Ναι ναι, όλοι έχουμε έναν θείο που θέλει να κάτσει στο τραπέζι με τη νεολαία, και να ρωτήσει κατά προτίμηση τον γκέι ανιψιό του αν «παίζει καμιά γκομενίτσα». Δεν είναι, όμως, μόνο αυτός –και δεν είναι καν ο πιο αστείος. Το χρωματολόγιο που λέγεται ελληνικό σόι έχει μεγάλη ποικιλία, και μεγάλη πλάκα.
Η θεία που δεν έχει τελειώσει ποτέ της πρόταση με τελεία. Μαιρούλα τι έβαλες στη σάλτσα; Κώστα πότε θα φάμε κουφέτα; Α πήρε προαγωγή το Κατερινιώ μπράβο πόσα της δίνουν τώρα; Πόσο θα μείνετε παιδιά; Γιατί δεν κάθεστε κι άλλο; Στην ερώτηση «τι κάνεις» απαντά αυστηρά και μόνο «ε τι να κάνω;», ενώ αν δοκιμάσεις να της απευθύνεις άλλη ερώτηση, τύπου πώς της φάνηκε το τελευταίο επεισόδιο Τατουάζ, θα μπλοκάρει και θα σου απαντήσει κάτι σε στυλ «μου άρεσε;».
Το ξαδερφάκι που σιχαίνεται τα πάντα. Είναι βήγκαν, τρέφεται αποκλειστικά και μόνο με σαλάτες, τον ενοχλεί ο θείος που καπνίζει, τον ενοχλεί που μιλάτε όλοι μαζί, τον ενοχλεί που οι γιορτές είναι συνδεδεμένες με το φαγητό, τον ενοχλούν τα νησιώτικα, τα ζεϊμπέκικα, τα τσιφτετελοπόπ, γενικά τον ενοχλεί ό,τι δεν έχει μια εσάνς διεθνισμού και δεν μπορεί να το ποστάρει στο Ίνσταγκραμ και να το καταλάβουν οι φίλοι του στο Αμέρικα. Δεν φταίει αυτό, φταίνε το Buzzfeed και η ηλικία του, θα μεγαλώσει και θα στρώσει.
Η ταλαίπωρη ελληνίδα μάνα. Μαγειρεύει εδώ και τέσσερις μέρες, είναι σίγουρη πως δεν της έχει πετύχει τίποτα, κάθεται στο τραπέζι με τους υπόλοιπους αλλά σηκώνεται κάθε ενενήντα δευτερόλεπτα για να φέρει αλάτι/ πατάτες/ χαρτοπετσέτα/ κι άλλη σάλτσα/ λίγο νεράκι/ μια οδοντογλυφίδα ρε συ Βασούλα. Εννοείται πως όταν φάνε όλοι εκείνη πάλι θα μαζέψει το τραπέζι γιατί «οι άλλοι είναι καλεσμένοι, δεν είναι σωστό».
Ο θείος που κάνει μόνο άβολα αστεία. Ρατσιστικά ανέκδοτα. Κρυάδες με τις οποίες δε γελάει κανείς. Τα ίδια αστεία που σου είπε και πέρυσι. Ενίοτε και όλα αυτά μαζί. Όσο είσαι μικρός, παλεύεις να τελειοποιήσεις το ψεύτικο γέλιο σου, να μοιάζει όσο το δυνατόν πιο ειλικρινές. Όταν μεγαλώσεις, απλά θα αλλάζεις κουβέντα –ή θα τον κοιτάζεις ανέκφραστος, αν δεν τον συμπαθείς κιόλας.
Η μακροχρόνια σχέση κάποιου που ποτέ δεν ταίριαξε. Αν είστε Αθηναίοι, είναι Θεσσαλονικιός/ά και τούμπαλιν. Σας κοιτάζει περίεργα, διορθώνει σε κάθε ευκαιρία όποιον λέει το καλαμάκι σουβλάκι ή το ανάποδο, και φροντίζει να επισημάνει (ή τουλάχιστον να συνοφρυωθεί με) κάθε πολιτισμική διαφορά που θα υποπέσει στην αντίληψή του/της. Έρχεται στις συναθροίσεις από υποχρέωση, επειδή το ταίρι επέμενε, και δεν κάνει καμία προσπάθεια να το κρύψει.
Η καινούρια (αλλά όχι πολύ καινούρια) σχέση. Είναι μια ανάσα δροσιάς στον εφιάλτη που λέγεται μεγάλα οικογενειακά τραπέζια, αφενός γιατί κάνει όλο τον χαβαλέ, αφετέρου γιατί δεν έχει προηγούμενα με κανέναν, οπότε όλοι συμπαθητικοί του/της φαίνονται –και θέλει πολύ να τον/την συμπαθήσουν εξίσου. Εξαιρετικά χρήσιμος/η όταν ανάβουν τα αίματα, θα σώσει πάντα την κατάσταση με ένα «έλα ρε παιδιά, μη μαλώνετε για τα πολιτικά/ τις ομάδες/ τις κληρονομιές, μια οικογένεια είμαστε». Με το οποίο θα γελάσουν μυστηριωδώς όλοι, ακόμα και την εικοστή φορά που θα το ξεστομίσει.