Ο Στέλιος Καζαντζίδης έχει μιλήσει στο παρελθόν για τη σχέση του με τη Μαρινέλλα στον Θανάση Λάλα και η συνομιλία τους κυκλοφόρησε στο βιβλίο του δημοσιογράφου «Στέλιος Καζαντζίδης. Θηρίο ανήμερο» από τις εκδόσεις Αρμός. Εκεί ο κορυφαίος τραγουδιστής ήταν ειλικρινέστατος για όσα έζησε με τη «μεγάλη κυρία» του ελληνικού τραγουδιού και τον επώδυνο χωρισμό τους. «Υπήρξαν κάποιες μέρες, μήνες, στην αρχή της γνωριμίας μας, τότε που δεν υπήρχαν ακόμα οι πολλές υποχρεώσεις. Κάναμε το κέφι μας μόνο, τα ψαρέματά μας, τις βόλτες μας… Δεν θυμάμαι μετά απ’ αυτόν τον πρώτο καιρό να μας απασχόλησε ξανά ο έρωτάς μας. Τον παραμελήσαμε πολύ, λόγω υποχρεώσεων και οι δυο. Όταν κατεβήκαμε στην Αθήνα, πέσανε όλοι οι συνθέτες πάνω μας. Μας δίναν όλοι τραγούδια τους και δεν κάναμε τίποτε άλλο. Μόνο πρόβες όλη μέρα. Τραβιόμαστε στα σπίτια των συνθετών και κάναμε πρόβες. Όλα τα άλλα τα αφήσαμε. Εγώ το παραδέχομαι… τα άφησα από τη μεριά μου. Τον παραμέλησα τον έρωτά μου. Κι εγώ έχω τη μεγάλη ευθύνη, γιατί ο δικός μου ο ρυθμός ήταν πιο αργός και θα έπρεπε, είχα τη δυνατότητα δηλαδή, να σκεφτώ τι κάνουμε, πού πάμε, πώς αφήνουμε τους εαυτούς μας έτσι, να τρέχουν αποδώ κι αποκεί, χωρίς να νοιαζόμαστε για τα αισθήματά μας», έλεγε ο Στέλιος Καζαντζίδης σε συνέντευξή του στον Θανάση Λάλα για τον καιρό που ήταν ζευγάρι με την κορυφαία τραγουδίστρια.
«Δεν ήξερα πού βρίσκομαι και πού πατάω»
Ο μεγάλος λαϊκός τραγουδιστής τόνισε επίσης ότι ο χωρισμός τους μετά από δέκα χρόνια κοινής πορείας, του στοίχισε πολύ. «Τι να σου πω… Δεν ήξερα πού βρίσκομαι και πού πατάω. Όταν βγήκε το διαζύγιο και χωρίσαμε με τη Μαρινέλλα, πέρασα μέρες που δεν ήθελα να βάλω μπουκιά στο στόμα μου… Δεν με ένοιαζε αν θα φάω, πότε θα φάω και τι θα φάω. Τίποτε δεν με ένοιαζε. Είχα αφεθεί. Δεν με ένοιαζε ο εαυτός μου, δεν με ένοιαζε για τίποτα, για έξι μήνες δεν σκεφτόμουν τίποτα. Δεν κοιμόμουν… Δεν με έπιανε ο ύπνος. Ούτε στον ύπνο μου δεν ησύχαζα. Δεν μπορούσε με τίποτα να βγει από το μυαλό μου… Ό,τι κι αν πήγαινα να κάνω, ήταν εκεί, παρούσα». Και κατέληγε ο Στέλιος Καζαντζίδης λέγοντας: « Είχα σκεφτεί τα πάντα για να ξεφύγω από το βάσανο… Τίποτα. . . Δεν έφευγε από το μυαλό μου με τίποτα. Ούτε η δουλειά δεν με βοηθούσε να ξεχαστώ… Αυτό που με λύτρωσε κάπως ήταν η ύπαιθρος. Το ότι άλλαξα για λίγο περιβάλλον. Το ότι έμεινα λίγο μακριά από τον κόσμο. Ο κόσμος δεν με άφηνε να ησυχάσω. Όλο ερωτήσεις: «Τι την έκανες τη Μαρινέλλα; Γιατί σου ’φυγε;». Τους άκουγα και σώπαινα: «Δεν βαριέσαι, αυτοί είναι οι άνθρωποι!», έλεγα από μέσα μου, «θα περάσει, πού θα πάει;». Και μετά από έξι μήνες δεν μπορώ να πω ότι την είχα αποβάλει τελείως από μέσα μου τη σκέψη του χωρισμού. Εκείνο όμως που με λύτρωσε, η οριστική λύτρωσή μου, ήταν το καζίνο. Αυτό ήταν που με λύτρωσε απ’ όλα, γι’ αυτό και το αγάπησα και δεν πόνεσα ποτέ για το ακριβό τίμημα που πλήρωσα».