Πόσα πιο ξενέρωτα πράγματα μπορείς να σκεφτείς πέρα από τη διακοπή των πρωταθλημάτων για τις εθνικές ομάδες;
Τη σιχτιρίζουμε τη Σούπερ Λίγκα. Γελάμε με τα χάλια της και μελαγχολούμε για το «θέαμα» που μας προσφέρει όταν τη συγκρίνουμε με τις Premier League και την Primera Division.
Υπάρχει όμως ένα διάστημα, μια συγκεκριμένη χρονική συγκυρία (όπως αυτή που διανύουμε τώρα) όπου όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι είμαστε ίδιοι.
Ανεξαρτήτως χώρας, ανεξαρτήτως επιπέδου, ανεξαρτήτως του αν ο ένας βλέπει στα γήπεδά του τον Μέσι και ο άλλος τον Κόρμπο, μας ενώνει μια κοινή τεράστια ξενέρα:
Η διακοπή για τις εθνικές ομάδες!
Αν μπορούσε να γίνει μια δημοσκόπηση για την ενόχληση που προκαλεί στους οπαδούς το διάλειμμα των εθνικών, τα αποτελέσματα θα ήταν συντριπτικά.
Η επιλογή «τι διακοπή πάλι, γαμώ τον στανιό μου, με τις μαλακίες που δεν ασχολείται κανένας» θα συγκέντρωνε περισσότερες ψήφους κι από το «ναι» σε ψηφοφορία με ερώτημα «θα συμμετείχατε σε έναν μαραθώνιο σεξ με τη Σοφία Βεργκάρα»;
Διότι η κλασική ξενέρα κάπου στα μεσάνυχτα της Κυριακής (όταν έχει λήξει και το τελευταίο παιχνίδι ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων που παρακολούθησες βουλιαγμένος στον καναπέ) διπλασιάζεται.
Σκέφτεσαι ότι θα χρειαστεί να περάσει μισός μήνας μέχρι να επιστρέψουμε στην πραγματική δράση.
Και πέρα από την αφαίρεση μιας καθοριστικής παρηγοριάς για να περάσει η δύσκολη βδομάδα που έρχεται (γιατί κακά τα ψέματα, αλλιώς περνάνε οι μέρες όταν περιμένεις το ντέρμπι της Κυριακής) πρέπει να υποστείς και τις συνέπειες του να παίξουν οι εθνικές.
Δεν συζητάμε μόνο για τη δική μας -που ούτως ή άλλως χρειάζεται γερό στομάχι και μια δωδεκάδα κολλύρια για να την παρακολουθήσεις- αλλά για όλες!
Ο Ισπανός, ο Ιταλός, ακόμα και ο Άγγλος (που αντιμετωπίζει την εθνική ομάδα ως σεβαστή παράδοση), όλοι ξινίζουν όταν η δράση των πρωταθλημάτων τους διακόπτεται.
Όταν σταματάνε οι ματσάρες που (εκείνοι ειδικά) παρακολουθούν. Όταν δίνουν τη θέση τους σε ανυπόφορους αγώνες προκριματικών, όπου οι εξέδρες είναι μισοάδειες, η πλειοψηφία των παικτών βαριεστημένη και τα πόδια σπανίως μπαίνουν στη φωτιά.
Και δεν είναι μόνο ότι κόβεται ο ρυθμός του πρωταθλήματος. Ότι πάνω στην ώρα που έχει αρχίσει να ζεσταίνεται το πράγμα, πετάγεται στη μέση σαν πορδή η διακοπή.
Είναι και η ζωηρή πιθανότητα να προκύψουν τραυματισμοί για την ομάδα σου. Βλέπεις τον αγώνα όπου αγωνίζεται παίκτης της και κάθε φορά που πέφτει κάτω (ακόμα και για κράμπα) σε λούζει κρύος ιδρώτας.
Άσε που ελλείψει αγώνων αναγκάζεσαι να παρακολουθήσεις μια ομάδα με την οποία δύσκολα θα παθιαστείς. Γιατί ok, η Εθνική σου είναι, την υποστηρίζεις, θέλεις να κερδίζει η χώρα σου.
Αλλά όποιος πει ότι πωρώνεται με την Εθνική σε αγώνες που ΔΕΝ είναι για τα τελικά του Euro ή του Μουντιάλ είναι μεγαλύτερος ψεύτης κι από κολλητό που λέει στον άλλον κολλητό «έλα, ρε μαλάκα, για ΕΝΑ ποτό θα βγούμε…»
