μάλλον τη διαχείριση όλων αυτών σε επιτακτικές ανάγκες καταδίωξης, διάσωσης και άλλων επειγουσών καταστάσεων άμεσης απόκρισης.
Ακόμη ένα προβληματικό φαινόμενο είναι το γεγονός πως στη μέση χρονική διάρκεια της βάρδιας του, ο υπηρετών αστυνομικός λαμβάνει γνώση, από τη γραμματεία του, για το ταίρι, τον τομέα ευθύνης και τον όρχο λήψης οχήματος για την εκτέλεση της αυριανής του υπηρεσίας, η οποία μπορεί να είναι οποιαδήποτε περιοχή εντός νομού Αττικής. Από Καπανδρίτι μέχρι Πέραμα και από Ελευσίνα έως το Λαύριο, δημιουργούνται συνεχώς άσκοπες μετακινήσεις του αστυνομικού προσωπικού προς τον πλησιέστερο όρχο του εκάστοτε κάθε φορά τομέα ευθύνης τους, προκειμένου να αναλάβουν υπηρεσία, ενώ την ίδια στιγμή στην ομάδα ΔΙ.ΑΣ. (η οποία υπάγεται και αυτή στην Άμεση Δράση) οι περιοχές ευθύνης του εκάστοτε αστυνομικού διακρίνονται αποκλειστικά και μόνο ανά την αστυνομική διεύθυνση στην οποία ανήκει. Αυτό σημαίνει ότι ένας αστυνομικός που υπηρετεί στην ομάδα ΔΙ.ΑΣ. και ανήκει, λόγου χάρη, στη διεύθυνση του κέντρου Αθηνών, θα λάβει δίκυκλο όχημα από τον πλησιέστερο όρχο στο κέντρο των Αθηνών και θα διεκπεραιώσει την υπηρεσία του εντός των περιοχών που οριοθετούν το κέντρο των Αθηνών (ανάλογα και με τις ισχύουσες βέβαια υπηρεσιακές ανάγκες) και όχι σε κάποια περιοχή εκτός αυτού όπως π.χ. ο Πειραιάς, τα Δυτικά προάστια, Βόρεια, Νότια κ.ο.κ. πράγμα που προκαλείται κατά κόρον στο τμήμα των περιπολικών παίρνοντας τιμωρητικό χαρακτήρα, ανάλογα και με τη διεύθυνση μόνιμης κατοικίας του εκάστοτε αστυνομικού.
Ως προς το οικονομικό σκέλος, επικρατεί ομοίως ένας παγιωμένος εθιμικό κανόνας, αυτός της προσωπικής συντήρησης και επισκευής του περιπολικού αυτοκινήτου από τον υπόχρεο αστυνομικό υπάλληλο.
«Αν θες να εξυπηρετείσαι ώστε να δουλεύεις σταθερά στον τομέα σου και με το ταίρι της επιλογής σου, θα αναλάβεις το κόστος συντήρησης και επισκευής των υλικών ζημιών του οχήματος που θα σου χρεώσουμε»
Γεγονός που φέρνει σε πραγματικό τέλμα τον αστυνομικό όποια απόφαση και αν λάβει. Είτε θα επωμιστεί οικονομικά τις προκληθείσες υλικές ζημίες, το κόστος συντήρησης και τις επισκευές από φυσιολογική φθορά ( αλλαγή ελαστικών, λάδια, φίλτρα, κλπ) και θα έχει το κεφάλι του ήσυχο ως προς τις εργασιακές συνθήκες (παρόλο που τα οχήματα είναι εξ ολοκλήρου ασφαλισμένα από το δημόσιο για τέτοιου είδους ζητήματα) είτε που θα επιλέξει την αξιοπρέπεια μέχρις ότου η διέλευση του υπηρεσιακού χρόνου να «σπάσει» οποιαδήποτε ηθική πυξίδα προσπαθεί όλα αυτά τα χρόνια να προστατεύσει ως στάση ζωής.
Μπορεί η ανυποληψία της «ελίτ των παλιών» να δημιουργήσει κίνητρο για σταθερές ασφαλείς και δίκαιες συνθήκες εργασίας σε έναν επαγγελματία αστυνομικό? Και αν όχι, πόσο θα αντέξει κανείς την κατάχρηση των παλιών «καλών» καιρών, του ασύλου, του στίγματος και του επαγγελματικού αποκλεισμού σε βάρος του?
Ένας αστυνομικός