Το κλασικό πρόβλημα που προκύπτει, όχι μόνο στις σχέσεις, αλλά ατομικά σε κάθε άνθρωπο. Για κάποιο λόγο μεγαλώνουμε με το σκεπτικό ότι το να εκτίθεσαι και να δείχνεις τις αδυναμίες, τις ευαισθησίες και το πώς νιώθεις είναι δείγμα αρνητικό και πρέπει να νιώθουμε και ενοχικά όταν φερόμαστε έτσι. Το μεγαλύτερο ‘λάθος’ είναι όταν τολμάμε να εκτεθούμε στον έρωτα και να ξεφτιλιστούμε εξαιτίας αυτού που νιώθουμε.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Είναι όντως τόσο κακό να συστήνεσαι στον άλλο και να του δείχνεις όλες τις πτυχές σου; Είναι κακό να αποκαλύπτεις τα σκοτεινά σου κομμάτια ή αυτά που σε δυσκολεύουν; Είναι κακό να λες σ’αγαπώ από την αρχή; Ε ναι το τελευταίο είναι λίγο spooky. Υπάρχουν και κάποιοι άγραφοι κανόνες ρε παιδιά. Από την άλλη, και γιατί να μην το πεις; Δείξε από την αρχή ότι είσαι τρελός ώστε να μην σε κατηγορεί αργότερα για απότομη αλλαγή συμπεριφοράς.
Το να εκτίθεσαι όμως θα έπρεπε να καταγράφεται ως δεξιότητα ή αρετή και όχι σαν πρόβλημα ή ελάττωμα. Το ότι μεγαλώνουμε σε περιβάλλοντα όπου μας μαθαίνουν ότι οι εντάσεις, οι συγκρούσεις, τα κλάματα και η στενοχώρια είναι πράγματα που δεν πρέπει να αγγίζονται, δεν σημαίνει ότι αυτό είναι και το σωστό. Υποτίθεται ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι υγιείς όταν διέπονται από σεβασμό, ειλικρίνεια αλλά και με το να είμαστε ο εαυτός μας. Αν είναι οκ να υποδύεσαι ένα ρόλο προκειμένου να μην απογοητεύσεις τον άλλο, σκέψου το λίγο. Είσαι εντάξει με αυτό;
Από την άλλη, εκτίθεμαι δεν σημαίνει κάνω πάνω στον άλλον εμετό όλα όσα συμβαίνουν μέσα μου. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να δούμε τον άλλο σαν συναισθηματικό κάδο και να εκτονωθούμε πάνω του για όλα όσα μας βασανίζουν. Το ζητούμενο είναι να του δείξουμε αυτά που αφορούν τη μεταξύ μας σχέση και να μην φιλτράρουμε όλη την ώρα αυτά που θέλουμε να εκφράσουμε.