Ταινίες Πρώτης Προβολής: Δύο εξαιρετικές ταινίες για την αποικιοκρατία, η πρώτη «Οι Άποικοι», από τη Χιλή και η δεύτερη «Το Νέο Αγόρι», με την Κέιτ Μπλάνσετ, ξεχωρίζουν εμφανώς από το νέο κινηματογραφικό επταήμερο.
Επίσης, προβάλλονται τα φιλμ «Μινόρε» του Κωνσταντίνου Κουτσολιώτα, «Το Χρέος του Εκτελεστή» με τον Μάικλ Κίτον, «Kung Fu Panda 4», η συνέχεια του πασίγνωστου φραντσάιζ animation και «Άσπιλη», με την Σίντνεϊ Σουίνι.
Οι Άποικοι (“The Settlers”) Δραματική περιπέτεια εποχής, χιλιανής και διεθνούς συμπαραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Φελίπε Γκαλβέζ, με τους Καμίλο Αραντσίμπια, Μπέντζαμιν Γουέστφαλ, Μαρκ Στάνλεϊ, Αλφρέντο Κάστρο, Μισέλ Γκουάνα, Μαρτσέλο Αλόνσο, Σαμ Σπρούελ κα.
Τα Όσκαρ πέρασαν. Οι προβολείς που τυφλώνουν έσβησαν, όπως και τα λαμπερά χαμόγελα. Τα κόκκινα χαλιά μαζεύτηκαν, ενώ τα στρας, οι πανάκριβες τουαλέτες και τα κοστούμια ξαναμπήκαν στις ντουλάπες.
Ας επιστρέψουμε, λοιπόν, στον μεγάλο κινηματογράφο και μάλιστα μέσω της Χιλής και του πρωτοεμφανιζόμενου Φελίπε Γκαλβέζ, που με τους «Αποίκους» του θα μας θυμίσει τη σπουδαιότητα των ταινιών, όταν αυτές, χωρίς να χάνουν στάλα από το κινηματογραφικό είδος που υπηρετούν, επαναφέρουν ιστορικά γεγονότα τεράστιας σημασίας και αναδεικνύουν τις πληγές της ανθρωπότητας που δυστυχώς παραμένουν ακόμη ανοιχτές – τοποθετούνται για πάντα στη μνήμη μας.
Ο Φελίπε Γκαλβέζ, πρώην μοντέρ, στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, με τούτο το βάναυσο και ανατριχιαστικό δραματικό γουέστερν, με το οποίο θα κερδίσει και το βραβείο FIPRESCI, στο τελευταίο φεστιβάλ Καννών, χρησιμοποιώντας μοναδικά τους κώδικες του μεγάλου σινεμά, ανατέμνει την ιστορία της μαρτυρικής χώρας του, για να ασκήσει κριτική στις θηριωδίες της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας.
Ένα φαινόμενο των περασμένων αιώνων, που ακόμη και σήμερα, έστω και καλυμμένα, τροφοδοτεί με πλούτη ορισμένες χώρες και τυραννά πολλούς λαούς, που η δύση τους χαρακτηρίζει με το περιφρονητικό «τρίτος κόσμος».
Και το χειρότερο, το πνεύμα της αποικιοκρατίας, έστω και εξευγενισμένα, παραμένει ζωντανό και πάντα απειλητικό, ειδικά αν πέσουμε στην παγίδα του «περασμένα ξεχασμένα». Το ιδιαιτέρως προσεγμένο σενάριο, μας πάει στη Χιλή, στα τέλη του 19ου αιώνα και στην ιστορία της εκμετάλλευσης από τον αποικισμό της Γης του Πυρός από ευρωπαϊκά εμπορικά συμφέροντα και το πολιτικό κατεστημένο του αποικιοκρατικού Σαντιάγο. Ένας διαβόητος γαιοκτήμονας, ο Ισπανός Χοσέ Μενέντεζ (υπαρκτό πρόσωπο), ένα είδος ολιγάρχη της Λατινικής Αμερικής, ο οποίος είχε αποκτήσει τα δικαιώματα γης και εκτροφής προβάτων, χρησιμοποίησε μισθοφόρους για να κυνηγήσει και να σφαγιάσει τους ιθαγενείς της Παταγονίας που του στάθηκαν εμπόδιο.
Ανάμεσα στους πληρωμένους φονιάδες είναι και ένας πρώην στρατιώτης του βρετανικού στρατού, γνωστός και ως «κόκκινο γουρούνι», γιατί συνεχίζει να φορά τον κόκκινο στρατιωτικό χιτώνα και παίρνει άριστα στα φονικά.
Μαζί του θα έχει ακόμη έναν δολοφόνο, με προϋπηρεσία στο κυνήγι ινδιάνων, αλλά και έναν μιγά ιχνηλάτη.
