Ναι ναι, ξέρουμε, δεν φταις εσύ. Οι εργασιακές συνθήκες στην Ελλάδα, ειδικά τα τελευταία χρόνια, δεν απέχουν απλά από τις ιδανικές, αλλά πλησιάζουν επικίνδυνα στο ακριβώς αντίθετό τους. Λίγοι είναι οι τυχεροί που ξυπνούν το πρωί χαρούμενοι που θα πάνε στη δουλειά, κι ακόμα λιγότεροι αυτοί που ανταμείβονται γι’ αυτό. Αυτό, όμως, δε σου δίνει το δικαίωμα να φέρεσαι άσχημα τις οκτώ-δέκα-δώδεκα ρημαδοώρες που είσαι εκεί. Οι συνάδελφοί σου περνούν εξίσου άσχημα μ’ εσένα –κι εσύ φροντίζεις να τους το κάνεις ακόμα χειρότερο, με συμπεριφορές σαν τις παρακάτω.
Κλέβεις φαγητό από το κοινό ψυγείο χωρίς να ρωτήσεις.
Γκρινιάζεις ασταμάτητα σε όποιον έχει διάθεση να ακούσει, για το πόσο άσχημα περνάς, πόσο πολλή δουλειά έχεις, πόσο λίγο σε πληρώνουν και πόσο αδικημένος είσαι από τη ζωή.
Στα διαλείμματα για τσιγάρο, αντί να μιλάς σαν άνθρωπος για το μπαρ που πήγες χτες το βράδυ και για το πόσο υπερτιμημένο βρίσκεις το Casa de Papel, εσύ ενημερώνεις τον κόσμο για τη δουλειά που τελειώνεις, για αυτή που έχεις να ξεκινήσεις, και για αυτή που έκανες το πρωί με το που ήρθες. Επανάλαβε, μετά από εμάς: Δεν. Ενδιαφέρει. Κανέναν.
Προσπαθείς να κάνεις όσο λιγότερη δουλειά γίνεται. Πράγμα που είναι απολύτως εντάξει αν δουλεύεις μόνος σου, άρα η δουλειά που δεν κάνεις δεν μετακυλίεται στους ώμους κανενός. Σε κάθε άλλη περίπτωση, είσαι επιεικώς απαράδεκτος.
Δεν έχεις προσφερθεί ποτέ να βοηθήσεις κανέναν.
Αντιθέτως, ζητάς βοήθεια για τις δικές σου δουλειές κάθε τρεις μέρες. Κατά προτίμηση από τον συνάδελφο με τη μεγαλύτερη εμπειρία και την περισσότερη δουλειά. Την στιγμή που έχει δύο τηλέφωνα κρεμασμένα στα αυτιά του, ένα βουνό χαρτιά μπροστά του, μια τυρόπιτα στο στόμα και τα δυο του χέρια στο πληκτρολόγιο.
Θεωρείς ότι το να χαμογελάσεις ενώ «είσαι χάλια» θα σε κάνει «ψεύτικο άνθρωπο» που «προσποιείται» και κρύβει τα αληθινά του αισθήματα. Οπότε κάθεσαι εκεί στη γωνιά σου μουτρωμένος, και χαλάς με ειλικρίνεια τη μέρα όλου του κόσμου.
Προσπαθείς απεγνωσμένα να κάνεις φίλους. Οι φιλίες στη δουλειά, όταν συμβαίνουν, είναι καταπληκτικό πράγμα –είναι ο νούμερο ένα λόγος να μην μαχαιρωθείς με τον χαρτοκόπτη σου, και να αντισταθείς στην παρόρμηση να πετάξεις τον εκτυπωτή στο κεφάλι κάποιου. Γιατί σου φτιάχνουν το κέφι, γιατί σε υποστηρίζουν, γιατί σηκώνουν τον ίδιο σταυρό με εσένα, οπότε το βάρος μοιράζεται καλύτερα. Και τώρα που τα είπαμε όλα αυτά, να διευκρινίσουμε και το σημαντικότερο όλων: Οι φιλίες στη δουλειά συμβαίνουν αποκλειστικά και μόνο φυσικά, με την πάροδο του χρόνου. Αν είσαι απεγνωσμένος φαίνεται, και το μόνο που καταφέρνεις εκβιάζοντας καταστάσεις είναι απλά περισσότερες άβολες στιγμές στο γραφείο –λες και δεν έχουν όλα τα γραφεία αρκετές.
Δεν φέρνεις ποτέ γλυκά στη γιορτή ή τα γενέθλιά σου (ή έστω άνευ αφορμής, αφού είσαι αντισυμβατικός και μακριά από μας οι τυπικότητες) αλλά σαβουριάζεις ανερυθρίαστα ό,τι φέρνουν οι άλλοι.
«Ξεχνάς» να κάνεις δουλειές που έχεις αναλάβει, κι όταν κάποιος το ανακαλύπτει έχεις πάντα μια δικαιολογία έτοιμη –το ξέχασα επειδή είχα πολλή δουλειά/ επειδή μου είχες πει να κάνω κάτι άλλο/ επειδή δεν μου έχει εξηγήσει κανείς πώς γίνεται.
Όταν παραγγέλνετε όλοι μαζί ντελίβερι, δίνεις το ακριβές αντίτιμο που αντιστοιχεί στην παραγγελία σου σε «αυτόν που μαζεύει τα λεφτά», ο οποίος είναι στο μυαλό σου και το κορόιδο που βάζει το τιπ του ντελιβερά.