To εύθραυστο αυτό ξύλινο κτήριο, σχεδόν στα πρόθυρα της κατάρρευσης, είναι το μεγαλύτερο ξύλινο κτήριο στην Ευρώπη και το δεύτερο μεγαλύτερο στον κόσμο. Βρίσκεται πάνω από ένα μικρό λόφο στο Büyükada, ένα μικρό νησί στα ανοικτά των ακτών της Κωνσταντινούπολης.
Το κτήριο γνωστό και ως Ορφανοτροφείο Ρομ, αρχικά είχε σχεδιαστεί για να λειτουργεί ως πολυτελές ξενοδοχείο και καζίνο. Ωστόσο, καθώς δεν μπορούσε να λάβει άδεια, το κτήριο μετατράπηκε σε ορφανοτροφείο. Λειτουργούσε για εξήντα χρόνια φροντίζοντας ορφανά παιδιά, ωστόσο από εκείνη τη στιγμή και έπειτα το κτήριο παραμελήθηκε και η δομή των 20.000 τετραγωνικών μέτρων βρίσκεται σήμερα υπό εγκατάλειψη.
Το εξαώροφο κτήριο σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε το 1898 από τον αρχιτέκτονα Alexander Vallaury, για χάρη της Compagnie Internationale des Wagons-Lits, μιας ευρωπαϊκής εταιρίας επιβατικών τρένων που εκμεταλλεύτηκε το Orient Express. Η ιδέα ήταν να μετατραπεί σε ένα θέρετρο πέντε αστέρων που θα φιλοξενούσε τους Ευρωπαίους ταξιδιώτες που συνέρρεαν στην Κωνσταντινούπολη. Αλλά ο Σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίτ Β, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αρνήθηκε να παράσχει άδεια επειδή οι δραστηριότητες του καζίνο που θα γίνονταν μέσα στο ξενοδοχείο θεωρούνταν ανήθικες.
Το μεγαλύτερο ξύλινο κτήριο στην Ευρώπη πωλήθηκε έπειτα στη σύζυγο ενός εξέχοντα Έλληνα τραπεζίτη, την Ελένη Ζαρίφη, η οποία στη συνέχεια το δώρισε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης. Το ορφανοτροφείο έγινε σπίτι για περίπου 5.800 παιδιά της ελληνικής μειονότητας από το 1903 έως το 1964, όταν αναγκάστηκε να κλείσει, σε μια περίοδο έντονων πολιτικών εντάσεων μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας στην ανατολική Μεσόγειο. Το 1997, το ακίνητο κατασχέθηκε από το τουρκικό κράτος, αλλά επέστρεψε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης το 2010 κατόπιν δικαστικής εντολής.
Το 2018, η Europa Nostra και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων όρισε το ορφανοτροφείο ως μία από τις επτά πιο απειλούμενες πολιτιστικές κληρονομιές. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης θέλει να διατηρήσει και να επισκευάσει το κτίριο, αλλά η έλλειψη κονδυλίων και οι συνεχιζόμενες πολιτικές εντάσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, καθυστερούν τις προσπάθειες συντήρησης.
