Η Σοφία εξομολογείται με κυνικό τρόπο: “Κάθομαι στον… 70χρονο αναγκαστικά γιατί με ταΐζει”

Ξέρω πώς διαβάζοντας τον τίτλο ένας κοινός νους μένει άναυδος και σοκάρεται. Παρόλα αυτά όμως είναι γεγονός ότι δυστυχώς ή ευτυχώς αυτά συμβαίνουν στην καθημερινότητα

Ο λόγος όμως που αποφάσισα να δημοσιεύσω την ιστορία της Σοφίας είναι ο τρόπος που γράφει και η κυνικότητα της για το ότι ζει με τον ηλικιωμένο αυτόν άντρα μόνο και μόνο επειδή την συντηρεί με τα χρήματα του.

Πάμε να διαβάσουμε όμως όλη την ιστορία όπως μας την έστειλε αυτούσια στο email μας αλλά και την απάντηση που της δίνω για το πώς θα πρέπει να πράξει από εδώ και πέρα.

“Είμαι η Σοφία, 29 ετών από τη Θεσσαλονίκη. Έχω σπουδάσει νομική αλλά δεν την εξασκώ. Μέχρι τα 25 μου χρόνια δούλευα παράλληλα με τις σπουδές μου σε διάφορα μπαρ της πόλης, οπού κάποια στιγμή πριν 4 χρόνια γνώρισα έναν κύριο, επιχειρηματία, κατά 40 χρόνια μεγαλύτερο μου και από τότε είμαστε μαζί. Είναι μαζί μου τρυφερός και ενδιαφέρεται πάρα πολύ. Εδώ και 2 χρόνια ζούμε μαζί και μου έχει πει ότι θέλει να μου κάνει και παιδιά. Αυτό δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό βέβαια.”

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΔΩ

Τέλοσπαντων όμως. Ο λόγος που σου έστειλα όμως δεν είναι αυτός. Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν τα έχω καλά με τον εαυτό μου. Κάποιες φορές που κάθομαι και σκέφτομαι αισθάνομαι ότι αυτόν τον άνθρωπο απλά τον σιχαίνομαι και δεν θέλω ούτε να με αγγίζει  και έτσι συνευρίσκομαι κατά καιρούς με διάφορους συνομήλικους μου απλά και μόνο για να ικανοποιήσω τις ορμές μου.
Δυστυχώς όμως δεν τολμώ να τον χωρίσω διότι είναι τόσο ευκατάστατος που τα τελευταία 2 χρόνια που ζούμε μαζί μου προσφέρει τα πάντα. Μου έχει πάρει αυτοκίνητο πολυτελείας, μου δίνει όσα χρήματα θέλω για ψώνια και περιποίηση και φυσικά αυτό νομίζω ότι με έχει γλυκάνει λίγο.

Η αλήθεια είναι όμως ότι εγώ δεν αισθάνομαι τίποτα για αυτόν και ποτέ δεν αισθάνθηκα. Πολλές φορές σκέφτομαι να του πω να χωρίσουμε και να σηκωθώ να φύγω αλλά μετά αλλάζω γνώμη και λέω πώς με όσα συνήθισα να έχω έτοιμα, θα μου κακοφάνει να αρχίσω να δουλεύω ξανά για το μεροκάματο. Έτσι αναγκάζομαι να ζω μαζί του μόνο και μόνο για να με συντηρεί. Τι θα μου πρότεινες να κάνω; Ποια είναι η καλύτερη επιλογή για μένα;