Τον Ιούλιο του 1961, ο Καθηγητής του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, Ίαν Στήβενσον, ξεκινούσε μία έρευνα στην Ινδία και στην Κεϋλάνη (τη σημερινή Σρι Λάνκα) επάνω στο θέμα της μετενσαρκώσεως. Το ταξίδι αυτό του Αμερικανού επιστήμονα το χρηματοδοτούσε το Ίδρυμα Παραψυχολογίας της Νέας Υόρκης.
Όπως δήλωνε ο ίδιος, είχε αρκετές ενδείξεις για την ύπαρξη του φαινομένου που δικαιολογούσαν τις έρευνες που αποφάσισε να διεξάγει.
Ο Δρ. Στήβενσον σκόπευε κατά τη διάρκεια της έρευνάς του, η οποία θα διαρκούσε επί επτά εβδομάδες, να εξετάσει πολλά παιδιά στην Ινδία, τα οποία ισχυρίζονταν ότι είχαν αναμνήσεις από μία άλλη ζωή τους.
«Υπάρχουν ενδείξεις ότι μέρος του ανθρώπινου οργανισμού υπάρχει και μετά τον φυσικό θάνατο. Δεν εννοώ, βεβαίως, το υλικό μέρος του ανθρώπου, αλλά εκείνο το οποίο κατά τον 19ο αιώνα ονόμαζαν «ψυχή». Είναι βέβαιο ότι ο άνθρωπός ζει νέα ζωή με άλλο υλικό περίβλημα», δήλωνε ο Δρ. Στήβενσον.
Μία άλλη σπάνια περίπτωση, την οποία σκόπευε να εξετάσει με ιδιαίτερη προσοχή, ήταν αυτή μίας Αμερικανίδας, κατοίκου της πόλης της Φιλαδέλφεια, η οποία σε κατάσταση υπνώσεως άλλαζε τελείως προσωπικότητα και μιλούσε μία παλιά σουηδική διάλεκτο, την οποία ούτε οι Σουηδοί της εποχής της δεν γνώριζαν. Το σημαντικότερο ήταν ότι η γυναίκα αυτή δεν γνώριζε καθόλου σουηδικά.
«Προσπαθώ να αποδείξω επιστημονικά, δηλαδή πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι η μετενσάρκωση είναι γεγονός. Ελπίζω ότι θα το επιτύχω, διότι έχω πολλές ενθαρρυντικές ενδείξεις», συμπλήρωνε ο Δρ. Στήβενσον.
Η είδηση αυτή δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», στις 15/07/1961
