Η δίκη για τους μαζικούς βιασμούς της Ζιζέλ Πελικό, που διαπράχθηκαν από τον σύζυγό της, Ντομινίκ, και δεκάδες άλλους άνδρες επί τουλάχιστον 10 χρόνια στο σπίτι τους στο Μαζάν της Γαλλίας, πλησιάζει στην ολοκλήρωσή της, με την απόφαση να αναμένεται στις 20 Δεκεμβρίου.
Στην τελευταία της κατάθεση, η Ζιζέλ Πελικό τόνισε την ανάγκη η κοινωνία να επανεξετάσει σοβαρά τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει το έγκλημα του βιασμού. Αναγνώρισε την ψυχική της εξάντληση, δηλώνοντας: «Ήξερα σε τι υπέγραφα όταν παραιτήθηκα από το δικαίωμα σε μια δίκη κεκλεισμένων των θυρών… Ομολογώ ότι σήμερα νιώθω την κούραση». Χαρακτήρισε τη διαδικασία ως «δίκη δειλίας» και επανέλαβε την ανάγκη για κοινωνική αναθεώρηση της αντιμετώπισης του βιασμού.
Αντιπαράθεση με τη συνήγορο υπεράσπισης
Η συνήγορος υπεράσπισης δύο εκ των 50 κατηγορουμένων, Nadia El Bouroumi, επισήμανε ότι η Ζιζέλ Πελικό χρησιμοποίησε «σκληρά λόγια» κατά των άλλων κατηγορουμένων, αλλά όχι κατά του συζύγου της, Ντομινίκ. Η Ζιζέλ απάντησε ότι αισθάνεται «προδομένη» από τον σύζυγό της και πρόσθεσε πως ο Ντομινίκ «αναγνώρισε αυτό που έκανε και δεν το αρνήθηκε ποτέ».
Σε ερώτηση της συνηγόρου υπεράσπισης σχετικά με τη συναισθηματική της αντίδραση στη δίκη, η Ζιζέλ ανέφερε: «Κοιτάζοντάς σας – και λυπάμαι που το λέω αυτό – αναρωτιόμουν αν θα σας βλέπαμε ποτέ να κλαίτε. Η μόνη φορά που κλάψατε ήταν όταν μιλούσαμε για το πόσο μίζερα ήταν τα παιδικά χρόνια του κ. Πελικό». Η Ζιζέλ απάντησε: «Ξέρω τι έζησε… Ήμουν πολύ κοντά στην πεθερά μου και τα ξέρω όλα».
Όταν ρωτήθηκε αν, κοιτάζοντας πίσω, μπορούσε να «δει τα σημάδια» ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, όπως το πώς ένιωθε το πρωί μετά τη νάρκωση, η Ζιζέλ απάντησε αρνητικά: «Ξυπνούσα με τις συνηθισμένες μου πιτζάμες, οπότε όχι. Παίρναμε πρωινό, πηγαίναμε βόλτες, είχα μια κανονική ζωή». Σχετικά με τους κατηγορούμενους που ισχυρίζονται ότι χειραγωγήθηκαν για να πραγματοποιήσουν τους βιασμούς, η Ζιζέλ επισήμανε ότι στα βίντεο ακούγεται το ροχαλητό της: «Νομίζω ότι καταλαβαίνεις από νωρίς ότι κάτι δεν πάει καλά».
Η Ζιζέλ Πελικό εξέφρασε την αίσθηση απώλειας: «Έχασα 10 χρόνια από τη ζωή μου και δεν θα τα πάρω ποτέ πίσω». Πρόσθεσε: «Είμαι 72 ετών τώρα και δεν ξέρω πόσος χρόνος μου απομένει». Αναφερόμενη στα χρόνια που νόμιζε ότι ήταν άρρωστη, είπε ότι ένιωθε «σαν θανατική καταδίκη»: «Νόμιζα ότι είτε θα πεθάνω είτε θα καταλήξω σε ψυχιατρική κλινική».