Η μαύρη σελίδα στη ζωή μιας κοπέλας: Η κοπέλα θέλησε να μοιραστεί τη μαύρη σελίδα της ζωής της γιατί καμία γυναίκα δεν πρέπει να είναι μόνη σε αυτόν τον εφιάλτη
Στήριξη και βοήθεια σε όλα τα θύματα.
Η «Ζωή», 15 χρόνια μετά, μπορεί να θυμηθεί τη μέρα που τη βiασαν. Μπορεί να μιλήσει γι’ αυτό. Δεν μπορεί, όμως, μέχρι και σήμερα να καταλάβει ότι δεν έφταιγε εκείνη για τα χέρια που «οπλίστηκαν» χωρίς εκείνη να έχει την παραμικρή ευθύνη.
Η κοπέλα δεν θέλει να πει το πραγματικό της όνομα. Προσπαθεί μέχρι και σήμερα να συνεχίσει τη ζωή της, αφήνοντας πίσω εκείνο το βράδυ που την ακολουθεί. Εκείνα τα χέρια που της στέρησαν για πάρα πολλά χρόνια το χαμόγελο. Την ευχαρίστηση του έpωtα. Την επιθυμία για σex. Την όρεξη για ζωή.
Σήμερα, η «Ζωή» είναι μητέρα ενός αγοριού και έχει τη δύναμη και τη θέληση να μοιραστεί την ιστορία της, που συνέβη πριν από 15 χρόνια. Ο σύζυγός της ξέρει τα πάντα. Από τις πρώτες μέρες της γνωριμίας τους. Οι γονείς της όχι. Και το να αλλάξουμε τη στάση των γονέων σε τέτοια θέματα, είναι κάτι που το οφείλουμε στον εαυτό μας, στα παιδιά μας, ακόμα και σε εκείνους τους γονείς που δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να δεχτούν…
Οφείλουμε να κάνουμε τα παιδιά μας να είναι άνετα και να μας μιλούν για ό,τι τους συμβαίνει. Να είμαστε εκεί. Να τα ακούμε. Να τα πιστεύουμε. Να τα στηρίζουμε.
Η μαύρη σελίδα στη ζωή μιας κοπέλας: Η ιστορία της «Ζωής»…
«Έχω ταχυπαλμία ακόμη, αλλά το διαχειρίζομαι πλέον και μπορώ να μιλήσω εύκολα γι’ αυτό. Ήταν λίγο πριν τις Πανελλήνιες. Η διαδρομή που έκανα από το φροντιστήριο για το σπίτι και το ανάποδο ήταν συνηθισμένη. Εκείνη η μέρα, όμως, δεν ήταν ίδια.
Περνώντας λοιπόν, από το συνηθισμένο παρκάκι, άκουσα έναν συμμαθητή μου να με φωνάζει. Τον ήξερα, πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο. Παρέα δεν κάναμε αλλά από ευγένεια και μόνο σταμάτησα να δω τί θέλει. Εκεί κοντά ήταν το σπίτι του.
Όπως άρχισε να μου μιλάει, με έσπρωξε με δύναμη στην είσοδο του σπιτιού του. Έκλεισε την πόρτα και άρχισε να μου επιτίθεται. Προσπαθούσα να αντισταθώ και να ξεφύγω. Δεν ήταν εύκολο. Τα δευτερόλεπτα της πάλης μού φάνηκαν αιώνας. Δεν είναι υπερβολή. Σκέφτηκα “τελικά, το λάθος μου μήπως είναι ότι αντιστέκομαι”; Και αφέθηκα. Δεν είχα άλλο κουράγιο. Απλά περίμενα να τελειώσει όλο αυτό. Αυτή ήταν η πρώτη μου ερwτiκή ολοκληρωμένη επαφή.
Μέχρι να ξεκινήσω συνεδρίες δεν θυμόμουν σχεδόν τίποτα από την ιστορία, εκτός από το πρόσωπό του κι ένα πάγωμα στον οργανισμό μου. Ένα μούδιασμα. Η ψυχολόγος μού εξήγησε ότι είναι φυσιολογική άμυνα του οργανισμού. Όταν μουδιάζεις πονάς λιγότερο. Εγώ πονούσα πολύ. Όχι μόνο στην πράξη, αλλά και στα χέρια μου όπως με κρατούσε. Και στο κεφάλι μου. Και στα πόδια μου. Και όπου με είχε χτυπήσει για να με ακινητοποιήσει. Με εκείνες τις ψυχοθεραπείες πήρα “κοκτέιλ ηρεμιστικών”.
