Ότι πιο γλυκό, ερωτικό και αισιόδοξο είναι το τραγούδι του αγαπημένου ερμηνευτή και τραγουδοποιού Αλκίνοου Ιωαννίδη
Το 1994 ο Αλκίνοος έκανε πρόβες με τη Δήμητρα Γαλάνη, την Ελένη Τσαλιγοπούλου και τον Γεράσιμο Ανδρεάτο για τη δεύτερη χρονιά στο Χάραμα. Όλοι οι συνάδελφοί του είχαν μια σχέση στενή με το λαϊκό τραγούδι, εκείνος όχι. Δεν ακούγαν λαϊκά στο σπίτι του, μόνο απ’ το ραδιόφωνο εκτός σπιτιού αν έπιανε κάτι τ’ αυτί του.
Ήξερε και αγαπούσε κάποια τραγούδια, κυρίως ρεμπέτικα, αλλά η επαφή του ήταν είτε εξ’ αποστάσεως και ευκαιριακή είτε μέσα από λαϊκά τραγούδια έντεχνων δημιουργών. Ένας καινούριος θαυμαστός κόσμος άνοιγε λοιπόν στ’ αυτιά του. Έπρεπε να πει κάποια τραγούδια και στα υπόλοιπα να παίξει κιθάρα και κρουστά.
Βούτηξε μέσα στο λαϊκό τραγούδι σαν πεινασμένος κι ανακάλυψε επιτέλους στα 24 του τον Τσιτσάνη, τον Καζαντζίδη, τον Διονυσίου, τη Νίνου, τον Χιώτη κι έναν θησαυρό από τραγούδια, ήχους, νοοτροπίες, δημιουργούς, οργανοπαίχτες, ερμηνευτές. Ακόμα γνώρισε προσωπικά τη Σωτηρία Μπέλλου και τον Άκη Πάνου. Στη διάρκεια μιας πρόβας λοιπόν στο Χάραμα κλείστηκε σε ένα καμαρίνι και ξεκίνησε να γράφει το «Όσα η αγάπη ονειρεύεται». Αμέσως μετά, όταν πήγε στο σπίτι, το τελείωσε.
«Όποιος αλήθεια ερωτεύεται κάνει τον πόνο προσευχή» λοιπόν γιατί η λέξη έρωτας πάντα ήταν και πάντα θα είναι συνδεδεμένη με τη λέξη πόνος.
Αλλά και «Βαρκούλα κάνει το φιλί και ξενιτεύεται«, γιατί για τον έρωτα μπορείς να κάνεις τα πάντα, ακόμα και να ξενιτευτείς κάπου στο άγνωστο. Δε σε νοιάζει τίποτα, δεν σε φοβίζει τίποτα, δεν σε ενδιαφέρει καν το τέλος του ταξιδιού.
Όσο για το ποιο είναι το όνειρο του Αλκίνοου; Σε συνέντευξή του έχει πει:
«Θα ακουστεί σαν ανέκδοτο από κάποιον σαν κι εμένα που απασχολεί τους άλλους πολύ και με το ζόρι, αλλά η βαθιά επιθυμία μου ήταν πάντα να ζήσω ήσυχα. Να περάσω και να φύγω απαρατήρητος. Έχει πλάκα η ζωή, ποτέ δεν μας τα φέρνει όπως θέλαμε…»