Τελικά, πόσο απέχει μια ντρίπλα σε ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι από μια φιγούρα ενός πρωτοχορευτή σε τσάμικο χορό;
Την απάντηση δίνει στο sportin.gr o Θάνος Νικολακόπουλος, ένας από τους λίγους νέους της εποχής που μαγεύεται από την παραδοσιακή μουσική, από τους παραδοσιακούς χορούς, από την ελληνική παράδοση.
Γεννήθηκε το 1995 και από 6 χρονών, μαθητής Α’ δημοτικού πήγε «για μπάλα». Η αρχή έγινε στον Παμπατραϊκό, με την παρότρυνση του θείου του, Θόδωρου Ζάγκλα, επίσης ποδοσφαιριστή, για να ακολουθήσει η Θύελλα, ο Ωλενιακός και ο Φωστήρας, μέχρι και την περίοδο 2014-’15 οπότε και η ποδοσφαιρική του καριέρα έλαβε τέλος.
Είχε «γεμάτες» χρονιές στην Α’ ΕΠΣΑ, όντας πολύ καλός αριστερός χαφ.
Στο μεταξύ τέλειωσε το Λύκειο και μπήκε σε ένα καλό ΤΕΙ, αυτό του Αιγίου, στο τμήμα Φυσικοθεραπείας όπου είναι τελειόφοιτος. Παρόλα αυτά δεν τον συγκινεί η ιδέα της επαγγελματικής ενασχόλησης με την φυσικοθεραπεία. Για τον ίδιο λόγο που σταμάτησε και την μπάλα, ο χορός!
Απ’ όταν θυμάται τον εαυτό του, θυμάται τη μητέρα του να χορεύει. Δασκάλα παραδοσιακών χορών η Κωνσταντίνα Ζάγκλα, αποτέλεσε πρότυπο για τον Θάνο που την έβλεπε να χορεύει παντού. Και εδώ και 7 χρόνια οι ελληνικοί παραδοσιακοί χοροί είναι μέρος της καθημερινότητάς του.
Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Απόστολος Πέτρος και Παύλος Μπεγουλακίου, ο Πανηπειρωτικός, η Αγία Λαύρα και το Αρκάδι είναι μερικοί από τους Συλλόγους με τους οποίος ο Θάνος Νικολακόπουλος υπηρετεί την παράδοση.
Τρίτος καθιστός από αριστερά όταν ξεκινάγε στον Παμπατραϊκό
Αγαπημένος του χορός, ο «δικός» μας, ο τσάμικος, όχι πως δεν ξέρει κι άλλους. Και καλαματιανό χορεύει, και πεντοζάλι και μαλεβιζιώτη και νησιώτικα και ποντιακά, μα -όπως λέει- οι νέοι κάθε τόπου πρέπει πριν απ’ όλα να ξέρουν τους ντόπιους χορούς.
Παλαιότερα άκουγε έντεχνη ελληνική μουσική, μα πλέον σχεδόν μόνο παραδοσιακά. Όπως ο «Ήλιος» το τσάμικο τραγούδι χωρίς στίχους, ενώ ξεχωρίζει τον «Αμάραντο»:
Αχ, για ιδέ καλέ για ιδέ
για ιδέστε τον αμάραντο!
Για ιδέστε τον αμάραντο
σε τι βουνό φυτρώνει καλέ!
Αχ φυτρώ καλέ φυτρώ
φυτρώνει μες στα δύσβατα.
Φυτρώνει μες στα δύσβατα,
στις πέτρες στα λιθάρια καλέ.
Αχ, ποτέ καλέ ποτέ.
Ποτέ του δε ποτίζεται!
Ποτέ του δε ποτίζεται
και δε κορφολογιέται καλέ.
Αχ, τον τρών’καλέ τον τρών’,
τον τρών’τα λάφια και ψοφούν.
Τον τρών’τα λάφια και ψοφούν,
τ’αγρίμια κι ημερεύουν καλέ.
Είναι αυτά τα επαναστατικά τραγούδια, τα κλέφτικα, που ξεχωρίζει, αυτά τα τραγούδια, αυτοί οι χοροί, αυτές ενδυμασίες των Ελλήνων πριν από 200 χρόνια, που του προκαλούν το ίδιο συναίσθημα!
