Ο Wanger Zuleta και η σύζυγός του Maribel ζούσαν στο Μαρακαΐμπο της Βενεζουέλας. Παρότι δούλευαν και οι δύο, και μάλιστα διπλές βάρδιες, δεν κατάφερναν να συντηρήσουν την οικογένειά τους. Είχαν εργαστεί για 15 χρόνια ως τεχνικοί σε μια κρατική πετρελαϊκή εταιρεία, αλλά δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν το έλλειμμα τροφής και ιατρικής φροντίδας λόγω της πρόσφατης κρίσης στη Βενεζουέλα, ενώ οι τιμές είχαν εκτοξευτεί κατακόρυφα. Έτσι, πούλησαν ό,τι είχαν και δεν είχαν και αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το Μαρακαΐμπο.
«Είπα στη γυναίκα μου ότι αν μέναμε εδώ δεν θα επιβιώναμε, όντας μια εξαμελής οικογένεια», είπε ο Wanger στο NBC News. «Έτσι αποφασίσαμε να μετακομίσουμε στην Μπογκοτά». Δεν πρόκειται για ασυνήθιστη επιλογή: Σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες (UNHCR), αντίστοιχη διέξοδο έχουν αναζητήτησει γύρω στο ένα εκατομμύριο Βενεζολάνοι, που πλέον ζουν στην Κολομβία.
Με τις τελευταίες τους οικονομίες, οι Zuleta νοίκιασαν ένα δωμάτιο σε διαμέρισμα, και άρχισαν να πουλούν κομμάτια τυρί στους δρόμους. Κάθε μέρα στις 4:00 το πρωί, ο Wanger ‘τζούνιορ’ πήγαινε με τους γονείς του σε έναν φούρνο, για να αγοράσουν το τυρί που θα πουλούσαν αργότερα. Η αδερφή του Natalie έμενε πίσω για να προσέχει τα μικρότερα αδέρφια τους. Χάρη σε αυτή την «ομαδική δουλειά», η οικογένεια κατάφερε να επιβιώσει και να ξεκινήσει να αποταμιεύει για σχολικά δίδακτρα.
Τα μυστικά φιλοδωρήματα
Κάποια στιγμή, χωρίς να το πει στους γονείς του, ο μικρός Wanger άρχισε να μαζεύει τα υποτυπώδη φιλοδωρήματα από την πώληση του τυριού, για να μπορέσει να ταΐζει ένα αδέσποτο σκυλάκι, τη Shana. Αυτή η απροσδόκητη γνωριμία και σχέση αγάπης έμελλε να αλλάξει την τύχη ολόκληρης της ξεριζωμένης οικογένειας.
Μεταξύ του αγοριού και του σκύλου δημιουργήθηκε ένα πολύ ξεχωριστό δέσιμο. Έτσι, μια μέρα ο μικρός έφερε τη σκυλίτσα στο σπίτι, δηλώνοντας ότι θέλει να την κρατήσουν μαζί τους. Ο μπαμπάς Wanger δέχτηκε κάπως απρόθυμα, αφού ήδη ζούσαν 6 άτομα σε ένα δωμάτιο με δύο στρώματα. Όπως ήταν αναμενόμενο, το επόμενο πρωί ο σπιτονοικοκύρης είπε ότι το σκυλί έπρεπε να φύγει.
Ο μικρός Wanger πήρε τη Shana μαζί του στη δουλειά, αλλά ήταν στενοχωρημένος κι έκλαιγε όλη μέρα, αφού θα υποχρεωνόταν να αφήσει την τετράποδη φίλη του στον δρόμο.
Αργότερα, όμως, μια από τις τακτικές πελάτισσες του φούρνου άκουσε την ιστορία και ζήτησε τον τηλεφωνικό αριθμό τού πατέρα τού μικρού. Η Isabella Ruiz, που αγαπά πολύ τα σκυλιά, τηλεφώνησε στον κ. Zuleta και του είπε πως θα αναλάμβανε εκείνη τη Shana. Συμφώνησαν να περάσει με τον πατέρα της να πάρουν το ζώο.
