Έχεις μόλις βγει από το σπίτι, βάζεις το κλειδί στην κλειδαρότρυπα, γυρνάς τρεις φορές, κινητό στο χέρι, ακουστικά στα αυτιά, αγαπημένο τραγούδι και φύγαμε. Ήδη νιώθεις πως είσαι πρωταγωνίστρια της αγαπημένης σου ταινίας. Το σινεμά, άλλωστε, μαγεύει τους θεατές και είναι πολύ εύκολο να παρασύρει τη σκέψη τους και να την οδηγήσει σε όνειρα και προσδοκίες. Αυτό οφείλεται, κυρίως, στην εικόνα, η οποία αποτελεί και το βασικό μέσο του κινηματογράφου. Οι παρακάτω ταινίες απευθύνονται σε όλους όσους ονειρεύονται ή θέλουν ένα κίνητρο για να τους σπρώξει γλυκά προς αυτήν την κατεύθυνση.
Whiplash (2014)
του Damien Chazelle
Τον Chazelle τον ξέρουμε πια πολύ καλά από τις ταινίες του. Μας έχει χαρίσει υπέροχες κινηματογραφικές στιγμές – όπως το “La La Land”- και μέχρι να δημιουργήσει ξανά κάτι ενδιαφέρον, εμείς ανατρέχουμε συνεχώς στις παλιότερες. Το “Whiplash” πραγματεύεται την ιστορία ενός νεαρού ντράμερ της τζαζ, ο οποίος σπουδάζει σε ένα σπουδαίο μουσικό κολέγιο. Εκεί θα συναντήσει έναν καθηγητή μουσικής, ο οποίος τον ωθεί στη συνεχή εξάσκηση, με σκοπό να καταλάβει τόσο ο ίδιος, όσο και ο μαθητής του, μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Και φυσικά αν είναι διατεθειμένος να προσπαθήσει μέχρι να ξεπεράσει και ο ίδιος ο μαθητής τον εαυτό του. Η ταινία είναι γεμάτη ένταση και πάθος, το οποίο μεταδίδεται εύκολα στο θεατή. Σε πολλές στιγμές θα ταυτιστείς με το φέρελπη, μα παράλληλα ανυπάκουο μαθητή. Εκείνος, κάνοντας συνεχείς βυθίσεις, άλλοτε καταφέρνει, και άλλοτε όχι να υπηρετήσει το σκοπό και όνειρό του.
Amelie (2001)
του Jean – Pierre Jeunet
Αν δεν έχεις δει ακόμη την ταινία, έχεις σίγουρα ακούσει το soundtrack της. Κι ας μην το ξέρεις. Η “Amelie” είναι ένα ονειροπόλο κορίτσι, εσωστρεφές και αθώο. Ζει στο Παρίσι, και παράλληλα στο μικρόκοσμο που έχει η ίδια δημιουργήσει, με τους δικούς της κανόνες. Η Amelie έχει πάρει την απόφασή της. Θα βοηθήσει όσο περισσότερο κόσμο μπορεί, όλους όσους την περιβάλλουν, ακόμη κι αν δεν τους γνωρίζει. Κατά τη διάρκεια της πορείας της, θα γνωρίσει τον έρωτα και την αγάπη. Η Amelie θα σε κάνει να δεις τη ζωή από άλλο πρίσμα, θα ονειρευτείς, θα ταυτιστείς μαζί της. Θα χαμογελάσεις πλατιά και θα συγκινηθείς βαθιά.
Frances Ha (2012)
του Noah Baumbach
Μια νεαρή κοπέλα, η Frances, που διδάσκει σε μία σχολή χορού προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιβιώσει στη χαοτική Νέα Υόρκη. Η ζωή της μοιάζει με συνεχείς βυθίσεις. Ανάσα, μακροβούτι, επιφάνεια, ανάσα, μακροβούτι, κι όλο από την αρχή. Η συγκεκριμένη φαίνεται να προσπαθεί περισσότερο να διατηρήσει την όρεξη για όνειρα, παρά να πραγματοποιήσει τους ήδη υπάρχοντες στόχους της. Η Frances χάνει ανθρώπους, γνωρίζει άλλους, ερωτεύεται, δουλεύει, χορεύει. Και πάνω απ’ όλα προσπαθεί να μη χάσει το πολυτιμότερο πράγμα που έχει: τον εαυτό της. Πρόκειται για μια βαθιά ανθρώπινη και τρυφερή ταινία. Στο πρόσωπο αυτής της κοπέλας, θα δεις σίγουρα τον εαυτό σου, και θα αναγνωρίσεις τις σκέψεις σου να τριγυρίζουν στο νου της. Το γεγονός ότι όλη η ταινία είναι ασπρόμαυρη, την αναβαθμίζει αισθητικά, ενώ η Greta Gerwig ως πρωταγωνίστρια μαγεύει με την απλότητά της.
