Επειδή η ευγένεια σπανίζει τελευταία, επειδή θέλουμε να σου βάλουμε ιδέες, και επειδή τους ευγενικούς ανθρώπους πρέπει να τους αναγνωρίζουμε (και να τους εκτιμάμε) πού και πού, συγκεντρώσαμε όλα αυτά που κάνουν, σε μια μικρή λίστα… ένδειξης ευγνωμοσύνης.
Ενδιαφέρονται τι κάνεις: Τα μηνύματά τους ξεκινούν πάντα με αυτήν την ερώτηση, από κοντά δεν υπάρχει περίπτωση να μην την θέσουν, και αν προλάβεις να ρωτήσεις πρώτος εσύ δεν θα απαντήσουν ποτέ μα ποτέ αυτό το απαίσιο «καλά-εσύ» που αντί για ερωτηματικό ακούγεται σαν να έχει τελεία στο τέλος.
Διστάζουν, όμως, λίγο με τις πολύ προσωπικές ερωτήσεις: Εκτός αν είναι φίλοι σου, και ξέρουν πως δεν έχεις πρόβλημα, θα τους ακούσεις συχνά να λένε «αν δε θέλεις να το συζητήσεις δεν πειράζει», αν νιώσουν πως μια ερώτησή τους θα μπορούσε και να ξεπερνά τα όριά σου.
Βάζουν ρήματα στις παραγγελίες τους: Επειδή ξέρουν πως μιλάμε μια κατά βάση αγενή γλώσσα, και το «φρέντο καπουτσίνο μέτριο παρακαλώ» ακούγεται παράξενο, μπαίνουν στον κόπο να προσθέσουν το «θα ήθελα» μπροστά από τα τσιγάρα τους/ τον καφέ τους/ τα σουβλάκια τους.
Δεν βλέπεις το κινητό τους: Δεν είναι πάνω στο τραπέζι, ή ακόμα χειρότερα στο χέρι τους, όταν έχουν βγει μαζί σου. Ούτε όταν έχουν βγει με άλλους. Ούτε ποτέ.
Λένε πάντα ευχαριστώ: Κάπως ασυναίσθητα, χωρίς να το καταλαβαίνουν, και χωρίς να το κάνουν μεγαλόφωνα για να δείξουν πόσο ευγενικοί είναι. Παρατήρησέ το, όμως: Δεν υπάρχει περίπτωση να μη σου πουν ευχαριστώ ακόμα και αν αυτό που έκανες ήταν τόσο μικρό όσο το να τους δώσεις π.χ. το στιλό που δεν έφταναν από την άκρη του τραπεζιού.
Δεν προσπερνούν ουρές: Δεν θα «χωθούν» μπροστά μπροστά στο φανάρι, δεν θα προσπαθήσουν να παρακάμψουν την ουρά στην εφορία επειδή «μια ερωτησούλα θέλουν να κάνουν μόνο», και πάντα θα σου παραχωρήσουν την θέση τους στο σούπερ μάρκετ αν εσύ θες να πληρώσεις μόνο ένα πακέτο μακαρόνια κι εκείνοι ένα καρότσι που ταΐζει άνετα τη μισή κιβωτό του Νώε.
Μιλάνε στον πληθυντικό: Σε ανθρώπους που δεν γνωρίζουν, και είναι εμφανώς μεγαλύτεροί τους. Όχι στους πάντες, αδιακρίτως και ανεξαιρέτως, επειδή ξέρουν ότι αυτό πρώτον φαίνεται δήθεν, και δεύτερον σε κανέναν δεν αρέσει να του απευθύνονται συνομίληκοι ή λίγο μικρότεροι στον πληθυντικό.
Δεν απαιτούν ποτέ τίποτα: Όταν ζητάνε κάτι από οποιονδήποτε, σπεύδουν πάντα να προσθέσουν «αν θέλεις», «αν είναι εύκολο», και άλλες τέτοιες εκφράσεις που δίνουν στον άλλο την ευκαιρία να αρνηθεί –και τις εννοούν, δεν είναι σχήμα λόγου και δεν τις κάνουν να ακούγονται ειρωνικές (ειδικά αυτό το καημένο το «αν θέλεις», έχει κακοποιηθεί τόσο πολύ που είναι πραγματικά δύσκολο να το κάνεις να ακούγεται μη ειρωνικό).