Ακόμη κι αν ήταν το φαβορί για το Οσκαρ, μπορείς να κατανοήσεις απόλυτα την χαρά του Ράμι Μαλέκ όταν τελικά το κράτησε στα χέρια του. Ισως γιατί όπως παραδέχτηκε κι εκείνος από σκηνής η διαδρομή του ως το βραβείο δεν ήταν ακριβώς προφανής.
Κι αν ο ηθοποιός ευχαρίστησε τη μητέρα του («I love you lady»), τον πατέρα του που πιστεύει ότι τον βλέπει από ψηλά αλλά και τους Queen και τους συντελεστές της ταινίας όπως θα έπρεπε, κι έκλεισε με μια θερμή αναφορά στην συμπρωταγωνίστρια κι αγαπημένη του Λούσι Μπόιντον, είχε στο ενδιάμεσο να πει μερικά αληθινά και γεματά σημασία λόγια:
«Σκέφτομαι πως θα ήταν αν μπορούσα να πω στον μικρό Ράμι ότι μια μέρα κάτι τέτοιο θα συνέβαινε. Νομίζω ότι ο μικρός κατσαρομάλλης εγκέφαλός του θα εκρήγνυτο. Εκείνο το παιδί πάλευε με την ταυτότητά του, προσπαθούσε να καταλάβει ποιος είναι και νομίζω όλοι όσοι παλεύουν με την δική τους και προσπαθούν να βρουν την δική τους φωνή, έχω να πω ότι κάναμε μια ταινία για έναν gay άντρα, που ήταν μετανάστης μα έζησε την ζωή του δίχως να απολογείται. Και το γεγονός ότι γιορτάζουμε τη ζωή του και την ιστορία του απόψε εδώ, αποδεικνύει ότι διψάμε για ιστορίες σαν αυτή. Είμαι γιος μεταναστών από την Αίγυπτο, πρώτης γενιάς αμερικανος κι ένα κομμάτι της ιστορίας μου γράφεται αυτή τη στιγμή. Δεν θα μπορούσα να είμαι περισσότερο ευγνώμων σε όλους εσάς κι όλους όσους πίστεψαν σε μένα, γι αυτή τη στιγμή. Είναι κάτι που θα κρατήσω για όλη την υπόλοιπη ζωή μου.»
Μπροστά σε μια αμερική που βλέπει μόνο εχθρούς στα πρόσωπα των μεταναστών αλλά και σε μια ταινία που άφησε σε δεύτερο πλάνο το γεγονός της ομοφυλοφιλίας του Φρέντι Μέρκιουρι, ο λόγος του Ράμι Μαλέκ ήταν αναγκαίος και απόλυτα χρήσιμος.
Κι αν έφαγε μια τούμπα κατεβαίνοντας από την σκηνή, δεν πειράζει, τα λόγια του έμειναν να στέκονται όρθια.