Ladybird (2017)
της Greta Gerwig
Βλέπετε τι έκανα εκεί; Ναι, η Greta που το 2012 ήταν η Frances, το 2017 σκηνοθέτησε το “Ladybird”. Στην ταινία πρωταγωνιστεί η Saoirse Ronan. Με τόση αγάπη, που νιώθεις πως θα εκραγεί η καρδιά σου, βλέποντας την ταινία. Βρισκόμαστε στο 2003. Η δεκαεπτάχρονη Christine ή Ladybird – όπως προτιμά να τη φωνάζουν – ζει στο Sacramento της California, ενώ ονειρεύεται να σπουδάσει σε κάποια Σχολή Καλών Τεχνών της Νέας Υόρκης. Δεν αγαπά πολύ την πόλη στην οποία ζει. Προέρχεται από μία μικροαστική οικογένεια, έχει μία πολύ καλή φίλη και πηγαίνει σε εκκλησιαστικό σχολείο. Πρόκειται για μία ταινία ενηλικίωσης, η οποία όμως συγκινεί τους πάντες. Αφού δεν εστιάζει μόνο στη δυσκολία της μετάβασης από την εφηβική στην ενήλικη ζωή. Αλλά και στις δυσκολίες που δημιουργούνται όταν πρέπει να αντιμετωπίσεις τη ζωή με τις δικές σου δυνάμεις, ούσα ανεξάρτητη. Υπάρχουν συγκεκριμένες σκηνές, οι οποίες είναι αρκετά έντονες και θα νιώσεις βλέποντάς τες, έναν κόμπο να ανεβαίνει στο λαιμό. Είναι αρκετά δυνατή η Ladybird, ώστε να ακολουθήσει τα όνειρά της με κάθε κόστος; Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι. Πάντως η ανάγκη της να πετύχει όσα θέλει, θα γίνει οδηγός της.
Once (2007)
του John Carney
Μουσική, Δουβλίνο, έρωτες. Ένας μουσικός του δρόμου, κάτοικος Δουβλίνου μα στην καρδιά κάτοικος του κόσμου, και μία μετανάστρια από την Τσεχία, συναντιούνται τυχαία στο δρόμο. Ο πρώτος παίζει μουσική, ενώ ο πατέρας του έχει ένα κατάστημα επισκευής ηλεκτρικών ειδών. Η κοπέλα, αγαπά τη μουσική και διαθέτει μία χαλασμένη ηλεκτρική σκούπα, την οποία χρησιμοποιεί ως αφορμή, για να γνωρίσει καλύτερα το νεαρό. Μοιράζονται τις ιστορίες τους, τα συναισθήματά τους, τους φόβους τους και τις στιγμές τους. Όλα αυτά σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Το βραβευμένο με Όσκαρ soundtrack της ταινίας θα σε ταξιδέψει. Η ιστορία είναι μαγική, σαν ένα σύγχρονο παραμύθι, το οποίο όμως θα μπορούσε με μεγάλη ευκολία να είναι μια πραγματικότητα. Τίποτα δεν παρουσιάζεται εξιδανικευμένο ή ωραιοποιημένο. Και φυσικά, αξίζει να σημειωθεί, πως οι πρωταγωνιστές δεν είναι ηθοποιοί, αλλά μουσικοί. Τα μέσα που διέθετε ο σκηνοθέτης για τη δημιουργία της ταινίας ήταν ελάχιστα, κι όμως τα κατάφεραν και η προσπάθεια τους αναγνωρίστηκε και με το παραπάνω.
Δεν αποτελεί, επομένως, μόνο η ιστορία της τελευταίας ταινίας ένα κίνητρο να συνεχίσει κανείς να παλεύει για τα όνειρά του, μα και η ιστορία που κρύβεται πίσω από την παραγωγή του ίδιου του φιλμ. Δεν ξέρω αν θα είναι ο νεαρός μουσικός, η Amelie, η Frances, η Ladybird ή η νεαρή μετανάστης που θα σκέφτεσαι καθώς κλειδώνεις την πόρτα. Σίγουρα όμως θα είναι κάποιος ή κάποια από τους παραπάνω που θα σου δώσουν το κίνητρο να προσπαθήσεις, να ονειρευτείς, και στο τέλος να τα καταφέρεις.