Όσο από τραγουδιστές, του αρέσουν πολλοί, μα παν’ απ’ όλα ο Παναγιώτης Λάλεζας και ο Αντώνης Μαρτσάκης.
Ο Θάνος Νικολακόπουλος είναι πρωτοχορευτής έχοντας άλλωστε μεγάλη εμπειρία παρά το νεαρό της ηλικίας του. Μαζί με τον χορό μαθαίνει και τουμπερλέκι, ενώ θα ακολουθήσει και το νταούλι, πάντα στα κρουστά δηλαδή.
Θεωρεί ως δύσκολο, καθότι άγνωστος στον ίδιο, τον ποντιακό χορό σέρα, ενώ εξαίρει την προσφορά των Μουσικών Σχολείων στη διάδοση της παραδοσιακής μουσικής
Όλα αυτά τα χρόνια που χορεύει έχει γυρίσει όλη την Ελλάδα: Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Γιάννινα, Σαντορίνι, Σύρο, Κρήτη, Ρόδο κ.α. Έχει χορέψει σε εάν κατάμεστο Αρχαίο Ωδείο αλλά και στο Θέατρο Βράχων στην Αθήνα. Θέλει να ξαναζήσει την εμπειρία στο Ηρώδειο!
Αναπόσπαστο στοιχείο κάθε του παράστασης είναι η στολή του, η παραδοσιακή φουστανέλα. Αυτή την περίοδο ράβει τη δική του, έργο δύσκολο που έχει αναλάβει ο φίλος του Νίκος Πλακίδας, γνώστης του πως να την κεντήσει.
Από το μαύρο μαντίλι της κεφαλής έως το τσαρούχι όλα είναι προσεγμένα με κάθε λεπτομέρεια. Και φυσικά η μακριά φουστανέλα, των οπλαρχηγών, με τις σχεδόν 300 πιέτες.
Περίπου δύο χιλιάρικα κοστίζουν οι ακριβές αυτές στολές, κι αν θες και όπλα (ρέπλικα) άλλα τόσα!
Και φυσικά αρμονικά με όλο του το παρουσιαστικό δένει το μούσι αλλά και το τσιγκελωτό μουστάκι. Χρόνια τα περιποιείται και σκέφτεται με τρόπο του χρόνου που θα στρατευτεί και θα αποχωριστεί το μούσι του. Παρηγοριά το γεγονός πως θα έχει μουστάκι κι αν όλα πάνε καλά, και μπει στην Προεδρική Φρουρά, θα φοράει ως εύζωνας, φουστανέλα!
Έχει ως στόχο και όνειρο να μπορέσει να συνδυάσει το πάθος του για τον χορό με την επαγγελματική του εξέλιξη. Ήδη εδώ και τρία χρόνια διδάσκει και ο ίδιος παραδοσιακό χορό (και κανέναν άλλον).
Θεωρεί παρήγορο το γεγονός πως μετά από την κάμψη τις δεκαετίες ’70, ’80 και ’90, όλο και περισσότεροι νέοι ασχολούνται με την λαϊκή μας παράδοση.
Ρωτήσαμε τον Θάνο Νικολακόπουλο για το τι είναι γι’ αυτόν ο χορός: «Είναι κάτι που ευχαριστιέσαι! Σε απελευθερώνει ο χορός, δεν σε καταπιέζει. Ο χορός δεν είναι διαγωνισμός, είναι πάθος. Η παραδοσιακή μουσική και οι χοροί ήταν και είναι μέσο έκφρασης. Ότι συναισθήματα είχε ο άνθρωπος, χαράς, λύπης, στενοχώριας, θυμού, τα εξέφραζε με τα τραγούδια και τον χορό. Δεν είχε άλλο τρόπο να εκφραστεί πριν από 200 και 300 χρόνια. με αυτά αντανακλούσε την ψυχική του κατάσταση».
Τελευταία ερώτηση:
– Υπάρχει διαφορά σε μια ντρίπλα και σε μια χορευτική φιγούρα;
– Καμία! Απαιτείται η ίδια δεξιοτεχνία στα πόδια για να εκτελέσουν αυτό που σχεδίασε ο εγκέφαλος!
Ρεπορτάζ: ΤΑΣΣΟΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ | sportin.gr