Πάλι καλά που με καλούν στον γάμο μου: Αμέτρητες οι περιπτώσεις που οι γονείς ενός απ’ τους δυο κάνουν τη ζωή του ζευγαριού δύσκολη με τον έναν ή τον άλλο τρόπο
Ο γάμος είναι πολύ ευχάριστη μέρα που όμως κρύβει και μεγάλο άγχος. Κυρίως το ζευγάρι αγχώνεται για τις ετοιμασίες και φυσικά φοβάται τι το περιμένει μετά τον γάμο. Μπορεί πλέον τα ζευγάρια να περνούν πολλά χρόνια μαζί προτού προχωρήσουν στο επόμενο βήμα όμως το άγχος παραμένει.
Ο κάθε άνθρωπος έχει στο μυαλό του τον γάμο του κάπως διαφορετικά. Σίγουρα λοιπόν όταν στην πιο σημαντική μέρα της ζωής σου, κάποιος άλλος παίρνει τις σημαντικές αποφάσεις για σένα είναι τουλάχιστον εκνευριστικό. Αυτό φαίνεται πως συμβαίνει στην ζωή της συγκεκριμένης αναγνώστριας. Διαβάστε παρακάτω:
Παντρεύομαι και τα πεθερικά μου στήνουν τον γάμο ΜΟΥ όπως τους αρέσει
Ονομάζομαι Λευκή και μετά από 3 χρόνια σχέσης αποφασίσαμε με τον σύντροφό μου να παντρευτούμε. Από την αρχή είχαμε πει ότι ο σκοπός της σχέσης μας ήταν ο γάμος και η οικογένεια οπότε με το που διαπιστώσαμε ότι ταιριάζουμε και στην συγκατοίκηση δεν το σκεφτήκαμε ιδιαίτερα.
Άλλωστε και οι δύο έχουμε περάσει τα 30, οπότε για εμάς τις γυναίκες ο χρόνος στενεύει όσων αφορά την απόκτηση παιδιών. Με τα πεθερικά μου όλα αυτά τα χρόνια είχα άριστες σχέσεις. Εντάξει, ήταν κάπως απόλυτοι και αυστηροί όμως δικαιολογούσα την ηλικία τους και πήγαινα με τα νερά τους.
Γι’ αυτό και με αγαπούν τόσο. Φαίνεται όμως πως τους κακόμαθα. Όταν ανακοινώσαμε πως θα παντρευτούμε και οι γονείς μου και οι γονείς του χάρηκαν πάρα πολύ. Εγώ με τον σύντροφό μου δεν θέλαμε ο γάμος μας να είναι γεμάτος κόσμο και πολυέξοδος.
Πιστεύουμε ότι σε μία τόσο σημαντική στιγμή για εμάς θα θέλαμε να υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά μας αγαπούν και δεν θα κουτσομπολεύουν το νυφικό μου, το χτένισμά μου ή το αν ο γαμπρός είναι πολύ όμορφος για μένα ή άξιζα κάτι καλύτερο.
Επίσης θεωρούμε ότι τα πολλά χρήματα στον γάμο είναι κυριολεκτικά πεταμένα λεφτά αφού το μόνο που θα σου μείνει από εκείνη την μέρα είναι το νυφικό, το γλέντι και το αίσθημα πως επιτέλους και κάτω από τα μάτια του Θεού είσαι ζευγάρι με το άλλο σου μισό.
Σίγουρα θα δώσουμε κάτι παραπάνω για το φαγητό, για την μουσική, για το νυφικό και το κουστούμι. Αλλά τώρα να δώσουμε μία περιουσία στα προσκλητήρια, στον στολισμό και άλλα τέτοια μικρά πράγματα μου φαίνεται παρατραβηγμένο.
Όμως όλα αυτά βρήκαν τελείως αντίθετους τα πεθερικά μου. Είναι και οι δύο γνωστοί δικηγόροι της Πάτρας – εκεί μένουμε – και αυτοί, τον γάμο του μοναχογιού τους το είχαν στο μυαλό τους σαν το μυστήριο της χρονιάς.
Θέλουν να καλέσουν όλη την Πάτρα, τοπικά μέσα, θέλουν να στολίσουμε την εκκλησία και το κτήμα με τα πιο ακριβά πράγματα γιατί τι θα πει ο κύκλος τους και γενικότερα ο γάμος μου να γίνει βεγκέρα.
Εγώ αγχώθηκα μόνο στην ιδέα.
Και ο σύντροφός μου έχει παρόμοιες απόψεις με μένα αλλά για κάποιο λόγο υποχωρεί στα θέλω των πεθερικών μου. Και βρέθηκα εγώ, που με το ζόρι θα καλούσαν 30 άτομα να υπολογίζω την μισή πόλη. Δεν νιώθω ότι παντρεύομαι. Νιώθω ότι θα συμμετάσχω σε κάποιου είδους διαγωνισμό.
Δεν θα μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, να κάνω βλακείες με τους δικούς μου ανθρώπους και να διασκεδάσουμε. Δεν τον είχα ονειρευτεί έτσι τον γάμο μου και όταν τους έκανα μία συζήτηση ήταν ανένδοτοι λες και τους αφορά. Με έχει εκνευρίσει πολύ η παραβιαστικότητά τους και δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ πια.