Ένα σκοτεινό, εικαστικά εκθαμβωτικό δραματικό γουέστερν, που δανείζεται εκλεκτικά στοιχεία θρίλερ, το φιλμ του Γκαλβέζ υπηρετεί εκπληκτικά τους κώδικες των ειδών που διαχειρίζεται, ενώ δεν χάνει ούτε στιγμή την προσήλωσή του στην υπενθύμιση της αποικιακής βαρβαρότητας, που αναμείχθηκε με τα θεμέλια της χώρας του (και κατ’ επέκταση σε όποια γη πάτησαν το πόδι τους οι αποικιοκράτες) και υπονοώντας σαφώς ότι ήταν αυτή η ιστορία υπήρξε κι ένα μάθημα πολιτικής βίας και καταπίεσης για τα επόμενα χρόνια, είτε με τη μορφή δικτατοριών, είτε με το ένδυμα των πολιτικών.
Ο Γκαλβέζ, όμως, διακρίνεται και για την οικονομία και την περιεκτικότητά του, τον στοχασμό του, αλλά και τα υπέροχα πλάνα στην έρημη γη που πλημμυρίζουν από τη ιδιοσυγκρασιακή μουσική του Χάρι Άλους.
Ωστόσο, η σημαντικότερη παρατήρηση του Γκαλβέζ αφορά την επιχείρηση διαστρέβλωσης της ιστορίας (κάτι που έκανε και ο Σκορσέζε με τους «Δολοφόνους του Ανθισμένου Φεγγαριού») όταν οι αυτόχθονες εξαναγκάζονται να ποζάρουν για φωτογραφίες με δυτικά ρούχα, να διαγράψουν τη δική τους ξεχωριστή ταυτότητα και να «συνεργαστούν» σε μια νέα «εθελοντική» υποταγή, στη λευκή κουλτούρα…
Ικανοποιητικές και οι ερμηνείες από το καστ, το οποίο ακολούθησε με συνέπεια τους δουλεμένους, στη λεπτομέρεια, σχεδιασμένους χαρακτήρες του Γκαλβέζ, από τον οποίο αναμένουμε με ανυπομονησία την επόμενη δουλειά του.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Στη Χιλή του τέλους του 19ου αιώνα, τρεις ιππείς προσλαμβάνονται από έναν πλούσιο γαιοκτήμονα για να σημειώσουν την περίμετρο της εκτεταμένης περιουσίας του. Σύντομα, όμως, αυτή η διοικητική αποστολή θα μετατραπεί σ’ ένα αιματοβαμμένο κυνήγι των ιθαγενών της περιοχής.
Το Νέο Αγόρι (“The New Boy”) Δράμα εποχής, αυστραλιανής παραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Γουόρικ Θόρντον, με τους Ασουάν Ριντ, Κέιτ Μπλάνσετ, Ντέμπορα Μέλμεν, Γουέιν Μπλερ κα.
Η δεύτερη ταινία της εβδομάδας που έχει σχέση με την αποικιοκρατία, αν και σε εντελώς διαφορετικό ύφος και χωρίς τη δυναμική των «Αποίκων», αλλά με μία ξεχωριστή τρυφερή ματιά για τις μεταφυσικές αγωνίες, την ταυτότητα, την πίστη και τη θρησκεία, τον δυτικό πολιτισμό και την αγάπη.
Ένα δράμα εποχής, από τον πολλά υποσχόμενο Αυστραλό σκηνοθέτη Γουόρικ Θόρντον και με πρωταγωνίστρια και παραγωγό την Κέιτ Μπλάνσετ, που πετά το ένδυμα της σταρ και αρκείται – και υποκριτικά – στην ταπεινότητα ενός ράσου.
Η ιδέα για την ταινία, που προβλήθηκε στις Κάννες, στο Τμήμα Ένα Βλέμμα και κέρδισε αρκετές διακρίσεις στα εθνικά βραβεία Αυστραλίας, είχε μπει στο μυαλό του Θόρντον πολλά χρόνια τώρα, καθώς το στόρι πηγάζει από τις δικές του αρνητικές εμπειρίες που είχε μικρός σε καθολικό οικοτροφείο.
Οι δυο τους – Γουόρικ και Μπλάνσετ – διαμόρφωσαν εκ νέου το σενάριο, αποφεύγοντας τις δραματικές υπερβολές ή τις θλιβερές καταστάσεις, με την κακομεταχείριση των παιδιών, αγγίζοντας με μία απαλότητα την ιστορία, δίνοντας έμφαση στις αποχρώσεις, στις μεταφυσικές αγωνίες και χτυπώντας την αποικιοκρατία δίχως να προβάλλονται αρνητικοί λευκοί χαρακτήρες.
Η ιστορία, τοποθετημένη στις αρχές της δεκαετίας του ’40 κι ενώ μαίνεται ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ξεκινά όταν σε ένα απομονωμένο μοναστήρι, στα βάθη της Αυστραλίας, ένας αστυνομικός παραδίδει έναν μικρό Αβοριγίνα στην αδελφή Αϊλίν, που το διευθύνει.
