O αγαπημένος μουσικοσυνθέτης Θάνος Μικρούτσικος θα παρουσιάσει την ολοκληρωμένη του δουλειά πάνω στον ποιητή Νίκο Καββαδία στις 11 Μαΐου στο Μέγαρο Μουσικής.
Τα τραγούδια ερμηνεύουν οι Χρήστος Θηβαίος, Κώστας Θωμαΐδης, Ρίτα Αντωνοπούλου.
Ο πρώτος του δίσκος πάνω στον Καββαδία, ο «Σταυρός του Νότου», που γιορτάζει τα σαράντα του χρόνια φέτος (κυκλοφόρησε το 1979) με περισσότερες από 2 εκατομμύρια πωλήσεις, θεωρείται και είναι ένας από τους πιο σημαντικούς δίσκους στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας.
Σε αυτόν είχαν τραγουδήσει οι Γιάννης Κούτρας, Βασίλης Παπακωνσταντίνου και Αιμιλία Σαρρή.
Οι «Γραμμές των Οριζόντων», που κυκλοφόρησαν δώδεκα χρόνια μετά, το 1991, αποτύπωσαν με έναν πολύ δυνατό τρόπο τον βαθύτερο δεσμό του συνθέτη με την ποίηση του Νίκου Καββαδία, και τα τραγούδια είχαν ερμηνεύσει οι Γιώργος Νταλάρας ,Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, Θάνος Μικρούτσικος.
Το 2005 εκδόθηκε η τρίτη εκδοχή αυτής της εργασίας με τίτλο «Live στο Μέγαρο» μεερμηνευτές τους Γιάννη Κότσιρα, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Χρήστο Θηβαίο και Γιάννη Κούτρα.
Η μορφή με την οποία παρουσιάζονται τα τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου στη συναυλία του Μεγάρου είναι η τελευταία προσέγγιση του συνθέτη και απαιτεί από τους μουσικούς μεγάλη πειθαρχία, δυνατότητες αυτοσχεδιασμού και υψηλές δεξιοτεχνικές ικανότητες.
Είναι η κατάληξη των συνεχών αναζητήσεων του συνθέτη όλα τα χρόνιαπου μεσολάβησαν από τη σύνθεση των τραγουδιών μέχρι σήμερα.
Λίγα λόγια για την παράσταση από τον Θάνο Μικρούτσικο:
«Από το 1933 που εκδόθηκε η πρώτη ποιητική συλλογή του Νίκου Καββαδία μέχρι το θάνατό του (1975), η συντριπτική πλειονότητα της φιλολογικής κριτικής θεωρούσε τον Καββαδία μη σημαντικό ποιητή. Στην καλύτερη περίπτωση τον θεωρούσαν ελάσσονα ποιητή που μιλάει για τη θάλασσα, για τη ζωή των ναυτικών, για τις πόρνες στα λιμάνια και για τα πλοία με τα οποία ταξίδεψε. Και βεβαίως τον υποτιμούσαν ως ποιητή της ομοιοκαταληξίας (στιχοπλόκο τον είπαν κάποιοι) όταν η μοντέρνα ποίηση ήταν στο ζενίθ σε ευρωπαϊκή κλίμακα.
Δεν κατάλαβαν ότι ο Καββαδίας χειρίζεται τη ρίμα μ’ έναν εντελώς προσωπικό τρόπο. Ότι υπάρχουν ρίμες που ακόμα και στο ίδιο ποίημα εναλλάσσονται ελεύθερα χωρίς συγκεκριμένο τρόπο. Δεν είδαν ότι ο εσωτερικός ρυθμός στην ποίησή του είναι πιο σημαντικός από τον ρυθμό που προκύπτει απ’ το ιαμβικό ή το τροχαϊκό του μέτρο. Δεν μίλησαν ποτέ για την κατάργηση του παραδοσιακού τρόπου αφήγησης και για την ιδιότυπη διαδοχή συνηθισμένων και ασυνήθιστων εικόνων που σπάει την αυστηρήλογική αλληλουχία δημιουργώντας μια σαφή εξπρεσιονιστική διάθεση».