Αν με ρωτάς, τα κλισέ δεν έχουν δημιουργηθεί άδικα. Δηλαδή ΟΚ, για να έχουν περαστεί στο υποσυνείδητό μας από τις τόσες επαναλήψεις, μάλλον υπερβολικά πολλοί άνθρωποι έπεσαν στην παγίδα
Δημιούργησαν τον κανόνα. Στο μεταξύ, αντικειμενικά, για να θεωρηθεί κανόνας μια θέση, οφείλει να έχει και εξαιρέσεις. Και πλέον είναι πολλές. Πρέπει να είναι πολλές, για το θεό.
Στο μεταξύ, συχνά στη ζωή έρχεσαι αντιμέτωπη με κλισέ καταστάσεις. Ναι, η ζωή είναι γεμάτη κλισέ καταστάσεις. Και εκεί που είσαι απεγνωσμένη με αυτή την κλισεδιά που σε βρήκε, έρχεται ο λάθος άνθρωπος τη χειρότερη στιγμή. Ο άνθρωπος που θα σε πυροβολήσει με την κλισέ ατάκα που δεν ήθελες να ακούσεις. Εκεί, πνιγμένη στο κλισέ ούτως ή άλλως.
Θες να μετρήσουμε μαζί τα κλισέ που έχουμε σιχαθεί να αντιμετωπίζουμε όταν χωρίζουμε, όταν δεν μας γουστάροει; Όταν ο Ερμής είναι ανάδρομος ή όταν δεν ξέρουμε πώς σκ*τά κινείται ο Ερμής;
Άφησε κάτι να φύγει και αν γυρίσει, είναι δικό σου
Αυτό που προτείνει αυτός ο μεγάλος ζεν εγκέφαλος είναι να αφήσεις κάτι τη στιγμή που το θέλεις περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Μετά, να μείνεις εκεί να παρατηρείς την πορεία του: Θα μείνει; Θα φύγει; Και αν φύγει που θα πάει; Είναι καλύτερα από εσένα εκεί; Όταν βαρεθείς με την παρατήρηση, έχεις περάσει όλα τα στάδια του απο-χωρισμού, μάντεψε. Παίζει να ξαναέρθει. Μπορεί στο μεταξύ, εσύ να έχεις βρει κάτι άλλο, κάτι πραγματικά καλό. Οπότε αυτό το κάτι που άφησες και γύρισε και άρα είναι δικό σου, θα πρέπει να φύγει γιατί τώρα εσύ δεν το θέλεις. Τι θα κάνετε; Θα το ρίξετε στο κακό timing. Γεγονός που οδηγεί στο επόμενο κλισέ που ξέρασαν τα σκώτια μας.
Όλα είναι θέμα timing
Και γυρνάει το κάτι που άφησες να φύγει, ενώ εσύ έκανες όλα όσα χρειαζόταν για να μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου περισσότερο από όλα τα “κάτι” του κόσμου. Δεν το θέλεις πια ή τουλάχιστον έχεις και έναν εγωισμό. Ξέρεις, μπορώ να σου βρω τέσσερις καλούς, πραγματικούς λόγους που το πράγμα στράβωσε και δεν είναι το timing:
1|Δεν προσπαθήσατε όσο έπρεπε όταν έπρεπε.
2|Είσαι η καβάτζα του, οπότε θα χρειαστεί να τον αφήσεις να φύγει και πάλι.
3|Δεν είπατε ποτέ πραγματικά ο ένας στον άλλο τι νιώθατε.
4|Δεν ήθελε πραγματικά να φύγει όταν έφυγε.
Προτάσεις γάμου
Πες με τρελή αλλά δεν γίνεται η πρόταση γάμου να είναι το happy ending μιας ερωτικής ιστορίας. Ξέρω ότι με καταλαβαίνεις. Αν δύο άνθρωποι θέλουν να είναι μαζί, θα είναι. Με δαχτυλίδι ή χωρίς. Με υπογραφές ή χωρίς. Άσε που θεωρώ ότι όσο περιορίζεις έναν άνθρωπο τόσο τον προκαλείς να θέλει να φύγει τρέχοντας. Και αν μια υπογραφή σε ένα έγγραφο δεν είναι περιοριστική, τότε τι είναι;
Ναι δεν θέλουμε όλες οι γυναίκες να δούμε τον άντρα που γουστάρουμε και -ναι ρε φίλε- θαυμάζουμε, να γονατίζει μπροστά μας και να μας προσφέρει το πιο κιτς κόσμημα όλων των εποχών.