Μαζί, με άλλα ορφανά αυτόχθονα παιδιά, θα του παράσχει φροντίδα, στέγη και τροφή.
Ο ατίθασος μικρός, όμως, αρνείται να συμμορφωθεί και να μιλήσει, δεν ακολουθεί τους κανόνες και μένει μακριά από τον πολιτισμό και τη θρησκεία που θέλουν να επιβάλουν οι καλόγριες.
Σταδιακά, θα έρθει κοντά με την αδελφή Αϊλίν, η οποία αρχίζει να καταλαβαίνει ότι το αλλόκοτο παιδί, ένα σωστό αγρίμι, είναι αληθινά ξεχωριστό και με ιδιαίτερες δυνάμεις.
Όταν όμως το μοναστήρι αποκτά έναν πολύτιμο Εσταυρωμένο, που επηρεάζει καθοριστικά το αγόρι, η αδελφή Αϊλίν, θα αρχίσει να αμφιβάλει για τον μικρό και θα πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στις παραδόσεις τής πίστης της και την αλήθεια που ενσαρκώνει το αγόρι και ο πολιτισμός των αυτοχθόνων που μεταφέρει.
Ο Θόρντον, δεν βιάζεται να αναπτύξει τους χαρακτήρες και τη σχέση που δημιουργεί ο μικρός του ήρωας, ένα πανέξυπνο εκπληκτικό χαμίνι, με υπερφυσικές ιδιότητες, με τις καλόγριες και τα άλλα ορφανά.
Ο Θόρντον κεντάει, δίνοντας έμφαση στη λεπτομέρεια, αναδεικνύει εξαιρετικά τα απόκοσμα και πανέμορφα τοπία και των ανοιχτών οριζόντων της αχανούς Αυστραλίας – η διεύθυνση φωτογραφίας του ιδίου είναι απαράμιλλης ομορφιάς.
Με λεπτές πινελιές φαντασίας και δίνοντας έμφαση στο μυστηριακό περιβάλλον, αλλά και με μικρά δείγματα εξαιρετικού χιούμορ, ο σκηνοθέτης αναπτύσσει νωχελικά την ιστορία του, φτάνοντας, σε ορισμένα σημεία να δίνει την εντύπωση ότι μακρηγορεί χωρίς ιδιαίτερο λόγο, αλλά έχει τον σκοπό του.
Και δικαιώνεται καθώς αφήνει περιθώριο για συγκίνηση και ελπίδα, χωρίς να σταματά να μας εκπλήσσει ακόμη και στις πιο απρόσμενες στιγμές, κυρίως αναδεικνύοντας τη βλάβη που προκάλεσε η αποικιοκρατία και ο δυτικός πολιτισμός ακόμη και όταν αυτός είχε τις καλύτερες των προθέσεων.
Ο 11χρονος Αβορίγινας Ασουάν Ριντ είναι μία πραγματική αποκάλυψη, ένας υπέροχος διαβολάκος, που συνεπαίρνει με τα πηγαία χαρίσματά του, η Κέιτ Μπλάνσετ, για μια ακόμη φορά είναι άψογη, πραγματικά εξαιρετική η Ντέμπορα Μέλμεν, στο ρόλο της δεύτερης μοναχής, όπως και τα υπόλοιπα πρωτοεμφανιζόμενα αγόρια, που συμπληρώνουν το καστ.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Σε ένα απομακρυσμένο μοναστήρι και οικοτροφείο για παιδιά Αβορίγινων, στην Αυστραλία τη δεκαετία του 1940, που διευθύνει η αντισυμβατική αδελφή Αϊλίν, ένας αστυνομικός φέρνει ένα ατίθασο ορφανό αγόρι.
Γρήγορα, η αδελφή Αϊλίν θα καταλάβει ότι το παιδί έχει ξεχωριστές δυνάμεις. Όταν το μοναστήρι αποκτά έναν πολύτιμο Εσταυρωμένο, το αγόρι μένει άναυδο, ενώ η μυστηριώδης δύναμή του μικρού αυτόχθονα εκλαμβάνεται ως απειλή.
Μινόρε Κωμωδία τρόμου και φαντασίας, ελληνικής παραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Κουτσολιώτα, με τους Νταβίντε Τούτσι, Δάφνη Αλεξάντερ, Απόλλων Μπόλλα, Νικόλα Μπράβο, Στέλιο Δημόπουλο, Μελέτη Γεωργιάδη, Γιάννη Χατζηγιάννη, Έφη Παπαθεοδώρου, Μάκη Παπαδημητράτο κα.
Από τις σπάνιες περιπτώσεις που το ελληνικό σινεμά μπαίνει στον κόσμο του horror και μάλιστα με αξιώσεις, από την έμπνευση και το μεράκι του Κωνσταντίνου Κουτσολιώτα.