Αν μπορούσα να ονοματίσω ένα μεγάλο πρόβλημα της εποχής και κάτι που με πληγώνει θα ήταν αυτό: Οι νέοι.
από την Άρτεμις Κ. Γεωργίου (Ασκούμενη δικηγόρος)
Οι νέοι άνθρωποι, άτομα της ηλικία μου, μικρότερα και μεγαλύτερα και γενικότερα όλη κλίμακα των ανθρώπων που συγκαταλέγονται στη νεαρή ηλικία. Οι φοιτητές, οι νέοι επιστήμονες, οι νέοι επαγγελματίες.
Η αποχή τους.
Αυτό με πληγώνει και με κινητοποιεί ταυτόχρονα. Η αποχή τους από τα πολιτικά δρώμενα. Αποχή, όχι αναίτια, αλλά βασισμένη σε βαθιά απογοήτευση και σε απουσία πολιτικής έμπνευσης.
Απογοητευμένη γενιά. Όχι χαμένη γενιά όμως!
Μία γενιά πιό σπουδαγμένη και επιστημονικά καταρτισμένη από ποτέ. Εύστροφη γενιά και με διάθεση για εργασία και εξέλιξη. Γενιά που παρά τις αντιξοότητες ξέρει να παλεύει σωστά και ανελλιπώς. Εφοδιασμένη με «εξελιγμένα όπλα».
Αυτή τη γενιά πρέπει να παρακινήσουμε. Γενιά ενημερωμένη πολιτικά και ευαισθητοποιημένη κοινωνικά, η οποία ωστόσο απέχει επί του πρακτέου από τα πολιτικά δρώμενα.
Πώς απέχει; Κοινώς, δεν ψηφίζει. Δεν την αδικώ. Δεν έχει κάποιον να την εμπνεύσει, να την παρακινήσει, να της δώσει έστω ένα κομμάτι ελπίδας, ότι ίσως θα αλλάξουν βασικές ελληνικές παθογένειες.
Ο νέος άνθρωπος, έχει διάθεση να μάθει από τον γηραιότερο, να παρατηρήσει τα λάθη του, να τα κρίνει και να τα αποφύγει. Ένας μεγαλύτερος άνθρωπος ωστόσο παύει σύντομα να αποτελεί πηγή έμπνευσης για τον νεότερο: γιατί έχει χάσει τη φρεσκάδα της νεότητας, την ελπίδα της αλλαγής, δεν επινοεί, έστω με την ίδια ταχύτητα φρέσκιες και καινοτόμες ιδέες. Λογικό. Φέρει επάνω του μία λογική «κούραση» ηλικίας, ίσως και να είναι παραδομένος κάποτε στα ήδη κεκτημένα, ίσως να έχει αντιληφθεί οτι πολλά ζητήματα δε θα αλλάξουν ποτέ. Γιατί όμως ένας νέος να καθοδηγείται από μία τέτοια κουρασμένη αντίληψη για τη ζωή και την εξέλιξη αυτής.
Ο νέος χρειάζεται παρακίνηση. Ειδικά ο σημερινός νέος.
Χρειάζεται παρακίνηση και έμπνευση από νέους ανθρώπους που υπεισέρχονται στην πολιτική ή προσπαθούν να υπεισέλθουν.
Πράγματι, μιλώντας και ως νεαρή πολίτης, ο γηραιότερος είναι μία σοφή κουκουβάγια: δίνει τις συμβουλές για να χαραχτεί η βασική πορεία, και αυτό είναι πράγματι χρήσιμο. Το κελάηδισμα ωστόσο δεν είναι ηχηρό, δεν είναι ελπιδοφόρο, δεν είναι μελωδικό. Πρέπει οι γηραιότεροι να κάνουν ένα βήμα πίσω, και οι να αφήσουν χώρο στους νεότερους… να τους εμπιστευτούν. Να μην τους απαξιώνουν ως ανίδεους γιατι ουδέποτε η νέα γενιά θα καταφέρει να γίνει μέρος μίας πολιτικής κοινότητας και να δώσει αέρα εξέλιξης, πνοή ζωής και φρεσκάδας σε εένα σύστημα παρωχημένο.
Να αφήσουν τα ηνία της πολιτικής σε φρέσκα άτομα που επιθυμούν να παρακινήσουν και να εμπνέυσουν, και έχουν τη δυνατότητα.
Βασικό ζήτημα σήμερα: πρέπει να οδηγήσουμε στις κάλπες, για όλες τις εκλογές, βουλευτικές, δημοτικές, ευρωεκλογές, τη ΝΕΟΛΑΙΑ.
Να την εμπνεύσουμε και να της δώσουμε το «φιλί της ζωής» πριν να είναι αργά! Τους το χρωστάμε, μάς το χρωστάτε!