Πλέον θυμάμαι τα πάντα. Θυμάμαι το βλέμμα του. Ήταν εντελώς θολωμένο. Σαν να ήθελε απλά να μου κάνει κακό και όχι να “εκσπερματώσει”. Σαν να του άρεσε να με βλέπει να κλαίω. Αυτό τον εξίταρε και συνέχιζε και συνέχιζε… Δεν ξέρω πόση ώρα κράτησε. Στο μυαλό μου ήταν ατελείωτες ώρες. Στο τέλος ντύθηκε και μου είπε αυστηρά “φύγε τώρα”.
Ντύθηκα και έφυγα όσο πιο γρήγορα γινόταν. Έφτασα στο σπίτι μου, μπήκα στο δωμάτιο και από εκεί και πέρα το μόνο που επικρατούσε ήταν ένα σβηστό φως για μέρες. Μη γίνει κανένα λάθος και κοιταχτώ στον καθρέπτη. Το σοκ ήταν τεράστιο. Δεν έκλαιγα δυνατά, δεν νευρίαζα, απλά ήμουν σαν χαμένη και έβγαιναν σιωπηλά δάκρυα από τα μάτια μου.
Γιατί δεν τον κατήγγειλα; Γιατί δεν το ‘χω κάνει;
Δεν τον κατήγγειλα γιατί θεωρώ ότι έχω ευθύνη γι’ αυτό που έγινε. Τι θέλει ο βiασtής; Αντίσταση. Και εγώ του την έδωσα. Επίσης, τί δουλειά είχα να περπατήσω μέχρι το σπίτι του, μαζί του;
Μήπως ήμουν παραπάνω “ευγενική”, τελικά;
Τα χρόνια εκείνα ήταν διαφορετικά. Φανταστείτε, ότι ο ίδιος πήγε την άλλη μέρα στο σχολείο και άρχισε να λέει, γελώντας “βiασα τη Ζωή”. Οι περισσότεροι δεν τον πίστευαν. Κάποιοι άλλοι με ρωτούσαν “τι λέει αυτός ρε”; “Τίποτα, μαλακiες”, τους απαντούσα.
Θυμάμαι ότι δεν ήθελα να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Έσβηνα το φως για να μη με βλέπω. Οι γονείς μου πίστευαν ότι από το άγχος των Πανελληνίων έχω αυτήν την περίεργη συμπεριφορά.
Στους γονείς μου μέχρι και σήμερα δεν το ‘χω πει. Ο σύζυγός μου φυσικά το ξέρει. Μέχρι να τον γνωρίσω δεν απολάμβανα το σex, τον έpωτα. Με τους πρώην μου το έκανα γιατί θεωρούσα ότι αυτή είναι η “δουλειά” μου. Πριν από επτά χρόνια ξεκίνησα ψυχοθεραπεία και άρχισα να… ζω!
Στα 26 μου, ο σύζυγός μου με έκανε να θέλω να κάνω έpωτα. Φανταστείτε ότι δεν έχω αυvαvιστεi ποτέ.
Έχουν περάσει 15 περίπου χρόνια από τότε και, αν με ρωτάς, για το μόνο που μετανιώνω είναι που δεν τον κατήγγειλα. Δεν ξέρω αν πείραξε και άλλη κοπέλα από τότε. Λυπάμαι, γιατί αν έχει ξανακάνει κάτι τέτοιο, θα μπορούσα να την είχα σώσει.
Η επόμενη σχέση μετά απ’ αυτό ήταν ένας τύπος που με χτυπούσε και με έλεγε “βiασμέvη” και “μολυσμένη”. Από εκεί και πέρα, όλα καλά! Έμπλεκα με καλά παιδιά και δεν είχα κάτι άλλο άσχημο στην ζωή μου! Ήταν μια διετία τραγική, αλλά πέρασε…».