To καλοκαίρι δεν μεταφράζεται μόνο σε διακοπές, θάλασσα και εκδρομές. Συνεπάγεται ζέστη καθ’όλη την διάρκεια των ανωτέρω, η οποία ειδικά στο αυτοκίνητο μπορεί να προκαλέσει μπόλικο εκνευρισμό. Τα όπλα οδηγού και επιβατών: κλιματισμός και ανοιχτά παράθυρα.
Η δεύτερη λύση, βέβαια, έχει αρκετά περιορισμένο φάσμα απόδοσης. Στις ταχύτητες πόλης δεν υπάρχει αρκετό ρεύμα αέρα για να δροσίζει την καμπίνα. Σε αυτές της εθνικής, αντίθετα, δημιουργείται τόσο που και την κατανάλωση ανεβάζει, και ενοχλητικό στην οδήγηση γίνεται. Υπάρχουν αρκετοί, ωστόσο, που ακόμα κι έτσι επιλέγουν να μην ενεργοποιούν τον κλιματισμό, θεωρώντας πως εξοικονομούν καύσιμο. Για τους άτυχους που οδηγούν αυτοκίνητα παλαιότερης εποχής, δίχως το προνόμιο air condition, αναγκαστικά τα ανοιχτά παράθυρα είναι μονόδρομος. Κάπως έτσι, ανακαλύφθηκε μια «παράκαμψη» των ζητημάτων που δημιουργούν τα μπροστά ανοιχτά παράθυρα. Η οποία, ωστόσο, δυνητικά δημιουργεί ακόμα περισσότερα.
Προκειμένου να αντιπαρέλθουν την μετωπική «σύγκρουση» με τον άνεμο, πολλοί οδηγοί ανοίγουν μόνο τα πίσω παράθυρα. Κάποιες παλιές «γνωματεύσεις» έδιναν και υπόβαθρο αεροδυναμικής αποδοτικότητας σε αυτή την πρακτική: ο αέρας διανύει περισσότερη απόσταση μέχρι τα πίσω παράθυρα, οπότε ομαλοποιείται σε μεγαλύτερο βαθμό από το αμάξωμα και τα κλειστά εμπρός και δεν προκαλεί τις ίδιες αναταράξεις. Μια άποψη που ενισχύονταν από κάποια μοντέλα, που είχαν μικρότερα παράθυρα πίσω από εμπρός, οπότε πράγματι δημιουργούσαν σχετικά μικρότερη αεροδυναμική αντίσταση.
Για τον οδηγό, βέβαια, η ληφθείσα αίσθηση είναι πολύ απλούστερη: ο αέρας δεν τον χτυπάει κατάμουτρα και το εσωτερικό δροσίζεται. Άρα το άνοιγμα των πίσω παραθύρων, είναι το αντίμετρο του κλιματισμού. Μόνο που κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν ισχύει, αλλά μπορεί να προκαλέσει μεγάλο πονοκέφαλο. Κυριολεκτικά.
Αν φυσήξετε στο στόμιο ενός μπουκαλιού, θα ακούσετε έναν συνδυασμό έντονου βουητού με ανεπαίσθητο συριγμό, νιώθοντας τον αέρα να «γκελάρει» μερικώς και να επιστρέφει στο πρόσωπο. Η παραγωγή της αεροδυναμικής αυτής ηχούς μέσω του συντονισμού των κυμάτων του αέρα, ονομάζεται Φαινόμενο Helmholtz – εκ του Γερμανού φυσικού που το ανακάλυψε, Hermann von Helmholtz. Φανταστείτε, τώρα, του κεφάλι του οδηγού λίγο κάτω από το στόμιο του μπουκαλιού. Αυτό συμβαίνει στους εμπρός επιβάτες ενός αυτοκινήτου, που κινείται με ταχύτητες άνω των 60-80 χλμ./ώρα με ανοιχτά πίσω παράθυρα.
Θα το έχετε ακούσει όταν κατά λάθος κατεβάζετε τα πίσω αντί για τα εμπρός κρύσταλλα: ένας υπόκωφος βόμβος να γεμίζει το ακουστικό νεύρο, σε συνδυασμό με τις ριπές ανέμου στον αυχένα. Το φαινόμενο αυτό, αναλόγως ταχύτητας οχήματος, διάρκειας διαδρομής και ηλικίας οδηγού, μπορεί να προκαλέσει από πόνο στα αυτιά και το κεφάλι, μέχρι ημικρανία, ίλιγγο και σε ακραίες περιπτώσεις, λιποθυμία! Προφανώς δεν χρήζει περαιτέρω ανάλυσης το πόσο επικίνδυνα μπορεί να εξελιχθεί μια κατάσταση, με τον οδηγό εξουδετερωμένο. Ακόμα και τα πιο ήπια συμπτώματα, πάντως, αρκούν για να αποπροσανατολίσουν την προσοχή του ανθρώπου πίσω από το τιμόνι.
Οπότε αν έχουμε κλιματισμό, τον ενεργοποιούμε. Αν δεν υπάρχει, ανοίγουμε τον εξαερισμό του αυτοκίνητου και κατεβάζουμε τα παράθυρα «τόσο όσο».