Όταν, όμως, οι κυνόφιλοι πατέρας και κόρη πήγαν να παραλάβουν τη σκυλίτσα, ο μικρός Wanger την κρατούσε κλαίγοντας και δεν ήθελε να την αφήσει να φύγει. Ο πατέρας τού αγοριού προσπάθησε να το παρηγορήσει, εξηγώντας του πως ήταν για το καλό τού ζώου. Όταν, όμως, σήκωσε το βλέμμα από το παιδί του, είδε ότι έκλαιγαν και η Isabella και ο πατέρας της ο Hernando…
Ο Hernando Ruiz, που είναι συνιδιοκτήτης ενός ιδιωτικού σχολείου, προσκάλεσε τον κ. Zuleta και τον γιο του να πιουν ένα ρόφημα και ρώτησε τι θα μπορούσε να κάνει για να τους βοηθήσει. Ο Zuleta τού μίλησε για την κατάστασή τους, για τις προσπάθειές τους και για την έγνοια τού ίδιου και της γυναίκας του να βοηθήσουν περισσότερο τα παιδιά τους και να τους προσφέρουν μια αξιοπρεπή μόρφωση. Αργότερα οι Zuleta και οι Ruiz χαιρετήθηκαν και επέστρεψαν στα σπίτια τους. Οι Zuleta είχαν τουλάχιστον την ανακούφιση πως όντως είχε βρεθεί ένα καλό σπιτικό για τη Shana.
Δυο μέρες αργότερα ο Ruiz τηλεφώνησε στον Zuleta και του πρόσφερε μια θέση σταθερής εργασίας, προτείνοντάς του να γίνει διευθυντής της φάρμας στο ιδιωτικό σχολείο τού οποίου ήταν συνιδιοκτήτης. Ο Zuleta δεν είχε εμπειρία στον τομέα, αλλά ήταν πρόθυμος να μάθει, κι έτσι δέχτηκε με ενθουσιασμό.
Όμως το γούρι που έφερε στην οικογένεια η αγάπη του μικρού Wanger για τη Shana δεν σταμάτησε εκεί.
Την άλλη ημέρα ο Ruiz πήγε τον Zuleta με το αυτοκίνητο στο σχολείο, και του έδειξε εκεί κοντά ένα σπίτι που θα μπορούσε να νοικιάσει, ώστε και να βρίσκεται κοντά στη νέα του δουλειά, και να μπορεί η οικογένειά του να κρατήσει τη Shana.
Η οικογένεια Zuleta άφησε το δωμάτιο στο οποίο ζούσε (στοιβαγμένη) στην πόλη και επανενώθηκε με τη Shana στην εξοχή, όπου ο μικρός Wanger απολαμβάνει τη ζωοφιλία του στο έπακρο, αφού έχει πλέον όχι μόνο την αγαπημένη του σκυλίτσα, αλλά και κότες κι έναν κόκορα, και συμμετέχει στη φροντίδα των ζώων τής φάρμας.
Φυσικά, δεν είναι όλα ρόδινα. Η οικογένεια Zuleta, όπως και τόσες άλλες, παραμένει ξεριζωμένη. Για παράδειγμα, η μητέρα τού κ. Zuleta είναι άρρωστη στη Βενεζουέλα, αλλά, λόγω των γνωστών συνθηκών, ο γιός της δεν μπορεί να την επισκεφθεί για να τη βοηθήσει. Σίγουρα, όμως, η νέα ευκαιρία που ήρθε στη ζωή τους με αφετηρία την αγάπη του μικρού Wanger και της Shana, έδωσε στον Wanger και τη Maribel Zuleta ελπίδα για το μέλλον, καθώς και τη δυνατότητα να μαζέψουν αρκετά χρήματα για να στείλουν τα παιδιά τους σε ένα σχολείο στην καινούργια τους πόλη.
Με στοιχεία απ’ την La Stampa και το NBC News