Όσο μεγαλώνουμε, είναι δυσκολότερο να κάνουμε νέους φίλους. Είμαστε πιο κατασταλλαγμένες, με μικρότερα περιθώρια συμβιβασμών και μεγαλύτερη οικειότητα με τον εαυτό μας! Δεν φοβόμαστε να μείνουμε μόνες – για την ακρίβεια, το προτιμάμε όταν οι διαθέσιμες επιλογές δεν μας καλύπτουν.
Ωστόσο, όταν γινόμαστε μαμάδες, έχουμε την προσδοκία πως θα γνωρίσουμε κι άλλες μαμάδες σαν κι εμάς, με τις οποίες θα μπορέσουμε να συμπορευτούμε λόγω του κοινού μας ενδιαφέροντος: των παιδιών μας. Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι… Για την ακρίβεια, η σημερινή κατάσταση δεν απέχει πολύ από αυτήν που μας παρουσιάζει η εξομολόγηση της μαμάς που ακολουθεί.
«Γιατί φοβάμαι να κάνω φίλες μου τις άλλες μαμάδες»
«Τι συνέβη, αλήθεια; Πότε η φιλία άρχισε να υποκύπτει κάτω από το βάρος του φόβου να μιλάμε ανοιχτά; Πότε αρχίσαμε να γινόμαστε τόσο επικριτικοί; Πότε θέσαμε τόσους περιορισμούς στις σχέσεις μας;
Οι άνθρωποι είναι, πλέον, πιο επικριτικοί ή απλά προσβάλλονται πιο εύκολα; Μάλλον και τα δύο..
Διαβάζουμε πολλά άρθρα για τα 5 πράγματα που δεν πρέπει να πούμε σε μία έγκυο, σε μία νέα μαμά, σε μία εργαζόμενη μαμά ή σε μία οποιαδήποτε μαμά – γιατί ναι, συνήθως αφορούν εμάς, τις μαμάδες. Με λίγα λόγια, δεν επιτρέπεται να πούμε τίποτα πια! Ούτε και θέλουμε να ακούσουμε τίποτα πια…
Όλα θεωρούνται “θάψιμο”. Τα πάντα πρέπει να έχουν ένα κρυμμένο νόημα. Κι αν στην πραγματικότητα δεν έχουν; Κι αν είναι απλός, αγνός διάλογος και ανταλλαγή απόψεων χωρίς κρυμμένα μυστικά και υπονοούμενα;Τι εννοώ;
Οι μητέρες που έχουν επιλέξει να μείνουν σπίτι για να μεγαλώνουν τα παιδιά τους, δεν μπορούν να πουν πόσο το απολαμβάνουν από φόβο μήπως θιχτούν οι εργαζόμενες μαμάδες, οι οποίες αντεπιτίθενται με το επιχείρημα πως εκείνες δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια και πως πρέπει να δουλεύουν, φοβούμενες να παραδεχτούν πως τους αρέσει να εργάζονται.
Αντίστοιχα, οι μητέρες που θηλάζουν δεν μπορούν να περηφανευτούν γι’ αυτό που κάνουν ή να γκρινιάξουν για τις επιπτώσεις του θηλασμού στο σώμα τους, ενώ οι μαμάδες που δεν θηλάζουν σιωπούν αφού ο “θηλασμός είναι καλύτερος”.
Γενικά, οποιοδήποτε θέμα που αφορά την γονική μέριμνα μπορεί να γεννήσει συγκρούσεις και διαμάχες: η επιβολή πειθαρχίας, η μέθοδος διατροφής, το αν πρέπει να κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι με τα παιδιά ή ακόμα και το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για ν κολλήσουμε τις σχολικές ετικέτες…
Είμαι μια εργαζόμενη μητέρα, που δεν θηλάζω και αφήνω το μοναχοπαίδι μου να κοιμάται μαζί μου, αναρωτιέμαι τι μπορώ να μοιραστώ με τις υπόλοιπες μαμάδες από το υπέροχο γονεϊκό ταξίδι μου. Μερικές φορές αισθάνομαι πως πρέπει να πω ψέματα για να μην γίνω στόχος ή για να μην προσβάλλω κάποιον άλλον.
Μου αρέσουν οι άνθρωποι και οι ιστορίες τους. Πάντα ρωτούσα και μάθαινα πολλά για τις ζωές των άλλων, επειδή με συναρπάζουν τα διαφορετικά ταξίδια τους και οι διαδρομές τους. Πλέον, όμως, φοβάμαι να ρωτήσω. Ανησυχώ συνέχεια μήπως ο συνομιλητής μου νιώσει προσβεβλημένος ή μήπως παρεξηγήσει το ενδιαφέρον μου.
Και τότε, αναρωτιέμαι γιατί είναι τόσο δύσκολο να συνάψουμε φιλίες με άλλες μαμάδες. Όταν μία γυναίκα γίνεται μαμά, μετατρέπεται αυτόματα σε σκληρός κριτής των πάντων και ταυτόχρονα σε μία εύθικτη και ευαίσθητη προσωπικότητα; Ή μήπως όλο αυτό οφείλεται στις μόνιμες συγκρούσεις των social media και την τεράστια επιρροή που έχουν πάνω μας; Αν κάποιος συμφωνήσει μαζί μας παίρνουμε αυτόματα άριστα για το πώς ανατρέφουμε τα παιδιά μας;
Δεν γνωρίζω. Το μόνο που γνωρίζω είναι πως έχω κουραστεί από όλη αυτή την κατάσταση. Κουράστηκα να σκέφτομαι πάντα τρία βήματα μπροστά σε κάθε συζήτηση από τον φόβο μην νιώσει κάποιος άβολα. Κουράστηκα να σκέφτομαι μήπως η ερώτησή μου ανήκει σε αυτά τα “5 πράγματα που δεν πρέπει να πω”. Κουράστηκα από τις δύσκολες σιωπές που δεν μας αφήνουν να εμβαθύνουμε και να δημιουργήσουμε μια ειλικρινή φιλία. Κουράστηκα να ζω σε ένα περιβάλλον όπου φοβάται ο ένας τον άλλον.
Πλέον, δεν ασχολούμαι όταν κάποιος λέει κάτι επιθετικό ή προσβλητικό. Αυτό που επιθυμώ είναι να έχω ουσιαστικές σχέσεις, με αποδοχή και κατανόηση. Είμαι σίγουρη πως είμαστε αρκετά ώριμες ώστε να καταφέρουμε να ανοιχτούμε η μία στην άλλη χωρίς επίκριση και φόβο. Ας το κάνουμε…».