Ο Ντέιβ Χολμς είναι σεναριογράφος, παραγωγός, ηθοποιός και γενικότερα, άνθρωπος της τηλεόρασης. Ταυτόχρονα είναι ερασιτέχνης δρομέας. Τις προηγούμενες ημέρες έτρεξε και μάλιστα με εξαιρετική παρουσία στον Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης στον οποίο και πήρε μέρος.
Ο Χολμς έγραψε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο στο runnersworld.com στο οποίο αναφέρθηκε στην καλοκαιρινή του προετοιμασία, η οποία μοιάζει αρκετά με αυτή που κάνουν οι δρομείς για τον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας, αφού ο μαραθώνιος της Νέας Υόρκης γίνεται λίγες ημέρες νωρίτερα.
Το κείμενό του αναλυτικά:
«Φέτος έτρεξα τον δεύτερο Μαραθώνιό μου στην Νέα Υόρκη. Η αλήθεια είναι πως μόνο καλά λόγια μπορώ να πω για τους φθινοπωρινούς μαραθώνιους. Από τη μία, είναι η πιο εμπνευσμένη, προκλητική και ενθουσιώδης ευκαιρία να καταστρέψετε ολόκληρο το καλοκαίρι σας. Από την άλλη θα περάσετε τη γραμμή τερματισμού με μια αίσθηση ολοκλήρωσης που ποτέ δεν είχατε φανταστεί. Θα φορέσετε το μετάλλιο και θα νιώσετε μια πρωτόγνωρη περηφάνια. Θα αποκτήσετε αναμνήσεις και θα βιώσετε ιστορίες που θα τις λέτε για μια ζωή. Θα σας μείνουν φωτογραφίες του εαυτού όπου θα μοιάζετε σαν να έχετε μόλις πέρασει από μια σκληρή ανάκριση.
Στα τέλη της άνοιξης, όταν ο καιρός θα έχει αρχίσει να γίνεται ζεστός, κάθε Σάββατο ή Κυριακή θα ξυπνάτε νωρίτερα σε σχέση ακόμα και με τις καθημερινές που πηγαίνετε στη δουλειά σας, θα βάζετε τα παπούτσια σας και θα ξεκινάτε προπόνηση. Μία φορά την εβδομάδα, ο στόχος σας θα είναι να τρέξετε παραπάνω από το κανονικό και στη συνέχεια, εφόσον το έχετε καταφέρει, θα προσπαθείτε να τρέξετε μερικά χιλιόμετρα παραπάνω. Θα είναι μια αποστολή γύρω από την οποία θα περιστρέφεται ολόκληρη η εβδομάδα σας.
Είναι δύσκολο αλλά μου αρέσει. Μου άρεσε πάντα αυτή η διαδικασία και ποτέ δεν μου άρεσε παραπάνω από εκείνη την ημέρα που εξαιτίας της είχε καταστραφεί ένα ταξίδι μου στο Λονδίνο. Πρέπει να ξεκαθαρίσω εδώ ότι το Λονδίνο είναι η αγαπημένη μου πόλη στον πλανήτη. Είναι μια πόλη με τεράστια ιστορία, με μπόλικο πολιτισμό και γεμάτη ευκαιρίες να επισκεφθείς άπειρες παμπ. Ήμουν εκεί για το Φεστιβάλ Podcast του Λονδίνου, ανάμεσα σε πάρα πολλούς ραδιοτηλεοπτικούς οργανισμούς, συγγραφείς και δημιουργούς κόμικς από όλο τον κόσμο. Ήμουν με ανθρώπους που μου άρεσε να μιλάω μαζί τους κάθε βράδυ κάτι που όντως έκανα από το τελευταίο μου βράδυ στην πόλη όταν και έπρεπε ετοιμάσω τις βαλίτσες μου και να κοιμηθώ. Το επόμενο πρωί, ακολούθησα μια διαδρομή μέσα από τους δρόμους του Ανατολικού Λονδίνου και τους κοιτούσαμε μεγαγχολία.
Και μέσα σε περίπου 20 λεπτά κάτι μαγικό είχε συμβεί. Επειδή είχα κουραστεί να αποφεύγω τους περαστικούς με τους οποίους ερχόμουν πρόσωπο με πρόσωπο και ταυτόχρονα έπρεπε να έχω το μυαλό μου στο να μην με πατήσει κάποιο αμάξι, βγήκα από τον κεντρικό δρόμο. Και άρχισα να τρέχω για μερικά στενά κοιτώντας τμήματα της πόλης που ήδη ήξερα. Στη συνέχεια, άρχισα να εξερευνώ τα γειτονιές που δεν είχα δει ποτέ. Βρήκα μέρη που μόνο ένας ντόπιος θα γνώριζε και τελικά έφτασα στο Victoria Park, ένα πανέμορφο καταπράσινο χώρο όπου έτρεξα μαζί σε άλλους δρομείς, μερικοί από τους οποίους φαινόταν να έχουν μόλις βιώσει την ίδια εμπειρία με εμένα.
Έτσι, γνώρισα την αγαπημένη μου πόλη λίγο καλύτερα. Μπορεί να έχασα το ξενύχτι της προηγούμενης Παρασκευής, κάτι που αρχικά μετάνιωνα, αλλά τελικά κέρδισα ένα αξέχαστο πρωινό ως αντάλλαγμα.
Όταν γύρισα στις ΗΠΑ έκανα ακριβώς το ίδιο: ξεκίνησα να τρέχω σε μέρη του Λος Άντζελες που δεν τα ήξερα, μια πόλη που δεν μπορείς να την εξερευνήσεις με ευκολία μέσα από ένα αμάξι. Γνώρισα διάφορες γειτονιές του Λος Άντζελες, πήρα μια ιδέα για το πως ζουν οι άνθρωποι σε αυτές, έμαθα νέα πράγματα για το μέρος όπου ζω και απέφυγα διάφορες λάθος αποφάσεις που θα μπορούσα να έχω πάρει σε παρασκευάτικες βραδινές εξόδους.
Ναι, η προπόνηση για έναν μαραθώνιο θα σας αποσυντονίσει εντελώς, θα σας βγάλει έξω από το καθιερωμένο σας πρόγραμμα. Όμως αυτό γιατί είναι απαραίτητα κακό;».