Παλαιότερα, μόλις άκουγα τη λέξη «Ελαφόνησος», το μυαλό μου φανταζόταν ένα νησί γεμάτο ελάφια. Δεν έμοιαζαν με τα ελάφια που ζουν στα πυκνά δάση. Έμοιαζαν περισσότερο με αγριοκάτσικα, με σκληρή τρίχα και τραχύ δέρμα, μικρά κέρατα και άγριο βλέμμα. Δεν βοσκούσαν ανέμελα, έτρεχαν ωστόσο ελεύθερα σε απαλούς αμμόλοφους.
Την πρώτη φορά που έφτασα σε αυτό το μικρό νησί, πριν από πάρα πολλά χρόνια, μπορούσες όντως να πετύχεις αυτά τα αγριοκάτσικα στους αμμόλοφους του Σαρακήνικου, να τριγυρνούν χωρίς αφεντικά ανάμεσα και στις πιο πυκνοκατοικημένες «καβάντζες» των ελεύθερων κατασκηνωτών.
Αλλά όσο τα χρόνια περνούσαν κι ενώ τα καλοκαίρια συνέχιζαν να μας φέρνουν πάντα πίσω στο νησί, τα άγρια ζώα χάθηκαν, ο δρόμος από τον οικισμό προς τις παραλίες στρώθηκε με άσφαλτο και οι αμμόλοφοι ερήμωσαν από τις αυτοσχέδιες φωτιές των campers.
Όσο κι αν το «ελεύθερο» πνεύμα της κατασκήνωσης στο λιλιπούτειο αυτό νησί της Λακωνίας εξαντλήθηκε τα τελευταία χρόνια, τα αξιοθέατα και οι ομορφιές της Ελαφονήσου δεν χάθηκαν. Βρίσκονται εκεί για παλιούς και νέους επισκέπτες, περαστικούς νομάδες ή ευτυχισμένους νιόπαντρους που γιορτάζουν μια νέα αρχή πάνω στη χρυσή άμμο.
Βέβαια, όσο κι αν το «ελεύθερο» πνεύμα της κατασκήνωσης στο λιλιπούτειο αυτό νησί της Λακωνίας εξαντλήθηκε τα τελευταία χρόνια, τα αξιοθέατα και οι ομορφιές της Ελαφονήσου δεν χάθηκαν. Βρίσκονται εκεί για παλιούς και νέους επισκέπτες, περαστικούς νομάδες ή ευτυχισμένους νιόπαντρους που γιορτάζουν μια νέα αρχή πάνω στη χρυσή άμμο. Είναι μικρές και μεγάλες εικόνες, που αν και μπορούν να τοποθετηθούν σε έναν μικρό χάρτη, δημιουργούν ένα ονειρικό γεωγραφικό κολάζ από ετερόκλητες λεπτομέρειες
Γι’ αυτό, εάν έχεις επισκεφτεί το νησί μία φορά, την επόμενη που θα βρεθείς εκεί, με έναν μαγικό τρόπο, το κολάζ αυτό αλλάζει και οι λιγοστές γνωστές τοποθεσίες του αλλοιώνονται, σαν να αποκτούν νέο νόημα και σημασία.
Η θάλασσα είναι πάντα δίπλα σου. Ακόμη κι αν ζεις μέσα στην πόλη του νησιού. Την ακούς όπου κι αν είσαι. Τέσσερα μόλις χιλιόμετρα μακριά από τη βαβούρα της πολυκοσμίας, στη νότια πλευρά του νησιού, χωρισμένες από το ακρωτήρι Έλενα, απλώνονται δύο από τις ομορφότερες δίδυμες παραλίες της Μεσογείου, ο Σίμος και το Σαρακήνικο, που οι ντόπιοι αποκαλούν «Τσερατσίνικο». Χρυσές και απέραντες, χρωματισμένες από τιρκουάζ νερά και λουσμένες από πορφυρά ηλιοβασιλέματα. Το όλο σκηνικό και η αίσθηση μεταφράζονται σε μια μοναδική εμπειρία που πρέπει να τη ζήσεις για να καταλάβεις ακριβώς τι εννοώ.
Η Ελαφόνησος δεν έχει έντονη νυχτερινή ζωή. Εξάλλου κανείς απ’ όσους πηγαίνουν εκεί δεν ψάχνει κάτι τέτοιο.
Η απόσταση από τον οικισμό ως τις παραλίες είναι μικρή, η πρόσβαση γίνεται πλέον εύκολα με αυτοκίνητο και ο κανόνας λέει ότι όσο πιο νωρίς ξεκινήσεις, τόσο πιο κοντά στην παραλία θα βρεις να παρκάρεις. Βέβαια, η καλύτερη εναλλακτική λύση για να αποφύγεις την οδήγηση και τους ενοχλητικούς ποζεράδες με τα SUV είναι να πάρεις το καΐκι από τη Σκάλα, το μικρό, παλιό λιμάνι του νησιού. Θα σε αφήσει στα βράχια του Σίμου και θα σε γυρίσει πίσω αργά το απόγευμα.
Η Ελαφόνησος δεν έχει έντονη νυχτερινή ζωή. Άλλωστε κανένας απ’ όσους πηγαίνουν εκεί δεν ψάχνει κάτι τέτοιο. Η πόλη μοιάζει με μωσαϊκό από παραδοσιακά σπιτάκια με λευκές αυλές γεμάτες ζωηρά, πολύχρωμα λουλούδια. Στο τέλος κάθε μέρας οι παρέες μαζεύονται στις ταβέρνες της μικρής πόλης και η πιο καλή συμβουλή στο νησί λέει ότι οι πιο «απαιτητικές» παραγγελίες για φρέσκο ψάρι και ζουμερές αστακομακαρονάδες είναι καλό να δίνονται από το πρωί.
Στην Ελαφόνησο τα ενοικιαζόμενα δωμάτια και τα ξενοδοχεία είναι μετρημένα. Το οργανωμένο camping στον Σίμο είναι η καλύτερη επιλογή εάν θέλεις να ζήσεις την πραγματική μαγεία αυτού του τόπου. Γιατί το μεγαλύτερο πλεονέκτημα αυτής της επιλογής είναι πως όσες μέρες βρίσκεσαι εκεί, έχεις τη δυνατότητα να ξυπνάς το πρωί και να βουτάς κατευθείαν στη θάλασσα.
Και όταν έχεις πλέον χαλαρώσει και έχεις ζήσει μερικές ημέρες μακριά από τον πολιτισμό και το χάος της μεγαλούπολης, ένα πρωινό, εκεί που πίνεις τον καφέ σου, μπορεί να πετύχεις κι ένα αγριοκάτσικο να σου κλείνει πονηρά το μάτι.
Πηγή