Αυτό που πολλοί δεν γνωρίζουν για τη Γιούλικα Σκαφιδά είναι ότι έκανε το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στην πρώτη ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, Κινέττα. «Πάμε πολλά χρόνια πίσω. Δεν έκανα κανέναν σπουδαίο ρόλο, είχα δυο-τρεις σκηνές στην ταινία. Θυμάμαι ήταν Φεβρουάριος όταν είχα πάει στην Κινέττα, και σε μια σκηνή έπρεπε να μπω στη θάλασσα με τα ρούχα. Ήταν η πρώτη μου επαφή με το σινεμά, σε μια πολύ πειραματική ταινία που είχε δεχτεί αμφιλεγόμενα σχόλια. Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν ότι ο Λάνθιμος με είχε περάσει από κόσκινο μέχρι να με πάρει – πολλές οντισιόν, κινησιολογικούς αυτοσχεδιασμούς. Γενικά, φαινόταν ότι δεν άφηνε τίποτα στην τύχη. Κάποια στιγμή έπρεπε να ακουστεί off μια ατάκα και την είπα πάρα πολλές φορές – δεν ξέρω, μπορεί να μην την έλεγα και καλά. Εκεί κατάλαβα ότι ο Γιώργος θέλει να είναι σίγουρος ακόμα και για τον πιο μικρό ρόλο, το τίποτα. Σκέψου ότι περάσαμε αρκετές από δοκιμαστικό μέχρι να βρει αυτό που ήθελε».
Παραδέχεται πως η ίδια δεν θα τολμούσε εύκολα να τα αφήσει όλα πίσω της για να κυνηγήσει μια καριέρα στο εξωτερικό. «Το να είμαι έξω και να περιμένω να κάτσει μία στις εκατό, και στο μεταξύ να προετοιμάζομαι γι’ αυτή τη μία φορά, δεν ξέρω αν μου κάνει. Ναι, εντάξει, δεν πήγα στο Χόλιγουντ ποτέ, πήγα μόνο εκδρομή, αλλά δεν ξέρω αν θα αντάλλαζα όλο αυτό που μου συνέβη εδώ. Μπορείς και στην Ελλάδα να κάνεις πράγματα. Ισχύει, βέβαια, ότι υπάρχει ένα όχι και τόσο αξιοκρατικό σύστημα. Δεν είναι πάντα ο καλύτερος αυτός που θα πάρει τελικά τη δουλειά. Οπότε, μία, δύο, τρεις, αγανακτεί κάποιος, είτε καλλιτέχνης είτε επιστήμονας, και πάει κάπου αλλού όπου ίσως τα πράγματα είναι πιο δίκαια».
Φέτος, εκτός από το θέατρο, πρωταγωνιστεί στην καθημερινή σειρά του Open Ο Πρίγκιπας της Φωτιάς. «Ποτέ δεν θεώρησα το καθημερινό σίριαλ “αρπαχτή”. Το είδα ως κάτι διαφορετικό. Οι ρυθμοί είναι εξαιρετικά γρήγοροι, η προετοιμασία στο σπίτι είναι μεγαλύτερη και, φυσικά, είσαι stand by για να δώσεις αυτό που θέλεις με την πρώτη και τη δεύτερη φορά, διαφορετικά δεν προλαβαίνεις χρονικά. Πρέπει να έχεις έτοιμο ένα επεισόδιο κάθε μέρα. Είναι δύσκολο. Δεν το έχω σνομπάρει ποτέ, απλά μου ήταν πιο εύκολο να είμαι σε μια εβδομαδιαία σειρά, γιατί είχα τον χρόνο μου. Αναφέρομαι σ’ αυτό κυρίως για να σου πω ότι τον διαχωρισμό “ποιοτικού” και “κουλτουριάρικου” δεν τον ενστερνίζομαι. Νομίζω ότι αν έχεις μια ισορροπία και είσαι αληθινός σε αυτό που κάνεις, τα καταφέρνεις. Αν είσαι σαχλός και περιφέρεις τον εαυτό σου από δω κι από κει, και στη Σκάλα του Μιλάνου να πας δεν έχει νόημα». Δεδομένου ότι η υποκριτική διέπεται από επαγγελματική ανασφάλεια, αναρωτιέμαι αν υπάρχουν σκέψεις για το μέλλον και για το ενδεχόμενο να βρεθεί κάποια στιγμή εκτός χώρου. «Αν κάτι πάει στραβά στη ζωή μου, δεν υπάρχει plan B. Κάποιες φορές, εκεί που μπορεί να μην έχει πάει καλά η πρόβα ή βρίσκομαι σε κάποια συνεργασία περίεργη και ψυχοφθόρα, γυρίζω τα βράδια στο σπίτι και λίγο σιχτιρίζω και λέω “Γαμώτο, γιατί δεν τελείωσα τη Ναυπηγική, να γίνω ναυπηγός;”. Ή να έχω γίνει, ξέρω ’γω, κάτι άλλο, που να έχει σχέση, π.χ., με τη Φυσική, που μου άρεσε πολύ, να είμαι ήσυχη και να διαβάζω. Το σκέφτομαι αυτό όταν έχω στενοχώριες και είμαι στο σπίτι. Την άλλη μέρα όμως μου περνάει».
Από τη Μαρία Παπαϊωάννου