Ο άνθρωπος ανέκαθεν ένιωθε την ανάγκη να γνωρίζει τι τον περιμένει στο μέλλον. Έτσι, όπως σήμερα τρέχει σε μάγισσες και χαρτορίχτρες, κάποτε – τουλάχιστον ο αρχαίος Έλληνας – πήγαινε στις ιέρειες των μαντείων για να μάθει τα μελλούμενα.
Μυρίζω το… μέλλον
Όπως καταγράφει στο βιβλίο του «Λέξεις και φράσεις παροιμιώδεις» ο Τάκης Νατσούλης, οι ιέρειες λειτουργούσαν ως εξής: Παρασκεύαζαν ένα υγρό, το οποίο περιείχε δαφνέλαιο, βουτούσαν σε αυτό τα δάχτυλά τους και κατόπιν τα έφερναν στη μύτη τους. Ο λόγος ήταν να μυρίσουν το υγρό και να πέσουν σε κάποιο είδος καταληψίας, ώστε να μπορέσουν να κάνουν τις προβλέψεις τους. Από εκεί λοιπόν προέρχεται και η γνωστή φράση «θα μυρίσω τα νύχια μου» (τα δάχτυλα έγιναν νύχια, καθώς αυτά φαίνονταν να μυρίζουν οι ιέρειες), που τη λέμε ειρωνικά όταν δεν γνωρίζουμε μια απάντηση και πρέπει να τη μαντέψουμε.
Το λαγωνικό
Υπάρχει και άλλη μία εκδοχή για την προέλευση της εν λόγω φράσης. Αφορά το λαγωνικό, το οποίο όταν ιχνηλατεί με την μύτη στο χώμα, μοιάζει σαν να μυρίζει τα νύχια του. Αυτή θεωρεί ως πιο πιθανή ο Ν. Σαραντάκος, αφού για την αρχαία τελετουργική συνήθεια δεν υπάρχει καταγραφή ότι οι ιέρειες μύριζαν τα (βουτηγμένα στο υγρό) νύχια τους για να μαντέψουν, ούτε καταγράφεται κάποια σχετική αρχαία φράση.