Η αλήθεια πονάει. Το ίδιο και η απόρριψη. Είναι σαν να βρίσκεσαι αντιμέτωπος με κάτι που απέφευγες πολύ καιρό. Μπορεί αυτό να το έχεις ξανακούσει, μπορεί και να το έχεις βιώσει για τα καλά στη ζωή σου. Μπορεί βέβαια και να μη θέλεις να δεχτείς ότι έχεις απορριφθεί από κάποιον ή κάτι. Όπως και να έχει, όλοι μας, ανεξαιρέτως, έχουμε δεχτεί την απόρριψη. Είτε αυτό σημαίνει να μην ανήκεις σε κάποια κοινωνική ομάδα, να μην έχεις το dream boy/girl σου. Να διαλέγουν άλλο στη δουλειά των ονείρων σου, να μην δέχεσαι τον εαυτό σου. Γιατί, ειδικά το τελευταίο, αποτελεί απόρριψη. Μόνο που απορρίπτεις εσύ η ίδια τον εαυτό σου. Αλλά αυτό είναι άλλο, μεγάλο κεφάλαιο.
Σε αυτή την ιστορία, δεν θέλω να τονίσω το πόσο πονάει ενδεχομένως η απόρριψη. Αυτό το ξέρει ο καθένας ξεχωριστά. Θέλω να πω για το πόσο διαφορετικά διαχειρίζεσαι την απόρριψη όταν τη δίνεις εσύ και όταν τη δέχεσαι. Γιατί σε πονάει να ακούς «όχι» αλλά ‘χαίρεσαι’ όταν το λες εσύ;
Η απόρριψη παραμένει απόρριψη. Το μόνο που αλλάζει είναι ο αποστολέας. Γιατί λοιπόν όταν είσαι εσύ ο αποστολέας, βρίσκεσαι σε πλεονεκτική θέση τη στιγμή που το μήνυμα είναι ίδιο; Για τον ίδια ακριβώς λόγο που εξιστορείς στους φίλους σου αργότερα πως απλά διάβασα το μήνυμα και δεν απάντησα με μία κρυφή υπεροψία. Για τον ίδιο λόγο που περηφανεύεσαι ότι αρνήθηκες την καλύτερη θέση που σου έχει προταθεί μέχρι σήμερα γιατί σίγουρα αξίζεις ακόμα καλύτερα. Κι ας ήξερες ότι ήταν μεγάλη ευκαιρία. Τέλος,, για το λόγο που επιμένεις πως δεν θέλεις να ανήκεις σε μία παρέα γιατί είσαι ελεύθερο πνεύμα και δεν αντέχεις τον κομφορμισμό -κι ας θέλεις κάποιον δίπλα σου.
Εγωισμός. Πείσμα. Πες το όπως θέλεις. Υπάρχει λόγος που δεν θέλεις να δεσμευτείς με κάτι που δεν σου αρέσει –ό,τι και αν είναι αυτό- και δεν θα «ανεχτείς» να ακούσεις πρώτη το όχι. Προτιμάς να ακουστεί από εσένα κάτι σκληρό, παρά να το ακούσεις εσύ. Επιλέγεις να είσαι η «κακιά» της υπόθεσης, η αναίσθητη, η άκαμπτη, παρά να φανεί έστω και για λίγο ότι λυγίζεις, ότι απορρίπτεσαι, ότι κάποιος ρίχνει τα καλοφτιαγμένα τείχη σου.
Γιατί τόση υπερπροσπάθεια όμως;
Και τι έγινε αν σε απορρίψουν στο κάτω κάτω; Τι έγινε αν ακούσεις δυο-τρία όχι; Θα μάθεις πως το «ναι» είναι κάτι που κερδίζεται, δε χαρίζεται. Είναι κάτι που απαιτεί περισσότερα πράγματα από μια φαινομενικά «σκληρή» εικόνα του εαυτού σου.
Δεν είναι ανάγκη να χτίζεις μια ψεύτικη, σκληρή προσωπικότητα αν πραγματικά δεν είσαι αυτή. Μην αφήνεις τον εγωισμό σου να μπει στη μέση όλων αυτών που θα μπορούσες να έχεις. Τέλος, μην σκέφτεσαι συνεχώς μια επερχόμενη απόρριψη. Μπορεί τελικά να μην είναι απόρριψη, αλλά η καλύτερη στιγμή της ζωής σου. Διαφορετικά, σκέψου πως πάντα σε περιμένει κάτι καλύτερο από το προηγούμενο.
Ξέρω πως το να μην παίρνεις αυτό που θες δεν είναι το ιδανικό. Η ζωή όμως έχει τα πάνω της και τα κάτω της. Ή έχει μόνο πάνω. Εξαρτάται από εσένα και από το με τι ματιά θα δεις το κάθε τι που σου συμβαίνει. Αντί να σκέφτεσαι «γιατί συμβαίνει σε εμένα;», σκέψου «γιατί συμβαίνει για εμένα». Βρες μέσα από κάθε σου απόρριψη, κάθε σου στραβοπάτημα, κάθε σου λάθος κίνηση, τι καλό μπορεί να βγει. Και τότε όλα θα πάρουν διαφορετική τροπή.