Τον τελευταίο καιρό σχεδόν καθημερινά τα τελευταία χρόνια βλέπουμε και ακούμε στα δελτία ειδήσεων σκηνές βίας μεταξύ εφήβων αλλά και μικρότερων παιδιών.
Γράφει ο Γιάννης Δ. Πρεβενιός
Πραγματικά είναι λυπηρό και πέρα από τις ευθύνες των γονέων, οι οποίοι σε πολλές των περιπτώσεων έχουν εγκαταλείψει στο έλεος του θεού, την παρακολούθηση και γενικά την επιμέλεια των παιδιών του, λόγω των δικών τους σοβαρών προβλημάτων που βιώνουν, όπως η ανάγκη τους να δουλεύουν σε δύο και τρεις δουλειές για να τα βγάλουν πέρα, μεγάλη ευθύνη έχει και το σχολείο και γενικά του σύστημα εκπαίδευσης που παρέχουμε σε αυτά τα παιδιά.
Λόγω της ιδιότητας μου έζησα όλα τα συστήματα εκπαίδευσης μετά την μεταπολίτευση και σαν μαθητής αλλά και σαν δάσκαλος μουσικής εργαζόμενος σε όλες τις βαθμίδες της.
Από όλη αυτή την διαδρομή αυτό που έμεινε σαν απόσταγμα στο μυαλό μου είναι ότι οι εκάστοτε ηγεσίες του υπουργείου παιδείας (ακόμα και από την ίδια κυβερνητική παράταξη και την ίδια κοινοβουλευτική περίοδο) το λειτούργημα του εκπαιδευτικού και τον ύψιστο ρόλο του αργά και σταθερά τον υποβάθμισαν σε ρόλο κομπάρσου.
Θεωρώ ότι αυτό έγινε μεθοδευμένα και μαζί με το περιεχόμενο και την δομή των διδασκομένων μαθημάτων είχαν ένα και μόνο σκοπό, την κατεύθυνση του γνωστικού αντικειμένου σε μία παιδεία που δεν αναπτύσσει την φαντασία και την κριτική σκέψη αλλά την παπαγαλίζουσα που μπλοκάρει και γεμίζει το μυαλό των παιδιών με άχρηστες γνώσεις.
Όλο αυτό έγινε γιατί ήξεραν ότι η κριτική σκέψη φέρνει την κατανόηση και μετά την αντιπαράθεση προς τα κακώς κείμενα και φυσικά αυτό θα ήταν επιζήμιο για τις οικογενειοκρατίες και τους καρεκλοκενταύρους που λυμαίνονται την εξουσία και τα καλά της τα τελευταία χρόνια. Θα μου πείτε οι εν λόγω κύριοι δεν ήθελαν σωστές γνώσεις για τα παιδιά τους; Φυσικά ήθελαν και τις είχαν σε συγκεκριμένα ιδιωτικά σχολεία που φοιτούσαν τα βλαστάρια τους και στα πανάκριβα κολέγια του εξωτερικού που έχουν και παράδοση να ετοιμάζουν ηγέτες για τους αμόρφωτους λαούς!!!
Εκτός από την υποβάθμιση του ρόλου των εκπαιδευτικών και της γνωστικής ύλης σκαρφίστηκαν και διάφορα άλλα τεχνάσματα για να ολοκληρώσουν τα σχέδια τους.
Ένα από αυτά ήταν η κατάργηση της περιβόητης ποδιάς με την οποία συμβολίζονταν η μαθητική ιδιότητα και η συμμετοχή σε ένα σύνολο. που η ατομικότητα του μαθητή ξεχώριζε από την προσπάθεια και την επίδοση του στην γνώση και όχι από το μοντελάκι ή την φίρμα των ρούχων που είχε την δυνατότητα λόγω οικονομικής ευμάρειας να έχει.
Θυμάμαι ειδικά στις αρχές εκείνης της περιόδου στα διαλείμματα τα θέματα συζήτησης έπαψαν να έχουν σχέση με το σχολείο και γενικά με τις ανάγκες της ηλικίας των παιδιών και έγιναν καθαρά κουτσομπολίστικα για το τι φοράει ή μία για το Lakostaki του άλλου, πόσο κοστίζουν τα παπούτσια του τάδε και πολλά άλλα τέτοια.
Θα μου πείτε ότι η ποδιά θύμιζε άλλες μίζερες εποχές αλλά θα μπορούσαν να την αντικαταστήσουν με μία ομοιόμορφη φορεσιά (όπως εξακολούθησαν και εξακολουθούν να κάνουν τα ιδιωτικά σχολεία) για την οποία θα αποφάσιζαν οι σύλλογοι γονέων και διδασκόντων του κάθε σχολείου.
Για μένα όμως το χειρότερο που έκαναν ήταν ότι μετέφεραν στους χώρους εκπαίδευσης τις συνδικαλιστικές και κομματικές τους αντιπαραθέσεις μπολιάζοντας την νεολαία μας με τα δικά τους κουσούρια δηλ. την δολοπλοκία, το ατομικό συμφέρον, την υποκρισία και την φαυλότητα!!!
Η Παιδεία σίγουρα θέλει μια ριζική μεταρρύθμιση η οποία όμως θα πρέπει να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εποχής μας χωρίς όμως να χάσει την απλότητα, στην σκέψη και στην επαφή μεταξύ των εμπλεκομένων δηλ. των μαθητών με τους δασκάλους.
Το φυσιολογικό είναι αυτή η μεταρρύθμιση να ξεκινήσει από το Δημοτικό να μη πω από το νηπιαγωγείο και μετά να ανέβει στις επόμενες βαθμίδες για να μπορέσουμε σε 20 χρόνια να έχουμε μια νέα γενιά που θα έχει ένα άλλο τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς!!!
Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια δηλαδή να προσπαθούμε να βελτιώσουμε το οικοδόμημα της παιδείας ξεκινώντας από την τρίτη βαθμίδα της, μοιάζει σαν να κάνουμε επιδιόρθωση και καλλωπισμό σε ένα ρετιρέ ενώ τα θεμέλια της οικοδομής είναι σαθρά!!!
Παρακαλώ να διαβάσετε κάπου το Φιλανδικό μοντέλο εκπαίδευσης το οποίο όπως θα δείτε δεν είναι ένα πολυδάπανο σύστημα αλλά βασίζεται στην προσωπική συνεργασία του μαθητή με τον δάσκαλο!!!
Κάποια στιγμή πρέπει να υιοθετούμε και να προσαρμόζουμε στις δικές μας ανάγκες πράγματα που αποδεδειγμένα έχουν θετικά αποτελέσματα.
Δεν έχουμε άλλα περιθώρια!!! Η κοινωνία μας έχει φτάσει στο σημείο μηδέν και η μόνη μας ελπίδα πλέον είναι η αναβάθμιση της Παιδείας μας!!!