Είσαι τα πάντα για μένα
Ας προσποιηθούμε τους ώριμους, συνειδητοποιημένους, αυτάρκεις μετά από ψυχανάλυση εδώ. Τι σημαίνει “είσαι τα πάντα για μένα;”. Και τι σε κάνει να πιστεύεις ότι αυτό είναι κάτι που θέλω; Δεν θέλω να είμαι τα πάντα για εσένα. Θέλω να είμαι σημαντική, αλλά να ξέρω ότι είσαι μαζί μου επειδή είσαι ελεύθερος να είσαι. Όχι, γιατί δεν έχεις και τίποτα άλλο να κάνεις.
Το να θεωρείται ρομαντικό το να καλύπτει ένας άνθρωπος όλους τους ρόλους και τις πηγές ικανοποίησης δεν είναι ΟΚ. Είναι ανησυχητικό και κάπως λυπηρό. Στο μεταξύ, άτομα που δεν βρίσκουν λογική αυτή τη στάση, πέφτουν συνήθως σε εκείνα που τη βρίσκουν νορμάλ. Και αυτό μας οδηγεί από μόνο του στο χειρότερο κλισέ όλων των εποχών.
Τα ετερώνυμα έλκονται
Αν μπορούσα να μετρήσω όλες τις φορές που έχω ακούσει αυτή τη φράση δεν θα έλεγα ότι είμαι τόσο άχρηστη στα μαθηματικά. Η θεωρία θέλει ανθρώπους αντίθετους σε όλα να ερωτεύονται παράφορα. Να κάνουν το καλύτερο σεξ της ζωής τους και να προσπαθούν μέσα από όλο το δράμα που κουβαλάει αυτή η καημένη η σχέση τους, να προχωρήσουν μαζί. Να πάνε πού; Δεν τα βρίσκουν στο φαγητό, στη μουσική, στο αγαπημένο ποτό, στις ταινίες. Δεν τα βρίσκουν πουθενά. Και ρωτάω: Πού μπορούν να πάνε αυτοί οι δύο άνθρωποι πέρα από το κρεβάτι; Εκτός αν αυτό ήταν το point εξαρχής. Τότε πάω πάσο. Αν δεν τα βρουν, στην τελική υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές. Σωστά;
Υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές
Υποθέτω πως υπάρχουν.
Δηλαδή έγινε η στραβή, τον θες τον ετερώνυμο, δεν μπορείτε να συνεννοηθείτε σχεδόν -ας μην είμαστε υπερβολικοί- για τίποτα, αλλά το πράγμα δεν τσουλάει. Οπότε έρχεται εκείνη η θεία με τα ρόλεϊ και τη ροζ ζακετούλα και σου λέει “κορίτσι μου, υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές”. Groundbreaking.
Οπότε μετά πώς πάει το πράγμα; Τον διαγράφω αυτόματα, γιατί ως γνωστόν χειρίζομαι το υποσυνείδητό μου σαν το desktop μου. Μετά βγαίνω εκεί έξω, χωρίς κανένα πικρό συναίσθημα και χωρίς δάκρυα και ανάγκη για πέντε σφηνάκια τεκίλα σερί. Βρίσκω κάποιον άλλο, ο οποίος θα με οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε κάποιο από τα παραπάνω κλισέ. Ευχαριστώ. Νιώθω τόσο καλύτερα τώρα.
Το να είσαι αντικλισέ
Είσαι μεγάλο παιδί, με κριτική σκέψη. ΟΚ, δεν τσιμπάς με τα κλισέ. Κάποια από αυτά πιο εκνευριστικά και από τη θεία με τα ρόλεϊ. Ωστόσο δε χρειάζεται να κοιμίζεις τη ρομαντική ψυχούλα σου από αντίδραση. Μερικά κλισέ είναι εμετικά, άλλα όμως, παραδέξου το, σου προκαλούν αυτή την περίεργη αίσθηση στο διάφραγμα. Στην τελική δεν γίνεται να γίνουμε όλοι αντικλισέ. Κάποιοι πρέπει τα ανανεώνουν για να έχουμε και εμείς κάτι να λατρεύουμε να μισούμε.